Heimir : söngmálablað - 01.09.1938, Blaðsíða 14

58
Ii EI M 1 R
er þau eru sungin með islenzkum þýðingum á frumtext-
unum, ekki sizl lögin við morgun- og kvöldsöngva Ingc-
manns. Þau eru svo samgróin frumkvæðunum og danskri 1
lungu eins og blómið moldinni, sem það sprettur upp úr.
Svipurinn á lögum eftir Weyse er mildur og vingjarnleg-
ur og lireinn, en aldrei skuggalegur né ástríðufullur.
Weyse er fulltrúi hinnar gömlu, klassisku tónlistarstefnu,
]jar sem allt er í jafnvægi, þai- sem fegurðin og samræmið
er ofar öllu.
Weyse steig aldrei fæti sínum út fyrir landamæri Dan-
merkur frá því er hann kom þangað ungur, og frá Kaup-
mannahöfn fór Iiann mjög sjaldan, nema lil þess að
heimsækja aldavin sinn, Herlz prófast í Hróarskeldu og
fjölskyldu hans, og síðar son hans, er tók við af föður
sínum, þegar Ilertz eldri varð hiskup i Rípum. En þarna
— á heimili prófastshjónanna i Hróarskeldu var Weyse
alltíður og mjög kærkominn gestur. Enda kunni hann ,
hvergi betur við sig, en i hópi þessara vina sinna. Var
Iiann þá oft glaður og gjáskafullur eins og unglingur og
kom öllum í gott ska]) með fyndni og margskonar spaugi-
legum upþatækjum og lét þá oft fjúka i kveðlingum. En
á heiðskírum vetrarkvöldum var Iiann jafn tilbúinn í það,
að fræða heimilisfólkið og aðra viðstadda um brautir
stjarnanna, gagntekinn af lotningu fyrir skapara alheims-
ins. Það má segja, að hann væri hvorttveggja í senn
harn og spekingur. Menntaveginn svoncfnda gekk hann
aldrei, en var þó lærður maður í ýmsum greinum. —
Nöldrunarsamur gat hann verið stundum, en að jafnaði
var hann viðmótsþýður og ástúðlegur, harngóður með af-
hrigðum og mikill dýravinur. — Hann giftist aldrci, en
dreng tók hann til fóslurs og1 varð sá síðar ])restur. Og
ýmsum öðrum ungum mönntim rétti liann hjálparhönd. I
— Weyse dó 8. olct. 1812.
Eg veit, að það sem eg nú hei'i sagt urii þennan merka
mann, er næsta ófullkomin fnásögn um líl' hans og lifs-
slarf —• um manninn og tónskáldið, en hún verður nú