Heimir : söngmálablað - 01.10.1935, Page 8
32
Sigfús Einarsson
og raddirnar í gáskafullum ellingarleik! Seinna frétt-
ist, að þessu skemmtilega kórlagi, hefði aldrei verið
tekið með jafnmiklum „hátíðlegheitum" eins og í þetta
skipti. Ef litið er á söng Estlendinganna frá kór-tekn-
isku sjónarmiði, þá har hann af öðrum. Hrynjandi og
samtök voru með ágætum. En þar að auki var hann
fullur af lífi og liressandi eins og vorblær. Yar því sizt
furða, þótt honum væri tekið með miklum fögnuði.
Það væri ekki óeðlilegt, þótt þessi frásögn um fuiltrúa
hinnar litlu og lílt kunnu þjóðar kæmi háttvirtum les-
endum á óvart. En sannleikurinn er sá, að það er mikið
vafamál, livort sönglistin hefir náð fastari tökum á nokk-
urri annari þjóð. Söngurinn er ríkur þáttur í menning-
arlifi Estlendinga og hefir verið ómetanlegur stvrkur í
frelsisbaráttu þjóðarinnar. Þáttlakendur í liinni 10. al-
mennu sönghátíð á Estlandi, árið 1933, voru yfir 18.000
— átján þúsund — konur og karlar, auk 1800 blásturs-
hljóðfæraleikara eða samtals 20 þúsund manns. Þelta
eru tölur, sem tala! Flokkur sá, er söng í Stokkhólmi,
var Jilandaður stúdentakór frá Tartu, stofnaður 1920. í
honum voru 75 manns og söngstjóri Enn Vörlv tónskáld.
Samkeppni liafði farið fram um hátíðarkantötu til
mótsins og urðu úrslitin þau, að verðlaunum var skipt
á milli tveggja tónslválda, er fyrr voru nefnd, Oskars
Lindljerg og Gösta Lundborg. Voru þær nú l)áðar sungn-
ar með undirleik hljómsveilar, sín á hvorum konsert,
önnur undir stjórn Viktors Lundquist, aðalsöngstjóra
mótsins, cn hin undir stjórn Johns Norrmann, er lil-
nefndur liafði verið honum til aðstoðar, þegar Sven Li-
zell dó, eins og áður er sagt. Önnur kantatan endaði
á þjóðsöngnum, „Du gamla, du fria“, cr tónskáldið
liafði undirhúið með viðeigandi tilbrigðum. Þegar kom
að sjálfum þjóðsöngnum, risu allir úr sætum sinum og
tóku undir einum rómi. Varð af þessu áhrifamikill
söngur, cn hljómsveitin mun liafa átt fullt í fangi með
að halda sér á floti, svo að hún sykki ekki til bolns