Heimir : söngmálablað - 01.06.1939, Blaðsíða 29

H E I M I R
57'
Skömmu í'yrir dauða siim fékk Mozart tilkynningu
um að nokkrir ungverlcsir aðalsmenn hefðu ákveðið
að sjá honum árlega fyrir fjárlueð, er nægði lionum
til lífsframdráttar. Fclag eitt i Amsterdam, sem hafði
það markmið, að efla tónlistina, bauð honum og liina
glæsileguslu borgun fyrir tónsmíðar lians. En þelta
kom of seint. Hann heyrði fótatak dauðans nálgast, er
honum hárust þessi hoð.
Dánardaginn var mannmargt i götunni, sem Mozarts-
fjölskyldan bjó í. „Töfraflautan" liafði farið sigurför
um Vinarborg og nafn höfundarins var á allra vörum.
Ekkjan tók dauða hans sér svo nærri, að liún varð viti
sínu fjær og reyndi að, svifta sig lífinu. Jarðarförin var
eins ömurleg og imgsast getur. Allan daginn var aftaka
veður með snjókomu. Vinirnir gáfust upp á miðri leið-
inni í kirkjugarðinn og sneru al'tur. Ekki liafði efna-
hagurinn leyft að sérstök gröf yrði tekin. Hann var því
grafinn í sameiginlegri gröf fátæklinga. Nokkurum ár-
um seinna kom ekkjan út í kirkjugarðinn að vitja leiðis
mannsins síns. Hún var þá orðin heil Iieilsu. Enginn
vissi livar gröl'in var. Grafarinn gamli var dáinn.
Mozart var lítill vexti, grannur og ekki mikill fvrir
mann að sjá, og þótti honum það mjög leiðinlegt. En
hann var skartmenni og limaburður allur fagur, svo
sumir héldu að hann væri liirðmaður. Munnurinn var
litill og aldrei hreyfingarlaus. Ýmist flautaði liann, söng
eða I)lés, eins og liann væri að Iierma eflir hlásturs-
hljóðfærunum. Oftast var liann i góðu skapi, en alltaf
eins og viðutan. Ilann svaraði skynsamlega spurnirig-
um, hæði alvarlegum og gamansömum, en þó eins og
hann væri með hugann við annað. Músikin ólgaði í hon-
um. Þess vegna raulaði hann, flautaði eða söng, hæði
einsamall og innan um vini. Við borðið sló hann hljóð-
fallið með hnífnum eða gaflinum. Aldrei var liann fjör-
ugri i vinahóp, en þegar liann vann að stærstu tónsmíð-