Dagblað - 08.02.1925, Qupperneq 1

Sunnudag
8. febrúar
1925.
I. árgangur.
7. “
iölublað.
Í*<5tt »líflð. alt sé blóðrás
og logandi und«, ðru þó til
nokkrir sólskinsdagar, sem varpa
bjarma og hlýju yfir hína dag-
ana. þetta eru helzt sunnudag-
arnir — hvíldardagarnir, þegar
menn varpa af sér áhyggjum,
hita og þunga vikunnar og gefa
sér tíma til þess að hugsa um
hitt og annað, er ekki kemur
▼ið matarstriti og áhyggjum
annara daga. Sunnudagarnir eru
mörgum manninum hvíldardag-
ar bæði fyrir líkama og sál.
Og hver er sá, er ekki kann-
ast við hve sælt það er, að
njóta hvildar eftir mikið erfiði?
Sveitamaðurinn, sem verður að
vinna baki brotnu, svo að segja
nótt og dag, um heyanna tím-
ann, hlakkar til þess alla vik-
una að fá að njóta hvíldar
helgidagsins. Daglaunamaðurinn
aem verður að vinna erfiða slit-
vinnu allan ársins hring, fagn-
ar hvíldardeginum af alhug. Og
eigí er hvíldardagurinn síður
kærkominn verslunarmönnum
og öðrum, sem verða að stunda
óholla innivinnu. Þeir einir, sem
svo eru gerðir, að nenna ekki
að vinna, sjá aldrei þessa sól-
skinsdaga í Iífinu og þeir fara
mikils á mis. En svo eru aftur
aðrir, sem svo eru bundnir
starfi sínu, að það leyfir þeim
ekki neina hvíld, ekki einu sinni
á sunnudögum. Svo er t. d. um
sjómennina. Hjá þeim þekkjast
ekki sunnudagar frá öðrum
dögum.
Fram til skams tíma tíðkað-
ist það á flestum heimilum, að
húslestrar væru haldnir á sunnu-
dögum og tíðkast ef til vill
sumstaðar enn. Þetta var góður
siður og hann skapaði sérstak-
an helgiblæ, sem hvfldi yfir
hvíldardeginum. Það gerði fólk-
ið samvinnuþýðara og léttara í
lund og lyfti huga þess útfyrir
þan takmörk, sem hann var
annars bundinn við vegns starfs-
ins. Þetta munu víst flestir
kannast við. En væri nú ekki
hægt að taka upp slíkan sið á
skipunum, að verja svo sem
einni stund á hverjum helgi-
degi til þess að lyfta huganum
frá hinu sifelda erfiði? Mundi
það ekki gera sunnudagana að
sólskinsdögum hjá sjómönnun-
um?
Hugsum okkur t. d. að á há-
degi væri öllum gefin hvíld,
þegar hægt er að koma því við,
skipverjar söfnuðust saman og
skipstjóri, eður einhver annar
maður, sem bezt þætti til þess
fallinn, læsi stuttan húslestur
eða valinn kafla úr bibliunni
og eitthvert vers væri sungið
fyrir og eftir. Ekki þyrfti það
að taka svo langan tíma, að
vinnutapið næmi neinu. Á
mörgum erlendum skipum hefir
verið sá siður, að hafa slíka
helgiathöfn á jólum, og þeir
sjómenn er það þekkja, vita
bezt hvers virði hún er. Það er
þeim sú sólskinsstund er þeim
verður minnisstæð alla æfi. Ög
slíka sólskinsstund er auðvelt að
veita sér, ef vilji er með. Mundi
margt gott af því leiða, en ekk-
ert ilt.
Þjóðbandaíagið.
»Hvað veldur að þjóðbanda-
lagið á svo marga andstæðinga?
Það vekur undrun, að nokkur
skuli finnast því óvinveittur. En
þetta er eitt af táknum hins nýa
tíma.
Satt er það að vísu, að vinir
þess eru margfalt fleiri en óvin-
irnir, því þeir sjá að ráð þess
eru holl, og að ekkert þeirra
orkar tvímælis, svo að búast
mætti við að enginn fjandskap-
aðist gegn því.
Þó er eitthvað sem veldur
framkomu þeirra. Þeir finna að
öllu, sem það gerir eða lætur
ógert. Ef það starfar samkvæmt
eigin geðþótta, er það talið óþol-
andi. Taki bandalagið ekki
mannlega á móti sérhverju erfið-
leikaölduróti á sviði stjórnmól-
anna og lægi það á svip-
stundu, sýnist þeim tilgangslaust
að hafa það. Einhverju verður
að koma af stað i andstöðu-
skyni, og fyrir sköminu var því
haldið fram að það væri kostn-
aðarsamt.
í þágu hverra eru þessi
ástæðulausu útgjöld? Þau eru
blátt áfram tilfundin segja menn.
Vér höldum því fram, að þetta
bandalag sé hið ódýrasta undir
sólunni, og i raun réttri er þátt-
taka Bretlands i útgjöldum til
verklegra framkvæmda banda-
lagsins varla sýnileg á fjárlög-
unum, því að rikið ver 8000
sterlingspunda til opinberra ör-
yggisráðstafana fyrir sérhvert
pund sem eytt er til þjóðbanda-
lagsins.
Bandalagið hefir þegar komið
því til vegar með starfsemi
sinni, að brezkir peningar hafa
sparast, sem nemur okkar þátt-
töku í bandalaginu i 20 ár
samfleytt.
Ráðvönd rannsókn á starfsemi
bandalagsins, ráðum, aðferðum,
útgjöldum og sigurvinningum,
sýnir, að það hefir tekið að sér
mjög nytsöm verk, sem annars
hefði ekki verið framkvæmd;
að því hefir verið stjórnað með
allri þeirri hagsýni, sem hægt
er að krefjast, og þó dæmt sé
eingöngu eftir árangri hinnar
margvíslegu starfsemi á erfiðustu
árunum er það þjóðunum bless-
un en eigi byrði. Það gefur
fyrirheit um ráð til þess að
koma í veg fyrir óendanlegt tjón
með óendanlega litilfjörlegum
útgjöldum«.
Þannig lita brezkir bandalags-
vinir á Þjóðbandalagið og starf-
semi þess í sambandi við út-
gjöldin.
(My Magazin, útg. Arthur Mee
Janúarlieftið.)