Víðir - 31.07.1943, Síða 1

Fáein orð um þjóðhátíð
Vestmannaeyja,
Þessi hátíð Vestmannaeyinga
var upphatlega til þess stofnuð
að Eyjabúar gætu komið sam-
an og notið þess unaðar, sem
útivist á fögrum stað á sumar-
degi getur veitt et veður er
ekki til fyrirstöðu. Ilún varð
mjög vinsæl meðal almennings
og mátti segja hér á árunura,
að allir sem vetlingi gátu vald-
ið, kepptust við að fara í
Herjólfsdal þennan dag, ungir
og gamlir.
Upphaflega var það svo —
og sá aiður hélst nokkuð lengi,
þótt nú sé hann niðurlagður —
að fólkið fór í skrúðgöngu, eða
hópgöngu mætti kanske frekar
nefna það, heiman úr bænum
og inn í dalinn. Þetta var eins
og til að sýna samheldni fólks
og það, að þennan dag væru
allir Eyjabúar eins og ein fjöl-
skylda samankomnir sér og öðr-
um til ánægju. —
Ljóst var mönnum þeim, er
fyrst stóðu að þjóðhátíðarhald-
inu það, að veðrið réð mestu
um ánægju fólksins, og því var
8á siður lengi uppi að fastsetja
ekki daginn með öllu, fyrr en
séð var hvort veður væri hag-
kvæmt, og þá var flaggað á
Skarisinum að morgni þann dag,
er hátíðin skyldi verða. Þótti
þá nægur tími að flytja föggur
sínar svo tímanlega, að lokið
yrði um hádegi, en upp úr há-
degi 'Jryrjuðu svo hátíðahöldin.
Sé hátíðin miðuð við heirna-
fólkið, hentisemi þess og ánægju
er óþarfi að fyrirfram ákveða
dag, sem 'svo verður að nota
hvernig svo sem viðrar, öðru-
vísi en með þeim fyrirvara að
hátíðin verði því aðeins haldin
að; veður sé gott. öðru máli er
að gegna, ef mest tiilit er tek-
ið til aðkomufólks, sem auð-
vitað hefur oft nauman tíma og
gerir sér ferð til Eyja aðeins
vegna skemtunarinnar á þjóð-
hátíðinni.
Auðvitað á þesskonar fólk að
vera velkomið ef það vill á sig
leggja þau óþægindi, sem því
fylgja, að mannsafnaður flykk-
ist á staði þar, sem vitað er uð
svo sem ekkert gistihúspláss er
til, ef það leggur fram sinn
skerf til þess að allt fari vel
fram, og skellir ekki eftir á
skuldinni á plássið eða Vest-
mannaeyinga fyrir það, að það
hafi orðið að hrekjast úti í rign-
ingu og fá litlar og rándýrar
veitingar.
En skipulag hátíðarinnar má
ekki miða við það, sem þessum
gestum lientar best, eða tíma
þeirra, heldur við það að hátíð-
in 8é höfð á þeim tíma, og til
hennar valið það veður, sem
gerir Eyjamönnum sjálfum fært
að njóta hennar eins og vera
ber.
Ég geri ráð fyrir að ein-
liverjir muni segja, að sökum
íþróttanna og undirbúnings
þeirra sé óhjákvæmilegt að
binda hátíðahöldin við vissan
dag, en hér til er því að svara
að útisýningar íþrótta njóta sín
ekki, nema veður sé gott, en
kappleiki tel óg tæpast rétt að
hafa á þjóðhátíðinni og yfir
höfuð þó að sjálfsagt sé að
íþróttirnar sóu iðkaðar þennan
dag, þá verði að reyna að haga
þeim þannig, hvort heldur er
um sýningar, t. d. fimleikásýn-
ingar eða kappleiki að ræða,
að allt fari fram eftir vandlega
hugsaðri áætlun og sérstaklega
stundvíslega. Auk þess sem
íþróttir geta þreytt áhorfendur
ef til þeirra fer óliæfilega lang-
ur tími. Ef til vill mætti líka
liafa fjölþættara „program11 held-
ur en verið hefur. Mér hefur
dottið í liug að skrúðganga
barna inn í Dal á fögrum sum-
ardegi, myndi verða mikið
augnayndi. Hér í Reykjavík er
skrúðganga barna fyrsta sumar-
dag til að fagna sumrinu og er
það fögur hugsun er þar liggur
á bak við. En það er sjaldnast
svo hlýtt. í veðri hér fyrsta
sumardag að skrúðganga barn-
anna njóti sín. Allt öðru máli
væri að gegna með skrúðgðngu.
barnanna á fögrum stað um
mið8umarleytið í góðu veðri.
