Heimir : söngmálablað - 01.10.1935, Blaðsíða 4

28
Sigfús Einatrsson
Og fremst. „Ett sjungande folk“ — það á sænska þjóð-
in að verða!
Söngfólkið mun liafa saknað vinar i stað, er það kom
til mótsins. Aðalsöngstjóri Sambandsins var þá fyrir
skömmu látinn. Hafði hann andazt 22. maí á minnis-
stæðan liátt: Er þau Friðrik rikiserfingi og Ingiríður
prinsessa höfðu birt trúlofun sina, fór fram móttöku-
hátíð í Stokkhólmi, að tilhlutun horgarstjórnarinnar.
Sven Lizell sljórnaði söngflokknum og liljómsveitinni.
Þegar kom að síðasta erindinu í Morgunsöngnum úr
„Elverskud“ eftir Gade, gekk Sven Lizell niður af stjórn-
pallinum og hneig niður örendur, en kórinn lauk söngn-
um yfir hinum látna liöfðingja og ástsæla foringja:
„Og med Guds Sol udgaar fra 0st
en himmelsk Glands paa Jord,
et Glimt fra Paradisets Kyst,
livor Livcts Abild gror.“
Virðist svo sem þelta liafi verið fagur dauðdagi
manns, er verið hafði einn af aðalleiðtogum þjóðar
sinnar í sönglegum efnum, um langt skeið, en var nú
farinn að lieilsu, svo að hann liafði verið varaður við
því að taka að sér söngstjórnina við fyrgreint tækifæri.
Auk Svíanna tóku Norðmenn, Sænsk-finnar og Est-
lendingar ])ált í mótinu, og kom einn flokkur („Re-
præsentalionskór“) frá hverju landi. í þeim síðasttalda
voru 75, en fleiri miklu í hinum, eða nálægt 200 manns
í hvorum. Var þá söngfólkið orðið töluvcrt á 6. þúsund.
Ivvöldið áður en mótið liófst, héldu Sænsk-finnar sam-
söng í Engilbrektskirkju. Stendur kirkjan „hátt á bjargi"
og er hið fegursta musteri, hvar sem litið er, inni og
úti. Eg hafði hlakkað mikið til að hlusta á söng i slíku
umhverfi, en varð óneitanlega fyrir nokkrum vonhrigð-
um. Það var ekki fyrir þá sök, að söngurinn væri ekki
prýðilegur, heldur vegna efnisins, er var að visu frem-
ur einhæft, en þó sérstaldega ókirkjulegt. Og fyrir þvi