Dagblað - 18.02.1925, Blaðsíða 3

DAGBLAÐ
3
pr|ónles, smjör 02; tólg
fæst hjá
^ambandi ísl. samvimmíélaga
Sími 4:90.
Tóm steinolíuföt
kaupir hæsta verði
Hf. Hrogn & Lýsi.
Simi 262
IIús og byggingarlóÖir
selur Jóna^ O. Jónsson, Vonarstræti 11 B.
Áhersla lögð á hagkvæm viðskifti beggja aðilja.
Hjátrú.
l*að er kannske af því, að ég
aldrei heiti á, að í hvert skifti
sem ég les í blöðunum áheita-
auglýsingar á Strandakirkju, að
ég furða mig á, að enn þá skuli
þrífast hér svona röinm hjátrú.
Ég veit að ýmiskonar heimska
getur auðveldlega flogið snöggv-
ast í hug manna, en of nærri
gengur hún þá farið er að heita
á stokka og staura sér og sín-
um til fulltingis.
Vilji menn endilega losna við fé
sitt til áheita, þá væri sanni nær
að heita á einhverja af þeim
nauðlíðandi manneskjum, sem
heita má að megi flnna hvar
sem litið er, — telja má víst, að
það sé guði engu siður þóknan-
legt.
En séu einhverjir þeir, sem
endilega halda, að til þess að
áheitið gangi eftir, beri að heita
á kirkju, þá sýndist sanni nær
að heita á Hallgrímskirkju, svo
þeim mæta manni Hallgr. sál.
Péturssyni verði sem fyrst reist
það minnismerki sem honum
sæmir, enda eiga aldir og óborn-
ir honum skuld að ljúka. D.
8011 n r járnbrnntakóiiKsins.
sofandi niður í hann.
— Þetta er ágætt, mætti Locke. Pað er bif-
reið hér fyrir utan. Vfð látum Ringold vera þar
sem hann er kominn.
Einuin sólarhring síðar reyndi Adelbert Higg-
ins að rifja upp fyrir sér hvað á daginn hefði
drifið eftir það, að hann fór frá veitingahúsi
Múllers í East Fourteenth Street, en það var
þýðingarlaust. Það vakti fyrir honum líkt og
óljós draumur, að hann hefði lent í einhvejum
mjög skemtilegum samræðum við einhvern
ókunnugan mann. Og óljóst mundi hann eftir
því, að það var farið að daga er þeir fóru
þaðan. Svo mundi hann að hann hafði ekið í
vagni um óravegu, en ekkert vissi hann um
það hver hafði þá verið með honum, né hvað
síðar hafði íyrir komið. Og hann gat hvergi
fengið upplýsingar um það, því að hann var
neyddur til að yfirgefa New York þegar í stað.
Ringold hafði lagt á stað snemma þenna morg-
un. Ástæðan var sú, að Michael Padden hafði
stmað og sagt að hinn særði maður hefði feng-
ið rænu og að hann hefði þekt einn af þeim
félögum. Higgins lagði því á stað undir kvöldið
og var förinni fyrst heitið til Japan. Hann hafði
ekki annað meðferðis en litla handtösku og
þann ásetnnig að sjá sig um í heiminum.
III
í kröggnm.
Það er eiginlega ekki rétt ág segja að Kirk
Anthony hafi vaknað, heldur losaði hann svefn
og lá lengi í hálfgerðu leiðslumóki. Hann gat
ekki gert sér grein fyrir því hvenær hann opn-
aði augun. Það kostaði hann afarmikla áreynslu,
að komast svo til sjálfs sin, að hann gæti
byrjað að hugsa. Og hið fyrsta sem hann þótt-
ist komast að raun um, var, að hann mundi
hafa sofið lengi og miður dagur mundi kominn,
Oft hafði það komið fyrir hann eftir nætursvall
í New York að hann hafði vaknað í ókunuu
húsi og verið lengi að átta sig á því hvar hann
mundi niður kominn. En nú gat hann ekkert
hugsað — jafnvel löngu eftir það að hann
þóttist viss um að vera glaðvakandi. Svo lokaði
hann augunum og sagði við sjálfan sig:
— Ríddu nú við, Kirk. Látum okkur nú sjá
hvar við höfum verið. Þegar þú fórst frá Padden
var haldið til Maxim og þaðan á einhvern
stað annan. Þar lenti í ryskingum og eftir það
reyndir þú að ryðjast inn í kjallarann hjá Tom,
en þegar það tókst ekki var haldið austur í
bæ. Ringold var dauðadrukkinn. Jú, þetta er
ágætt, þetta manstu alt saman. Svo varstu að
,\
»