Víðir - 15.12.1951, Qupperneq 1

XXTII.
Reykjavík, laugardaginn 15. desember 1951
37. tölublað.
Jólahugleiðing.
Það var fyrir nokkrum ár-
um, í Indlandi, að trúboði —
doktor í læknisfræði —, sem
liafði verið sendur til Ind-
lands að boða Krist, og flytja
jólahugleiðingar um barnið í
jötunni, var að dauða kom-
inn. Tveim árum áður hafði
móðurkirkjan sent annan
lækni-trúboða til þess að taka
við starfi hans, þegar hann
léti af því, lífs eða liðinn.
Gamli maðurinn var nú lagzt-
ur í rúmið, og óhugsandi, að
hann stigi framar í fæturna.
Því var það, að yngri maður-
inn kom á hverjum degi til
sjúklingsins, um fimmleytið
að deginum, opnaði skjala-
tösku sína, las bréfin, sem
hann hafð'i fengið þann dag,
Jagði fram skýrslu yfir dags-
verkið og lauk svo samveru-
stundinni með sambæn.
Venjulegast rauk læknis-
kapeláninn ujjp frá bæninni
fremur óðslega, og kvaddi
sjúklinginn á þessa lund:
,,Doktor, konan mín og dreng-
urinn minn eru farin að bíða
eftir mér til kvöldverðar, ég
verð að hraða mér“.
Eitt síðdegið kom ungi trú-
boðinn að venju í heimsókn
j^essa, settist við rúm sjúk-
lingsins, opnaði skjalatösku
sína og gaf skýrslu sína. Enn-
fremur báðu þeir hina venju-
iegu sambæn sína. En í stað
þess að rjúka upp eins og
venjulega og kveðja með þess-
um orðum: „Vel á minnzt,
konan mín og drengurinn
minn bíða eftir mér“, sat ungi
maðurinn kyrr í saúi sínu og
var mjög hátíðlegur og alvar-
legur útlits. Gamli maðurinn
ieit á hann og virti hann fvrir
sér, hugsandi, nokkra stund
og mælti loks:
„Sonur minn, það' er eitt-
hvað, sem amar að þér, og þú
hefur enn ekki sagt mér frá.
Ef það er eitthvað, sem snert-
ir starf þitt, slcaltu segja mér
það. Þú þarft ekkert að ótt-
ast, að mér verði mikið um
það“.
Ungi maðurinn stóð upp og
mælti: „Þetta er algért einka-
mál. Ég tel réttara að vera
ekkert að angra þig með því“.
„Tylltu þér, sonur, seztu
niður. Eg þarf að tala við þig.
Ég er orðinn svo gamall, að ég
gæti verið faðir þinn. Segðu
mér allt af létta. Það myndi
sannarlega vera mér fagnað-
arefni, ef ég gæti hjálpað þér“.
Ungi maðnrinn settist ekki.
„Doktor. Þetta er algert
einkamál. Ég kann ekki við
að ofþyngja yður með þvi. Ég
ætla að biðja Guð að hjálpa
mér að ráða fram úr því“.
„Nei, seztu niður, sonur
minn. Mig langar til að heyra
það, ef þú vilt vera svo vænn
að segja mér það' — ef það er
ekki alger leyndardómur“.
„Nei, það er ekkeft lauu-
ungarmál“.
Ungi maðurinn settist,
himinglaður y'fir að geta létt
á hjarta sínu, opnaði skjala-
veski sitt og tók upp tvö bréf.
„Ég féklc tvö bréf í dag.
Annað þeirra er frá prestinum
okkar. Þér þekkið hann. Við
tilheyrum sömu kirkjunni.
Hitt bréfið er frá skrifstofu-
stjóranum í erlenda trúboðs-
félaginu okkar, hann er sömu-
leiðis meðlimur í vorri kirkju.
Presturinn tilkýnnir mér, að
hann sé á leiðinni að segja af
sér. Þér vitið, að þetta er
stærsta kirkjan í umdæminu.
Ilann segir mér, að kirkju-
söfnuður þessi muni kveðja
mig til prests, ef ég komi aft-
ur til Englands. Ennfremur
segir skrifstofustjórinn, að ef
ég vilji koma heim og taka
við þessu, muni ég verða inn-
an skamms kosinn skrifstofu-
stjóri trúboðsfélagsins. Jæja,
hvað á ég' að gera?“
„Hvað lízt þér, sonur
minn?“
„Já, ég minnist rétt svona
á það, þér eruð búinn að vera
hér langa hríð“.
„Já, nærri því fjörutíu og
sex ár“.
„Já, og konan yðar og
börnin dóu hérna?“
„Já, konan mín og fimm
börn okkar dóu hér öll í einu
úr hitabeltis sóttveiki. Ef við
hefðum verið heima í Eng-
landi. eru mestu líkur til, að
þau hefðu öll verið á lífi nú“.
„Og allt, sem þér hafið bor-
ið úr býtum fyrir það, doktor,
— þér fyrirgefið, ég ætla ekki
að hryggja yður —, allt, sem
þér hafið borið úr býtum, er
agnarlítil kirkja og örfáir alt-
arisgestir“.
„Já, agnarlítil kirkja, smá-
kytra úr sólbökuðum leir-
stykkjum, og fimmtíu og þrír
safnaðarmeðlimir og fimmtíu
og þrír kveldmáltíðargestir“.
„Segið mér nú eitt, herra
doktor", mælti ungi maður-
inn. „A ég að grafa mig lif-
andi hér í Indlandi og að lið-
inni hálfri öld bera sömu
laun úr býtum og þér. Eða á
ég að hverfa aftur til Eng-
lands og vinna þar meira stór-
virki?“
Ungi maðurinn þagnaði.
