Dagblað - 12.03.1925, Page 3
DAGBLAÐ
3
Mannlausar flugYélar.
Nýiasta hernaðarvélin.
Eftir margra ára tilraunir og
ærinn kostnað, hefir Frökkum
nú tekist að smiða flugvél, er
flogið getur mannlaus. Er henni
stýrt með rafmagnsbylgjum og
er sú stjórn svo nákvæm, að
énda þótt flugvélin sé fycir
löngu komin úr augsýn, má
stýra henni jafn auðveldlega og
öðrum flugvélum er stýrt og
láta hana kasta niður sprengi-
kúlum hvar sem vera skal.
Pað er farið mjög leynt með
það, hvernig þessi flugvél er
gerð, og er fyrsta flugvélin
geymd vandlega í einhverju ó-
nafngreindu þorpi í Suður-
Frakklandi.
Um margra ára skeið hafa
hugvitsmenn í ýmsum löndum
spreitt sig á því að finna upp
slíka flugvél, en fram að þessu
hafa allar tiiraunir þeirra mis-
hepnast. Hafa Frakkar orðið
fyrstir til þessa og telja að slík-
ar flugvélar geti haft svo stór-
kostlega þýðingu í hernaði að
annað eins hafi ekki þekst áður.
Sú þjóð, sem eigi nóg af slíkum
vélum, geti á svipstundu unnið
fullnaðarsigur á annari þjóð,
sem engar slíkar vélar á.
í hverri styrjöld koma upp
nýjar og nýjar vígvélar og bar-
dagaaðferðir, og hefir það verið
trú manna, að það sé jafnan
bezt í fyrstu, því að fljótlega
lærist varnir gegn því. En hvað
skal þá segja um slík hernað-
artæki og þessi, er geta spúð
aldurnari yfir heil héruð og
borgir, án þess að nokkur mað-
ur komi nærri þeim? Og þá fer
hernaður þjóðanna að verða
nokkuð einkennilegur, þegar
menn eru hættir að berjast, en
við hafa tekið vígvélarnar sjálfar.
Sumum kann nú að finnast —
og það er rétt — að slíkar flug-
vélar sem þessar muni verða
skotnar niður sem hráviði af
flugvélum þeim, er menn stýra.
En þar ber að athuga það, að
hafa má mörgum sinnum fleiri
sjálfstýrandi flugvélar en aðrar,
vegna þess, að aðalókosturinn
við hinar eldri flugvélar hefir
verið sá, að ekki hafa fengist
nógu margir hæfir menn til
þess að stýra þeim.
eftirfarandi till. um kynbætur manna
og hesta, því að eins og allir vita
þá hangir leyniþráður milli manna
og hesta og þarf ekki frekari grein-
argerð um það.
í hverjum hreppi skal vera kyn-
bótanefnd, skipuð 3 mönnum. En
vegna þess að hestanefnd mundi
varla blessast, þá skal þessi sama
nefnd, auk annars, ákveða á hverjum
vetri hvaða hestar skuli ógeltir
næsta ár og hafa gert hlutaðeigandi
merum þetta kunnugt eigi síðar en
30. marz ár hvert. Alla aðra grað-
hesta skal gelda eigi síðar en 20.
april tilkynningarárið. Alla grað-
hesta sem valdir eru til undaneldis
skal merkja með Kh. á hægri lend
og endurnýja klippinguna svo oft
að aldrei geti valdið misskilningi
meðal meranna. Sannist, að einhver
haíi visvitandi merkt þessu marki
án vitundar hlutaðeigenda, varðar
það stórsektum í sýslusjóð, en mer-
arnar verða að hafa skaða sinn
bótalausan. Ekki má snerta þá, sem
merktir eru Kh., því að þeir eru út-
valdir, eða hafa hlotið verðlaun á
Sonnr járnbrantakóngsfns.
þess aö komast hjá þessum freistingum hætti
hann alveg að venja komur sínar íreykklefann
og valdi heldur að rölta um uppi á þiljum.
Mikið langaði hann í tóbak, en hann gat ekki
fengið af sér að þiggja vindling, þótt hann
byðist, þar sem hann gat ekki boðið neitt i
staðinn. í klefa sínum fann hann nokkra vindl-
ingabúta og reykti þá upp til agna.
Aðalskemtun hans var sú, að stríða gjaldkera.
Hann var sífelt með ertingar við þennan alvar-
lega mann og hafði sérstakt yndi af því ýfa
skap hans og tortnygni. Hann þóttist altaf heita
Locke þá er hann talaði við gjaldkera, en hann
krafðist þess alvarlega af öllum öðrum að þeir
kölluðu sig Anthony. Var því gjaldkeri í sífeld-
nm vafa 'um hvort hann héti heldur.
En nú kom líka fleira til sögunnar. Þjónarn-
ir höfðu áður verið kurteisin sjálf, en nú tóku
þeir að vannrækja hann er þeir vissu, að hann
gaf ekki neitt þjórfé og það gerði ekki betur en
að þeir fengist til þess að þrífa klefa hans.
Kirk hafði aldrei vanist slíku, en hann var
léttlyndur að eðlisfari og tók því öllu þessu í
fiamni. Þetta hefir ef til vill átt sinn þátt í því
að hann eiguaðist marga vini meðal karlmann-
aQQa. Kvenfolkið forðaðist hann eins og heitan
eld, nema frú Cortlandt. t*au höfðu það fyrir
Venju að spjalla saman góða stund kvölds og
morgna og eins meðan setið var að borðum.
Þau urðu ágætir vinir, því að þeim tókst að
umgangast eins og væri þau jafningjar. Aftur
á móti hafði Kirk altaf hálfgerðan ýmugust á
manni hennar. Ef hún hefði verið ógift og
nokkuð yngri, er ekki gott að vita hvernig vin-
fengi þeirra hefði orðið. En hann hugsaði aldrei
neitt um slíkt — mundi varla éftir því að hún
var kvenmaður — og taldi skemtilegustu stund-
irnar þær, sem þau voru saman.
Þau höfðu verið fjóra daga um borð í Santa
Cruz áður en Cortlandt slægist í hóg með þeim.
Hann kinkaði litilega kolli til Kirk mælti kurt-
eislega nokkur orð við konu sína og þagnaði
svo og sat þegjandi. En frú Cortlandt hélt á-
fram tali sínu við Kirk, án þess að virða mann
sinn viðlits.
— Þetta getur maður kallað fyrirmyndar hjóna-
band, hugsaði Kirk. Þau skilja hvort annað
fullkomlega og hafa óbifandi traust hvort á öðru.
Og eftir því sem hann kyntist þeim betur,
því öruggara staðfestist þessi skoðun hjá honum.
Honum iikaði betur við þau með hverjum
deginum sem leið, þrátt fyrir það þótt þeir
Cortlandt töiuðu aldrei mikið saman.
Svo var þaö einn dag þá er Kirk þóttist
vera orðin frú Cortlandt nógu kunnugur þá
sagði hann við hana!