Dagblað - 10.02.1925, Blaðsíða 3

DAGBLAÐ
3
^jósly» enn.
Mb. „Sólveig44 ferst
meö allri áhöfn.
STIMPLA
Svo sem:
Eftirrit: Vörurnar afhendist aöeins gegn frumriti farmskirteinis. —
Póstkrafa kr. .. — Greitt. — Innf. — Sýnishorn án verðs. — Afrit.
— Prentað mál. — Frumrit. — Original. — Copy. — Sole Agent
for Iceland. — Móttekið og svarað.
Mánaðardagastimpla. Stimpilblek. Blekpúða. Gummiletur í
kössum, alt ísl. stafróíið með merkjum og tölustöfum, fleiri stærðir.
Allar þessar tegundir heil eg fyrirliggjandi hór á staðnom.
Utvega ennfremur allskonar Nafnstimpla, Dyraspjöld úr látúni
og postulíni, Brennimerki, Signet, Töluvélar o. s. frv.
Umboðsmaður fyrir John R. Hanson Stempelfahrik, Köbenhavn.
HJÖRTUR HANSSON
Kolasundi 1.
Simi 1361
Pessir voru á bátnum:
Björn H. Guðmundsson for-
maður og Iíristján Albertsson
stýrimaður, báðir af ísafirði,
Lárus Sveinsson vélstjóri úr
Reykjavík, Guðmundur Helgason
frá Patreksfirði, Guðm. Jónsson
úr Reykjavík og Friðjón Hjartar-
son frá Hellissandi.
◄
4
4
4
4
4
4
4
TJtsalan
heldur áfram. Mikið úrval
af nærfötum, kven- og
karlmanns sokkum.
Verzl.
Laueavee 18.
Klöpp,
Sími 1527.
►
►
►
►
►
►
►
►
Á laugardagsmorgun reru allir
bátar úr Sandgerði. Var þá dá-
gott veður, en hvesti um hádegi
og gerði ofsarok af suðvestri.
Meðal báta þeirra var mb.
Sólveig, um 20 tonn, eign Ein-
ars Jónssonar skipstjóra í Hafn-
arfirði, en Hf. Hrogn og Lýsi
hafði bátinn til útgerðar. Allir
bátarnir náðu landi nema þessi.
Síðasti báturinn sem sá til hans,
var mb. Trausti af Akranesi og
var Sólveig þá að enda við að
draga lóð sina. Hefir hún síðan
ætlað að leita til Sandgerðis
um kvöldið, en um það bil, er
hún hefði átt að ná landi, kl.
9—12, var komið afspyrnusjó-
rok og bylur. Hefir þvf báturinn
lent of sunnarlega og slrandað
á skeri fyrir Stafnnesi, sem er
milli Hafna og Hvalsness.
Á sunnudaginn rak á land
skipsbátinn, eitthvað úr stýris-
húsinu og veiðarfæri, og í gær
eitthvað fleira, en engin lík voru
fundin er blaðið frétti síðast.
Sonnr járubrantakönssins.
II
Vegir skiljast.
Anthony tók nú að sér að veita, og gerði það
miklu ósleitilegar en þörf var á við þetta tæki-
færi. Hann bað um dýrindis krásir og dýrustu
vín. Pað small látlaust í kampavínstöppunum og
þeir félagar glömruðu diskunum til þess að lát-
ast vera soltnir. En Locke krafðist þess nú að
fá að veita þeim það vín, er þeir hefðu aldrei
bragðað áður. Átti hann síðan hljóðskraf við
þjóninn um stund og stakk um leið að honum
flmm dollars seðli svo að hinir sáu ekki, nema
Higgins, en hann komst ekki að að tala um
það fyrir hávaða hinna piltanna.
Pegar hófið stóð sem hæst, kom þjónninn
aftur og hvíslaði einhverju að Locke. Pað hafa
víst ekki verið nein gleðitíðindi, því að Locke
náfölnaði og hendur hans skulfu. Hann skim-
aði flóttalega kringum sig, en þeir félagar tóku
ekkert eftir þessu.
— Hann gaf mér tiu dollara, mælti þjónninn
lágt, svo að ég býst við að erindi hans sé
mjög áriðanði. ,
— Hann — er hann einsamall? stamaði
Locke.
— Pað hygg ég. Hvað á ég að gera?
Locke fór ófan í vasa sinn og rétti eitthvað
að þjóninum.
— Bíðið fyrir framan dyrnar. Hann má ekki
koma hingað. Ég skal kalla á yður rétt bráðum.
Ringold var í miðju kafi að segja frá knatt-
leik og félagar hans hlýddu á hann með at-
hygli. En nú greip Locke fram í fyrir honum
og var honum svo mikið niðri fyrir, að Ant-
hony spurði undrandi:
— Hvað gengur að yður, vinur? Er yður ilt?
Locke hristi höfuðið.
— Ég sagði ykkur frá því áðan, að mér
mundi veitt eftirför. Og nú bíður maðurinn
hér niðri. Hann hefir mútað þjóninum 10 doll-
urum til þess að fá búning hans að láni og
komast þannig hingað inn til okkar.
— Til hvers?
— Hver er hann?
Spurningunum rigndi yfir Locke.
— Ég veit það ekki með vissu. En ég ímynda
mér, að samsæri hafi verið gert um það að
ræna mig peningum minum. Ég hefi allmikið
fé á mér. Og ég er einstæðingur hér í New
York. Peir hafa veitt mér eftirför frá St. Louis.
Nú langar mig til þess að biðja ykkur að hjálpa
mér, vinir mínir.
Kirk Anthony stökk á íætur.
— Er hann hér niðri?