Heimir : söngmálablað - 01.10.1935, Síða 10

34 Sigfús Einarsson
Hérkomu Norðmenn skörulega fram. Stjórnandi kórs-
ins var Victor Jenssen útgerðarmaður.
Það er væntanlega ekki erfitt að geta sér til um það,
að hér liafi verið um all-myndarlegan söng að ræða,
þar sem 5000 Svíar tóku lagið, og reyndar miklu flciri
stundum, því að áheyrendur tóku undir i þeim lögum,
er sungin voru „unisono“. Leggur Samhandið mikið upp
úr einrödduðum söng, og það ekki að ástæðulausu, því
að sennilega er fátl hetur til þess fallið að sameina
hugina heldur en einmitt hann. Ilefir hann áreiðanlega
mikla lelagslega þýðingu. Þeir, sem ekki liafa heyrt mik-
inn mannfjölda syngja einraddað, með lífi og sál, geta
tæplega gert sér í hugarlund, hvilik lyfting er í slíkum
söng. Á þeim stundum verða „allir eitt“.
Því miður fór veðrið sizt batnandi, er á sönginn leið,
heldur jafnvel þverl á móti. Þessir dultlungar náttúr-
unnar komu að sjálfsögðu harðast niður á söngfólk-
inu, en þeir stórspilltu einnig ánægjunni fyrir áheyr-
endum, sem voru eðlilega miklu færri en menn liöfðu
búizt við. En hvað um það — þessi söngur har, eins
og allur annar söngur Svíanna ú mótinu, órækan vott
um, að sönglistin á mikil og djúp itök í hugum þeirra
og þá ekki síður um hitt, að unnið er viturlega og kapp-
samlega að því, að hefja menningu þjóðarinnar á sem
hæst slig í þeim efnum, er liér ræðir um. Öllum har
saman um, að framfarir væru greinilegar frá því, er
söngmót var haldið næst á undan, og mætti að veru-
legu leyli þakka það marghállaðri starfsemi Saml)ands-
ins, svo sem árlegum námskeiðum fyrir söngstjóra,
hóka- og hlaðaútgáfu o. fl.
„Ett sjungande folk — ett lyckligt folk“! Eg held
jafnvel að sænska þjóðin sé þetta livorttveggja nú þeg-
ar. En eg ætla að enda þessar línur með þeirri ósk,
að hún eigi fyrir sér að verða það á cnnþá fullkomn-
ari hátt.