Hugsum okkur slíka skrúðgöngu
Eyjabarnanna inni í Herjólfsdal
í „8Ólskini og sunnanvindi.11 I
henni gætu tekið þátt börn frá
3ja ára aldri eða kannske yngri
og allt til 10—12 ára. Þeirn væri
raðað eftir aldri eða stærð
svona nokkurn veginn, þau
hefðu íslenska fána í höndunum
og Lúðrasveitin gengi í farar-
broddi og léki íslensk lög. Væri
vel til fallið að barnaskólastjóri
og kennarai sæju um þennan
lið hátíðahaldanna. Skrúðgöngu-
brautin gæti verið,hringbrautin
í Dalnum og ef til vill ennþá
stærra svæði. — Geri ég ráð
fyrir ef vel væri að slíkri skrúð-
göngu staðið myndi hún verða
eitt það atriði i skemtunum
dagsins, þegar fram líða stund
ir, er fólk vill síst af öllu
missa.
Skátar hafa myndarlegan fé-
lagsskap í Eyjum og gætu þeir
nokkuð látið til sín taka. T. d.
varðeldai skáta með tilheyraudi
söng og hljóðfæraslætti væri
tilvallð til að skemta almenningi
það er ekki oft í frásögur fær
andi þó að verkamenn tali um
vinnu og vinnutíma hvor við ann-
an, en þó er það stundum.
Eftirfarandi athuganir verkamanns
eru vel þess virði að þeim sé gaum,
ur gefinn.
það var á sólríkum Sumardegi,
að tveir verkamenn gengu heim til
sín frá vinnustað. Vinnudagurinn
á enda liðinn, þó að sól vær enn
uiilli nóns og miðaftans.
Annar maðurinn var roskinn og
reyndur, þéttur á velli og, að því
er virtist þéttur í iund. Við getum
kallað hann Árna. Hinn var ungur
maður og lítt reyndur, en ekki ó-
gjörfilegur. íiann má heita Bjarni.
“Hvað ætlar þú að gcra það
sem cftir er dagsins, Bjarna tet
ur?“ segir Árni.
ef vel væri tilhagað og «kát-
unum ætlað afmarkað svæði
fyrir leiki sína og söng og fólk
hefði aðstöðu til að heyra og
8já, án þesB að trufla skátana
eða vera of nálægt eldum
þeirra.
Mér hefur virst söngur og
hljóðfævasláttur (lúðraspil) vera
af skornum skamti á þjóðhátíð-
um síðari tíina, a. m. k. í fyrra
og er það bagalegt. Sterkur kór-
söngur og hornaleikur skemtir
vel og á vel við á útisamkom-
um. Á þjóðhátíðinni þyrfti að
hafa sérstaklega mikið af hljóð-
færasiætti og söng þjóðlegrar
tegundar, en ekki jassmusik
nema á danspalli.
Þjóðhátíðin er og á að verða
í fyrsta lagi skemmtun fyrir
Vestmannaeyinga. Ekki rekin
sem gróðrarfyrirtæki og ekki
miðuð við þann hóp höfuðstað-
arbúa, sem þyrpÍEt í allar áttir
á allar skemtisamkomur við sjó
og í sveit.
Ég hefi skrifað þessar athuga-
semdir niður þeim til velvilj-
aðrar athugunar, sem með þesii
mál fara heima í Eyjum.
Jóhann Þ. Jósefsson.
Athyglisvert samtal.
“það cr svo sein hægt að eyða
tveimur klt. fram að mat. En eftir
matinn kemur bíó og þegar það er
búið verður. kannske ball. það er
nóg að gera,“ segir Bjarni og
brosti við. “En hvernig eyðir þú
deginum?“ — “Ég hefi ekki skip
til þess að e)'ða 16 klt. sólarhrings
ins við svefn og leiki, um hábjarg-
ræðistímann, þcgar vel borguð
vinna mænir eftir mér. Or því ég
fæ ekki að innvinna mér peninga
hjá Öðrum, þá reyni ég að létta
undir með konunni, því hún sér
aldrei út úr því, scm liún liefir á
sinni könnu, og liefir enn ekki
verið bannað að vinna.“ — •
“það er cins og þú sért lítið hrif
inn af stytting vinnudagsins, þó
að mér og öðrum þyki nógu gam-
Framhald á 2. síðu.