Heimir : söngmálablað - 01.09.1938, Blaðsíða 34

78
I I !•; I M 1 R
mönnum er eiginleg. Samt kann
sutmuni að hafa fundizt Harald-
ur í þessu verki halda aftur af
sér uin of, vera of hæverskur
eða feiminn við að birta tilfinn-
ingar sínar, en yfir þvi þurfti
enginn að kvarta, þegar hann
hafði lokið við að spila verkin,
sem á eftir komu, eins og Sher-
zo í h-nioll eftir Chopin. Hann
þurfti aðeins að „spila sig upp“.
í píanóspili Haraldar er
jafnvægi, heilhrigð og skýr
hugsun. I>ar eru engar öfgar og
ýkjur, því hann leyfir sér ekki
að ryfta þeim takmörkuni, seni
formið liefir. Mér finnst næst að
líkja list hans við jurt, gróður-
setta í góðuni jarðvegi, sem hef-
ir þau skilyrði fram yl'ir þá ó-
ræktuðu, að hún liefir átt við
nákvæma umhyggju að búa. Að
lokum vil ég taka mér i munn
orð Árna Kristjánssonar píanó-
leikara um þennan sama hljóm-
leik Haraldar í listdómi, en þau
voru á þá leið, að list lians væri
i senn vönduð og fáguð — hún
væri „aristókratisk".
Stefán Guðmundsson,
óperusöngvari.
Hann söng hér nokkrum sinn-
um í júnímánuði og fór síðan
í söngför um Vestur- og Norð-
urland og söng enn hér í hæn-
um eftir að hann kom úr þeirri
för, jafnan fyrir fullu húsi og
við mikinn fögnuð áheyrenda.
Hér á eftir fara uinmæli Emils
Thoroddsen um söng hans eftir
fyrstu söngskemtun hans hér i
Reykjavík:
„Stefán Guðmundsson liefir
margt fleira til brunns að bera
en röddina eina. Röddin er að
sönnu mikil og tiltakanlega
hljómfögur, og hefir þjálfást
og þroskast ótrúlega mikið, síð-
an ég man fyrst eftir Stefáni,
en röddin ein gerir engan mann
að söngvara, engu frekar en
gott hljóðfæri mundi gera livern
mann að góðuni hljóðfæraleik-
ara. Það, sem gerir Stefán að
góðum söngvara er, að hann
hefir persónuleika, sönggáfu og
skap til þess að nota rödd sina
í þágu sönglistarinnar, að hann
með þessum eiginleikum sínum
gefur verkefnum sínum inni-
liald. Sá, sem heyrði Stefán
syngja sömu lögin nú og hann
söng, er hann kom fyrst frá
ítaliu fyrir þrem árum, heyrir,
að Stefán er stöðugt að vaxa að
þroska og skilningi, og að hann
hugsar viðfangsefni sín — og er
þó ekki almennt álitið, að söngv
arar hugsi. Þó er ýmislegl i
söng hans, sem gæli orðið að
ásteytingarsteinum, ef ekki er
vLiógu vel á lialdið, ýms sérkenni
(t. d. að renna sér upp tóninn
o. fl.), sem gætu orðið kækir,
of mikið er að gert, og Stef-
áiii hættir óneitanlega til að
„yfirdrifa" og „forcera" rödd-
ina. Þess vegna þurfa einmitt
söngvarar með sterk persónu-
leg sérkenni, að hafa Stöðugan
aga á sjálfum sér. Við höfum
þess allt of mörg dæmi, að efni-
legir söngvarar, sem virtust
vera, hafa lent i ógöngum, und-
ir eins og aga kennarans sleppti.
Það er engin ás'tæða til þess
að fjölyrða um viðfangscfnin.