Honum var ekki grunlaust,
að hann hefði sært tilfinning-
ar gamla mannsins. Gamli
maðurinn lét aftur augun og
virtist þungt hugsi. Ungi mað-
urinn tók eftir því, að varir
hans hærðust í bæn. Eftir
nokkra stund opnaði öldung-
urinn augun, leit alvarlega
Jraman í unga manninn og
mælti:
„Sonur minn. Eg held ég
geti hjálpað yður. Ég fer nú
að deyja, næstu daga, senni-
lega bráðlega. Eg á að fara að
rölta upp þrepin að perluhlið-
inu og drepa þar á dyr. Eng-
iHinn mun opna hliðið og láta
mig skrifa í vistmannabókina.
Þessu næst mun hann fylgja
mér að liásæti náðarinnar. Ég
mun trauðla hafa gengið
nema nokkur skref eftir hin-
um gullnu strætum, þegar
hör u n dsdök k IIi n d ú a stú I ka
með fagnaðar-geislandi augu
kemur trítlandi og dansandi
út úr einhverri yndislegustu
hliðargötunni. Hún grípur
báðar hendur mínar með litlu
höndunum sínum, hoppar
upp af kæti og getur varla
komið upp orðunum fyrir
gleði og segir:
-Doktor, mér þykir svo
vænt um, að þér eruð kominn
hingað. Ég hef verið að bíða
eftir yður“.
Og ég mun horfa á hana og
sennilega ekki koma henni
fyrir mig.
„Hvað er þetta, þekkið þér
mig ekki, doktor?“ mun hún
þá segja.
„Það' er afsakanlegt., bless-
uð litla stúlkan mín“, mun ég
segja. „Ég sá ykkur svo marg-
ar í Indlandi, að ég man ekki
beinlínis eftir þér sérstak-
Iega“.
Og þá mun hún segja mér
nafn sitt og bæta við: „Hvers-
lags er þetta, doktor. Þér
skírðuð mig. Þér fermduð
inig. Þér leidduð mig til
Krists. Og þér töluðuð yfir
kistu minni og blessuðuð mig
frá húsi Drottins. Viljið þér
nú ekki gera eina stóra bón
fyrir mig?“
„Jú, svo sannarlega“, mun
ég þá segja, „og’ með mestu
gleði“.
„Viljið þér lofa mér að leiða
yður fram fyrir Krist?“
„Með mestu ánægju, elsku-
lega barn“.
Og svo göngum við niður
þetta stræti. Og hún mun
sýna mér allt það dýrðlega,
sem fyrir augun ber, öll stór-
hýsin, listaverkin og helga
menn, og segja mér frá þessu
öllu saman. Og svo komum
við að hinu hvíta hásæti náð-
arinnar. Og af því að það er
Jesús, sem situr þar í hásæti,
er hann ekki að bíða eftir því,
að ég komi til hans. Hann
kemur fagnandi á moti mer
niður gullþrepin. Og rétt þeg-
ar ég er að því kominn að
falla honum til fóta og um-
faðma fætur hans, grípur
litla stúlkan aðra hönd Krists
í þá hönd, sem hún lrefur
lausa, leggur svo báðar hend-
urnar, Krists og mína, saman
á heita, litla brjóstið sitt, og
segir: „Blessaður Jesús, Frels-
ari minn, þessi maður yfirgaf
föðurland sitt, heimili, föður
og móður, systkini, frændur
og viui. Hann kom til Ind-
lands til þess að lifa og deyja
meðal míns lýðs. Hann nrissti
konu sína og öll sín börn.
Hann gat ekkert annað gert
('n sitja hjá þeim, biðja fyrir
þeim, halda i hönd þeirra og
horfa upp á þau deyja. Loks
gaf hann einnig upp öndina.
Ilann var fyrsti maðurinn,
blessaði Frelsari minn, sem
sagði mér frá þér, og mig
langar ti' að verða fvrst til
að segia Iv'"' frá honum“.
Eödd ga’”'" mnnnsins óm-
aði og sveif brott eins og
Til kaupenda Víðis.
Næstu daga verða sendar
út póstkröfur fyrir blaðinu
fyrir síðari helming árs-
ins, og eru áskrifendur
vinsamlega beðnir að
innleysa þær, þegar þeir
fá tilkynninguna frá póst-
húsinu.
Næsta blað kemur ekki út
fyrr en eftir áramót.
Gamalt og nýtt verður
sent út fyrir jól.
_________________________
Hvað er andleg
heilbrigði ?
Sá maður er andlega heill,
sem er a) gæddur hugarrósemi
b) fær um að umgangast aðra
menn með hófsemi c) fær um
að takast á hendur án uggs
og ótta þær skyldur og kröf-
ur, sem vandamál lífsins búa
honum.
Heilbrigður er sá maður,
sem viðurkennir takmarkanir
sínar og lætur þær ekki á sig
fá, og hvorki ofmetur né van-
metur hæfileika sína, nýtur
ánægju hins daglega lífs, og
virðir og umber aðra. Ef menn
geta hlegið að sjálfum sér,
ber það vott um heilbrigði, og
einnig það, að halda íullum
sönsum þegar erfiðleikar og
þrautir steðja að. Hugsandi
menn eru lieilbrigðir, þeir,
sem opnir eru fyrir nýjum
hugmyndum og tilraunum,
þeir sem alltaf leggja sig fram
við störf sín, og hugsa fyrir
framtíðina og eru ósmeikir
við hana.
hljómur í brostnuin liörpu-
streng. Ungi trúboðinn sat
þarna hljóður og hugsandi
hneig því næst á hnén, og
þrýsti andlitinu að líkania
gamla mannsins í rúminu, og
andvarpaði: „Doktor, ég verð
hér“.
Gleðileg jól!
Jónm. Halldórsson.
\