Dagblað - 15.02.1925, Blaðsíða 3
DAGBLAÐ
3
Álmennur borgarafundur
um
áíengMöggjöíina
verður haldinn í livöld lcl. 8 í Templarahúsinu.
-AJLlir kjósendar velkomnir.
Undraverð.
Ágætt KAFFI — brent og malað
— fæst hjá ýmsum kaupmönnum
á 2,10 pr. V* kg*
Biðjið kaupmenn yðar um það.
f heildsölu hjá
Ólafi Jóhannessyni.
Spítalastíg 2. Sími 1131.
Tóm steinolíuföt
kaupir hæsta verði
Hf. Hrogn & Lýsi.
Simi 262.
JfeS0 Hús og byggingarlóÖir
selur Jónas JEl. Jónsson, Vonarstræti 11 B.
Áhersla lögð á hagkvæm viðskifti beggja aðilja
K: ífið
sem ég sel er ekki blandað
neinum lélegum efnum, það
er hrein, ómenguð úrvalsteg-
und aí Riokaffi, Verðið þó lágt.
Hanncs Jónsson,
Langaveg 38.
Dagatöl 1925
mjög smekkleg, kosta aðeins
75 aura.
TdbaksMðin Austurstr. 12.
Sími 1510.
Sonnr járnbrniUnkóiiffalns.
Vertu nú ekki að rjúfa hópinn, Kirk. Eg segi
fyrir mitt leyti, að ég þarfnast hressingar eftir
viðureignina við lögregluþjóninn. Þið verðið
að hugsa um mig.
— Eg skal koma þér í rúmið, mælti Kirk.
En það var ekki við það komandi. Higgins
hvaðst hafa heitið sínum góða vini, Locke, að
fylgja honum til skips og lagt þar við dreng-
skap sinn. Kirk var hræddur um að Higgins
mundi gera einhver afglöp, ef hann væri ekki
með honum. Hann reyndi þó að malda í mó-
inn, en Higgins var ósveigjanlegur og Locke
mátti ekki heyra það nefnt að þeir skildu.
Seinast lét svo Kirk til leiðast að vera með
þeim.
Þeir vorn allir meira eða minna ölvaðir og
það leið því ekki á löngu þangað til þeir höfðu
að mestu gleymt því, sem fyrir kom um nótt-
ina. Jeflerson Locke einn var eins og hann átti
að sér, því að hann hafði altaf í laumi drukkið
vatn þegar aðrir drukkn »genever«. Hinir tóku
ekkert eftir þessu vegna þess hve ölvaðir þeir
voru.
í dagrenningu voru þeir staddir í veitingahúsi
nokkuru, þar sem venjulega komu aðeins
menn af lægstu stigum. Rmgold lá steinsofandi
fram á óþrifanlegt borð. Anthony hafði komist
að því að þjónninn gat sungið og sat hann nú
við gamalt hljóðfæri og lék undir. Higgins og
Locke töluðu saman í hljóði.
Þetta var heldur leiðinlegur staður — knæpa,
sem var opin alla nóttina. Flestir voru farnir
heim og daggesíir voru ekki komnir. Higgins
var orðinn loðmæltur og eldrauður af drykkju,
en hann masaði altaf. Locke sneri andliti að
dyrum og hafði góðar gætur á öllu því er fram
fór. í hvert sinn er dyrnar voru opnaðar hrökk
hann saman og það fór hrollur um hann í
hvert skifti sem einhver kom inn. Hann var
ýmist fölur sem nár eða rauður sem blóð og
leit altaf öðru hvoru á úr sitt og gaf varla gaum
að vaðlinum i Higgins.
— Bezti maður, sem eg hefi nokkuru sinni
kynzt, sagði Higgins í hundraðasta skifti. Hann
hefir að eins tvo galla. Hann er of óframfærinn
og hann er latur — nennir ekki að vinna.
— Er það Anthoný?
— Já.
— Þið eruð víst góðir vinir.
— Já, ég hefði nú haldið það.
— Munduð þér ekki hafa gaman af því að
leika á hann.
— Leika á hann! Það er ekki hægt. Hann
er langgáfaðastur af okkur öllum. Eg hefi reynt
að leika á hann, en það hefir altaf bitnað á
mér sjálfum. Já, herra Locke, hann er gáfaður.