Heimir : söngmálablað - 01.07.1937, Blaðsíða 34

70
Fréttir
hefir liana alveg á valdi sínu.
Veikustu tónar líða um salinn
og heyrast í hverjum krók og
kinia. Hún kann að syngja. —
Söngur hennar er ekki magn-
aður kyngikrafti eða óstjórn-
legum ástríðum. Ekki reynir
hún að vekja aðdáun með
íburðarlegum og skrautlegum
siing né leikaraskap. Hún hélt
sér við það svið, sem ljóð-
söngvurum er sérstaklega af-
markað. Þótt söngur hennar
komi ekki fram í stórbrotinni
mynd, þá er hann innilegur og
sannur, i honum er einhver
hjartans ylur, sem vekur sam-
úð þeirra, er yndi hafa af söng.
Abrahamsen tónfræðihgur
komst að orði um söng henn-
ar á þá leið, er hún söng í
Kaupmannahöfn í vor, að söng-
ur hennar væri í senn dulur
og opinskár. Eitt er víst, að
söngur hennar er dulur, ]>ví að
áheyrandinn finnur, að hún á
meira lil en hún gefur. En við
])að verður söngurinn líka geð-
þekkari. .— Móðir ungfrúarinn-
ar, frú Valborg Einarsson, að-
stoðaði dóttur sína með smekk-
legum undirleik.
Orgeltónleikar Páls fsólfssonar.
Hin'n 8. júni síðastf. efndi
hann til orgeltónleika í Fri-
kirkjunni. Verkefnin voru 5
mikilfengleg tónverk. „Prelú-
día og fúga“ etfir ,T. S. Bach
var fyrsta viðfangsefnið. Þessu
verki er ekki fisjað saman. Það
var skýrt dregið upp og var
meðferðin alveg i anda Bachs.
Næsta viðfangsefnið var „Tok-
kata og fúga“ eftir Max Reger. (
Verkið er stórkostlegt og glæsi-
legt á ytra borðinu. Reger, liinn
öfgafulli kunnáttuma'ður, not-
aði öll læki til hins ítrasta, ó-
vænt hljómbrigði, snögg lón-
tegundaskifti, og er slyngur í
að spinna og vefa raddir. En
kjarninn ev /þftast aninni en
ætla mætti eftir umbúðunum.
Að því leyti er ekki óskemmti-
legt að bera hann saman við
Bach, en tónsmíðar hans eru
blóðríkar og þrungnar innra
lifi. Þar næst spilaði Páll tvö
tónverk eftir Buxtehude, „hinn
mikla Dana“ (der gewaltige
Dáne), sem reyndar er alþýzk-
ur í tónsmíðum sínum, enda
dvaldist hann lengst af æfinn-
ar í Lúbeck. í vor voru liðin
300 ár frá fæðingu hans, og
var þess minnst i útvarpi og
með konsertum um allan hinn
menntaða heim. Verkin, sem
spiluð voru eftir hann, voru
„Kóralforspil“ og „Passacag-
lia“ í d-moll. Að lokum spilaði
Páll „Kóral fyrir stórt orgeI“
í a-moll eftir Cesar Franck,
fagurt verk og skrautlegt, lit-
auðugt að hætti 19. aídarinnar.
Við orgelið hittir maður Pál
ísólfsson á hinum rétta vett-
vangi. Hann er fyrst og fremst
orgelleikari. Hann er skaprílc-
ur og andríkur listamaður, sem »
er vaxinn erfiðustu viðfangs-
efnum, og lætur hin fjölbreytt-
ustu sérkenni þeirra ná rétti
sínum.