Dagblað - 07.04.1925, Page 3
DAGB LAÐ
3
HHOH NYJABIO ■■■■■BHi
Töfravald tónanna.
Stórkostlega fallegur sjónleikur í 8 þáttum, frá hinu
heimsþekta félagi First Natlonal, New York.
Töfravald tónanna (Livéts Melodi) er ein af þeim
myndum, sem hlýtur að hrifa hvern mann, sem hana sér.
Sýning bl. 9.
V erkamenn
taka við námurek^tri.
Þriggja mánaða tllrannatimi.
Vauxhall kolanámu í Ruabon
i Englandi eiga verkamenn nú
að reka í þrjá mánuði fyrir
eigin reikning, og er þetta gert
sem tilraun um það, hvernig
stjórn og rekstur náma muni
fara verkamönnum úr hendi.
Þetta er gert eftir samkomulagi
eigenda námunnar og verka-
manna. Skuldbinda verkamenn
sig til þess, að bera ábyrgð á
tapi, ef það skyldi verða, og
hafa því stofnað samskotasjóð
í því skyni. Aftur á móti hafa
eigendur námunnar skuldbundið
sig til þess, að krefjast ekki
neins af ágóða, ef hann skyldi
verða nokkur.
Samningur þessi var gerður
vegna þess, að eigendur höfðu
ákveðið að hætta námurekstr-
inum um hríð, vegna samkepni
í kolasölu. í samningnum er
enn fremur kveðið svo á um,
að verði tap eftir fyrstu vikuna,
skuli það þegar í stað greiðast
af samskotasjóði verkamanna,
en verði gróði á rekstrinum, á
hann að renna í samskotasjóð-
inn. Verður þessu haldið áfram
allan timann, sem verkamenn
sjá um rekstur námunnar.
Verkamenn eru vissir um það
að sér muni takast að reka
námuna með ágóða. Þar vinna
nú 600 menn.
GiMMÍSTIMI’LAK
fyrirliggjandi, svo sem: »Greitt«, >Prent-
aö mál«, »Móttekiö — Svaraö*, >Innf.«,
>Original«, »Copy«, »Afrit«, >Frum-
rit«, »Sýnishorn án verös«, »Sole
Agent for Iceland*, >Póstkrafa,kr....«,
»Mánaðardagastimplar«, Tölusetn-
ingarvélar. — »Eftirrit: Vörurnar af-
hendist aöeins gegn frumriti farmskír-
teinis«. — Stimpilpúöa og Blek (rautt,
svart og blátt). Ennfremur: Auglysinga-
letur í kössum, margar stæröir, alt tsl.
stafrófiö, meö merkjum og tölustöfum;
hentugt til gluggaaugl. og viö skólakenslu.
HJÖRTUR HANSSON, Kolasund 1.
(Aöalumboösmaöur á íslandi fyrir
1
John R. Hanson’s Stempelfabrik, Kbh.)
r
Kaupið nýju
íslenzku
plöturnar.
200 nálar fylgja ókeypis.
Hljóðfærahúsið.
M.s. Svanur
hleður í dag vörur til Sands,
Ólaf-mkur, Stykkishólms og
Búðardals.
Tekið á móti flutnÍDg til kl.
3 í dag.
G. Kr. Guðmundsson.
Sími 744.
Sonnr jitriibrnnlnkrtiigsins.
— i>ú ert snillingur í orði. kú ættir skilið
að verða starfsmaður í ameríkska konsúlatinu!
En eitthvað verð ég að fá að eta, hver skollinn
sem það er.
Allau stóð á fætur og mælti.
— Komið þér með mér; ég þekki góða konu.
Hún gefur okkur ef til vill eitthvað að eta.
— Er laDgt þangað?
— Nei, ekki mjög langt, mælti Allan og Kirk
slóst því í för með honum. En hinu megin
torgsins urðu þeir að staðnæmast vegna upp-
hlaups á götunni. Þeir heyrðu lúður þeyttan og
Um leið komst alt í uppnám á götunni. Allir
tóku til fótanna og með vissu millibili heyrðist
einhver kalla í skipunartón og í hvert skifti
var af nýju blásið í horn. Út úr húsum komu
ffienn þjótandi og þyrptust kring um vagn
Bokkurn og hrifsuðu þar til sín einkennisföt.
Sumir voru að klæða sig í rauðar skyrtur, aðrir
voru að troða sér i þröng stígvél og sumir
spentu um sig hvítum segldúksbeltum.
— Pað hlýtur að vera kviknað í einhvers-
staðar, mælti Allan. I>etta er brunaliðið, að mér
heilum og lifandi! Komið þér!
Kirk sá nú hvar eldsbirtu bar yfir þéttbygð-
ast« hluta borgarinnar og tóku þeir Allan nú
báðir til fótanna og hlupu þangað. Urðu þeir
nokkuð á undan slökkviliðinu. En rétt þá er
þeir voru að kornast að brunastaðnum kemur
á hæla þeim nýtízku slökkvivagn á þeysiferð.
Hann beygði snarlega fyrir næsta götuhorn, en
nokkrir menn í rauðum skyrtum og með hjálma
á höfði hengu á honum og héldu sér dauða-
haldi í hann. Kirk fanst þetta engu líkara en
að horfa á apa á »Cirkus«-hesti, en þótt hann
væri talinn einhver hinn ófyrirleitnasti ökumað-
ur í New York, gat hann ekki annað en dáðst
að því hve hratt bifvagninn ók og hve snarlega
hann beygði fyrir húshornið.
Bifreiðin þaut sem sagt fyrir hornið með svo
miklum hraða, að það lá við að hún ylli á
hliðina, eða spreDgdi af sér bjólhringana. Svo
hentist hún npp á gangstéttina og braut um
leið tréstoðir undan veggsvölum nokkrum. Óp
og óhljóð kváðu við innan úr húsinu, en bif-
reiðin hélt áfram eins og ekkert hefði í skorist
og flýðu menn sem fætur toguðu í allar áttir
til þess að verða ekki fyrir henni.
— Áfram! hrópaði Kirk, hallaðist upp að ljós-
keri og hló þangað til hann var orðin þreyttur.
En nú komu hinir slökkviMðsmennirnir. Var ekki
annað á þeim séð, en þeir hefði fundið allar
einkennisflíkur sínar. l>eir drógu með sér hand-
dælu og stundu allir af áreynslu. Kirk og föru-