Dagblað - 19.02.1925, Qupperneq 3

DAGBLAÐ
3
snðlæg átt. Loftvog stöðug. Búist
við suðvestlægri átt, með eljagangi
á Vesturlandi. Sambandslaust var
▼iö ísafjörð enn í gærmorgun svo
að veðurskeyti kom ekki þaðan.
Signrgeir Signrðsson prestur á
ísafirði kom hingað fyrir fám dög-
um með fisklökuskipinu »Utsire«.
Hann fer heim aftur með Lagarfossi.
,,Verslnnaratvinnn“. Frumvarpi
því, er stjórnin nú ber fram í þing-
inu um verslunaratvinnu, er mis-
jafnlega tekið. Eru verslunarmenn
og kaupmenn mjög óánægðir með
það. Verslunarmannafélag Reykja-
víkur hefir fund í kvöld til þess að
ræða máliö.
Bæjarstjórnarfnndnr verður háð-
ur i kvöld.
Strand. Bragi, póstbáturinn, sem
heldur uppi ferðum um ísafjarðar-
djúp, strandaði seint í víkunni sem
leið við Eyrarhlið. Menn björguð-
ust allir og er búist við að bátur-
inn muni nást út aftur.
Lögrreglnn hefir nýlega handsam-
að þrjá unglinga um fermingu. Eru
þeir valdir að nokkrum innbrots-
þjófnuðum hér og hvar um bæinn
og hafa stolið talsverðu af pening-
um. Fénu hafa þeir aöallega eytt í
áfengi og tóbak.
Leikfélagið er nú hætt við »Veizl-
una á Solhaugum« en sýnir »þjóf-
inn« annað kvöld og ef til vill oftar.
Borg sekkurisæ.
Ægrilegur atburður í
Vestur-Afríku.
Seint í fyrramánuði sökk i sæ
borgin Port Alexander, öðru
nafni Pinda, sem stóð á eyju
fram undan portúgölsku ný-
lendunni Angola á vesturströnd
Afríku. Er talið að valda muni
flóðbylgja, eða jarðskjálfti —
og þó líklega hvort tveggja í
senn. Borg þessi var í ínesta
uppgangi og var nokkurskonar
miðstöð allrar verslunar á strönd
meginlandsins þar um kring. Á
síðari árum bafði fluzt þangað
fjöldi manna frá Porlugal, en
annars voru íbúarnir Svertingjar.
Fyrstu fregnir, sem komu af
þessum atburði, voru frá skip-
um, sem komu á vettvang
skömmu síðar. Var þá ekki
annað að sjá af borginni og eyj-
i unni en rekald mikið á sjónum
og búkar dauðra manna tugum
saman. Höfðu allir borgarbúar
farist, nema nokkrir sjómenn,
er róið höfðu til fiskjar um
morguninn. Fundust þeir í bát-
unum á reki, nær dauða en
flfi af skelfingu og gátu vart
gert neina grein fyrir því hvernig
þetta hafði atvikast. Hið eina
sem þeir gátu frá skýrt var það,
að risið .hefði ógurleg flóðbylgja
er gleypti eyna með öliu saman
og var þar líkt og sjóðandi hver
á eftir, er hringiða og straum-
sog léku þar yfir er borgin hafði
áður verið. —
þessum atburði — þótt ekki
sé hann jafn stórfeldur — er
jafnað við það, þá er borgin
St. Pierre á Vesturheimseyjum
Frakka, sökk í sæ með 33 þús.
íbúum snemma á þessari öld.
Hafstein heitir hinn nýi botn-
vörpungur Vestfirðinga. Kom
hann hingað í morgun frá út-
löndum. Hann á heimilisfang í
Önundarfirði.
Kárl Sölmnndarson var að
koma frá Englandi þegar leitin
hófst og slóst í hópinn. Kom
hann hingað í morgun.
Snorri goði kom frá Englandi
í nótt.
Soi'llr j fl I II 1)11111 llilíllliusi ll 8.
leika á gamalt hljóðfæri og einhver söng undir.
Og síðan — nei, hamingjan góða, mikið ósköp
hefurðu verið drukkinni Jæja, við skulum
byrja aftur á byrjuninni.
En það var þýðingarlaust. Hann gat ekki
munað neitt eftir það að hann sat við hljóð-
færið. Og svo fór hann að brjóta heilann um
það í hvaða gistihúsi hann mundi vera niður
kominn.
— Það er sjálfsagt einhver næturstaður f
austurbænum, mælti hann við sjálfan sig. Og
ódýr, eftir stærðinni á þessu herbergi að dæma.
Pá tók hann eftir því, að annað rúm var þar
inni. Póttist hann vita, að annar hvor þeirra
Ringold eða Higgins mundi haía sofið þar, en
farið tímanlega á fætur, og ekki viljað vekja
haon. Það hlaut að vera svo — en ósköp hlaut
að vera framorðið. Og hann átti að aka í nýju
bifreiðinni sinni til New Haven og snæða þar
miðdegisverð. Hann ætlaði að rjúka á fætur en
hneig útaf aftur stynjandi. Greip hann báðum
höndum um höfuð sér, því að honum fanst
það ætia að springa. Hann haíði aldrei verið
svona veikur á æfi sinni. Höfuð hans var eins
og lamið hömrum, honum var óglatt og rúmið
fanst honum danza og hoppa undir sér. Mcð
mestu þjáningum reis hann upp við alnboga og
ætlaði að ná í síma, en hann var enginn til.
Pá studdi hann á rafhnapp, og hneig svo útaf
aftur, bölvandi forlögunum fyrir það að leiða
sig í þennan stað. Hann lokaði augunum og
reyndi að verjast uppköstum. Svo heyrði hann
að hurðinni var hrundið upp og einhver spurði:
— Voruð þér að hringja?
— Já, það er klukktími siðan. Er ekki nema
þessi eina bjalla héi?
— Nei, því miður.
— Eg er veikur, óltalega veikur. Eg er alveg
í dauðanum.
— Ekki trúi ég því. Hinir eru veikir lika.
— Pað er ágætt. Eg hélt að þeir væri farnir.
Honum þótti vænt um það að Higgins og
Reinold skyldi líða lítið betur.
— Hvernig liður Hig . . . Eg á við þennan
beinabera.
— Eigið þér við manninn sem er f klefa 32?
— Hvernið í ósköpunum ætti ég að vita
hvar hann er niður kominn. Annars er þetta
enginn iýsing á Hig . . . þér munduð jafnvel
geta séð að hann er ekki gentle . . . Ó, guð
minn góður!
— Á ég ekki að sækja eitthvað handa yður
herra minn, t. d. dálítið af kampavini til þess
að laga magann?
— Nei, nei! Náið undir eins í bifreið. Eg
þarf að komast inn í borgina.