Hugur - 01.01.1992, Qupperneq 59

HUGUR
Heimspeki í grunnskóla
57
Kennari: Jóna sagði: „Þannig hugsa ég mínar hugsamir. Mér finnst
þær vera eins og leðurblökur sem hanga sofandi á hvolfi inni í
dimmum helli. A nóttinni ólmast þær með miklum gauragangi og ég
get ekki sofið í friði fyrir þeim. En af og til kemst einhver þeirra út úr
hellinum og breytist kannski í fugl, kannski í örn sem flýgur frjáls og
getur farið hvert sem hann vill.“ Þama líkir hún hellinum við hvað?
Þór: Við hugsun.
Siggi: Leðurblökurnar líka.
K. Eða?
Siggi: Nota heilann.
K. Heilann.
Baldur: Svo líkir hann hugsuninni... Hvernig hún verður til.
Hvemig hún sleppur út úr höfðinu og flýgur...
K. Já leðurblökumar...
Baldur: Breytast í skýra hugsun. 1 raunveruleika.
K. Já. Og líkir þá hugsun við leðurblöku?
Siggi: Líkir hugsuninni. Hann heldur þetta.
K. Hvernig getum við þá borið þetta saman? Hvað er þá að gerast
ef leðurblökurnar komast ekki út úr hellinunr? Hvað þýðir það?
Baldur: Þá getur hún ekki þróast.
Þór: Þá getur hún ekki orðið að fugli.
K. Nei. Þá er hún eitthvað heft. Þá getur hún ekki þróast segir þú
Baldur.
Baldur: Já, t.d. ef leðurblakan væri stafur á gangi í huganum, þá
gæti hún ekki komist eða labbað úti á götu í raunveruleikanum.
K. En hvað þarf þá til að leðurblakan komist út úr hellinum?
Valli: Opna dymar.
K. Opna dyrnar. Segir Valli. Og hvemig opnurn við dymar?
Baldur: Með huganum.
K. Jááá.
Baldur: Það þarf töfrafonnúlu til þess að geta opnað dymar.
K. Ef okkur tekst nú að finna upp þessa töfraformúlu og hleypa
leðurblökunum út. Hvað gerist þá?
Baldur: Þá erum við búin að þróa hugsunina á blað. Og búin að
gera það.
K. Já, já.
Baldur: Eins og til dæmis þegar útvarpið var fundið upp.