Heimir : söngmálablað - 01.12.1938, Blaðsíða 8

84
HEIMIR
rann á hljóðið. Ég var dauðhræddur um, að þessum
söng væri lokið, áður en ég kæmi á vettvang. Svona
söng hafði ég ekki lieyrt fyr. Stökk ég niður á Lækjar-
götu, þaðan barst ómurinn, sem seiddi xnig og að
minnsta kosti helming bæjarhúa til sin. Þarna voru
þeir þá, söngmennirnir, skólapiltar í þéttum lióp, á
steintröppum latínuskólans, eins og skólinn þá var
nefndur, og sungu þeir nú livert lagið eftir annað fyrir
fólkið, sem stóð í þéttum hópum á götunni fyrir neð-
an skólann. Söngurinn var undir stjórn Ólafs Hilm-
arssonar Finsen. Hafði Ólafur stofnað flokk þenna og
æft raddirnar vel og vandlega. Söngur þessi þótti af-
bragðsgóður, og skiptust á ættjarðarsöngvar, smellin
Bellmannslög og aðrir útlendir söngvar, sem náð hafði
verið í með mikilli fyrirhöfn.....Það var ekki laust
við að mig — og sjálfsagt marga aðra — langaði til
að vera kominn með i hópinn. Þegar söngflokkurinn
hafði lokið söng sínum, var glápt á eftir hverjum ein-
um af söngmönnunum og hann álitinn meiri maður
af, að vera með í þessari nýju „kúnst“.
Það leið eklci á löngu, áður en Árni fengið svalað
löngun sinni. Hauslið 1884 fór liann í latínuskólann og
var strax tekinn í söngfélag skólapilta og stúdenta
og látinn syngja fyrsta bassa, enda þótt liann liefði
enn barnshljóðin. Voru nokkrir fleiri drengir með
barnsliljóðin í fyrsta hassa, og sungu þeir röddina átt-
und ofar en hinir. Söngfélag þetta var þá í miklum
blóma, undir sljórn Árna Beinteins Gíslasonar.........
Árni Beinteinn var fríður maður sýnum, hárið kol-
svart og augun snör og dökk. Hann var fluggáfaður
og afbragðsgóður söngstjóri. Hann var strangur við
söngæfingarnar. Það var ekki til neins að reyna að
skrópa af æfingum, því liann sendi þá óðara eftir söku-
dólgnum, og í þá daga var engin liætta á að ekki tæk-
ist fljótt að liafa upp á honum, því Reykjavík var þá
ekki svo fjölmenn, að neinn væri þar ófinnanlegur.