Heimir : söngmálablað - 01.10.1935, Page 7

Söngmót í Osló og Stokkhólmi 1935
31
4. Carl Paulsson (arr.): Alll under himmelens fáste.
Erik Aikerberg (arr.): Friarevisa.
Folkvisor frán Nyland:
5. Martin Wegelius (arr.): Vántan.
Selim Palmgren (arr.): Nácken.
6. Festkantat I: Det ljusa landet.
Soli, kör och orkester.
Text av Joel Rundt. — Musik av Oskar Lindberg.
Efnisskrá síðari hljómleikanna var með líku sniði:
þýzk og sænslc þjóðlög og að lokum liátíðarkantata eftir
Gösta Lundborg við texta eflir K. E. Forsslund.
Menn munu veita því athygli, að þýzkum þjóðlögum
var gert hátt undir höfði á hljómleikum þessum, og
reyndar einnig á þeim síðustu (úti á Sladion), svo að
það sætti jafnvel hógværum aðl'innzlum. En vafalaust
hefir program-nefndin komizt að þeirri niðurstöðu, að
það væri heppilegra, að veitt væri heildarútsýn yfir
þjóðlög einnar þjóðar, heldur en að þau væru tínd sam-
an, sitt úr hverri átlinni. Söngurinn var með sömu kost-
um eins og kvöldið áður og sama menningarbrag. En
einhversstaðar sá eg þess getið eftir á, að hann hefði
verið lielst til kyrrstæður, blíður og draumkenndur, og
var þá vitanlega efnisvalinu um kennt frekar en sjálf-
um söngnum. Hér var óblandin ánægja að framkomu
sænsk-finnska kórsins, undir stjórn Bengts Carlson.
Mesta atliygli vakti þó söngur Estlendinganna, þótt eng-
mn virtist bolna neitt í þeim textum, sem þeir fóru með:
1- Meil aia áárne tánaval.
2. Pidu liakkab.
3. Kukku, sa kágu.
Þessi vankunnátta okkar áheyrenda í estlenzku, liafði
Uokkuð skringilegar afleiðingar, er Estlendingarnir
þyrjuðu á aukalaginu. Slóð þá þingheimur upp, og hugði
a® vera mundi þjóðsöngurinn. Það var ekki óskemmti-
legur „þjóðsöngur" þelta, spriklandi í fjöri og kátínU