Dagblað - 22.02.1925, Blaðsíða 3

DAGBLAÐ
3
SPAÐKJOT
priónles, snijör og tólg
fæst hjá
Sambandi ísl. samvinnuíélaga
Sími 496.
Tóm steinoiíuföt
kaupir hæsta verði
Hf. Hrogn & Lýsi.
Sími 262.
Hús og byggingarlóðir
selur Jónas II. Jónsson, Yonarstræti 11 B.
Áhersla lögð á hagkvæm viðskifti beggja aðilja.
Skjaldbreiðar-
BOLLUR
sendast urn allan bæ.
Vinnustofa
okkar teknr að sér alls konar
viðgerðir á raftækjnm. Fægj-
nm og lakkberum alls konar
málmhlnti. Hloðnm bíl-raf-
geymaódýrt.—Fyrsta fl. vinna.
1.1 rafmagnsf. Hiti 6 Ljós,
Laugaregi 20 B. Simi 830.
Kaffid
sem ég sel er ekki blandað
neinum lélegum efnum, það
er hrein, ómenguð úrvalsteg-
und aí Riokaffi. Verðið þó lágt.
Hannes Jónsson,
Laugaveg 38.
Sonnr járnbrantakóngalns.
— Nei, nei, það er tæplega komið miðnætti
enn.
— Ha — ekki miðnætti enn. Heyrið þér, ég
fór ekki að sofa fyr en —--------
Anthony reis upp í annað sinn.
— Hamingjan góða. Hefi ég sofið allan dag-
inn?
— Auðvitað.
— Hver á þetta herbergi.
— þér, náttúrlega. Herra, fáið yður eina
pillu. Þær koma meltingunni í lag.
— Betra væri nú að ég fengi eitthvað til þess
að greiða skuldir mínar hér. Eg er sem sé al-
veg peningalaus.
— Fér eruð víst ekki vel vaknaðir enn, mælti
læknirinn. Mönnum dettur ýmislegt í hug þegar
þeir eru ekki með sjálfum sér.
— Jæja ég veit þó þaö, að ég er alveg aura-
laus núna. Það er engin vitleysa. Það er stað-
reynd. Eg leitaði í öllum vösum minum áðan
og átti þá ekki til einn einasta eyri. En ég verð
»ð fara til Hotel Astor, því að ég hefi lofað
Því að aka þaðan í dag, til miðdegisverðar úti
i New Haven.
‘— Má ég ekki fá að þreifa á lífæð yðar?
mælti læknirinn.
— Hinir halda auðvitað að ég sé danðnr.
Þetta hefi ég aldrei gert fyr á æfi minni.
— Hvar haldið þér að þér séuð niður kom-
inn? mælti læknirinn.
— Eg hefi enga hugmynd um það. Þetta er
auðvita bezta hotel, en — — —
— Hér er ekkert hotel. Þér eruð um borð í
skipi.
Anthony þagði stundarkorn. Svo varp hann
önd mæðilcga og mælti:
— Læknir minn góður! Þér ættuð ekki að
gera gys að dauðveikum manni. Það samir
yður ekki.
— Rétt er rétt, mælti læknirinn og hélt um
úlílið Kirks. Við erum nú hundrað og fimtín
miiur frá New York. Stýrimaður sagði mér, aö
þér hefðuð verið æði drukkinn, þegar þér kom-
uð um borð, en — hann reis á fætur snarlega
og smelti úrlokinu í lás — þetta batnar alt
bráðum, herra Locke.
— Hvað kallið þér mig?
— Locke. Hafið þér einnig gleymt því, hvað
þér heitið?
— Æi, bíðið þér andartak.
Anthony tók báðum höndum um höfuð sér
og reyndi að átta sig. Eftir nokkra stund tók
hann til máls og yfirvegaði grandgæflega
hvert orð:
— Nú veit ég það, herra Iæknir, að yður
skjöplast. Og ég skal segja yður, af hverja það