Dagblað - 08.04.1925, Blaðsíða 3

DAGBLAÐ
3
á yflr 50 0 0 pörum af skófatnaði,
sem kom nú með es. »Island«, veldur páskagleði allra viðskiftavina
Útsölunnar á Laug'av. 49, Sími 1433.
Yöruverð hefir hér náð lágmarki sínu og vörugæði hámarkinu.
1
Komið og sannfærist! "*^p®
Soniir járiibrnninkrttigsliia.
öautur hans gengu í lið við þá og ýttu á eftir
dæluvagninum þangað til komið var á bruna-
Vettvang.
Stórt þríiyft hús stóð í björtu báli. Á götunni
varð varla þverfótað fyrir allskonar skrani, sem
borið hafði verið út úr næstu húsum og út um
hvern glugga og af hverjum veggsvölum kom
skæðadrífa af allskonar munum, svo að það var
öæstum lífsháski að ganga um götuna. Menn
kölluðu, konur æptu og börn grétu. Við birtuna
af bálinu mátti sjá fólk sem kom út á vegg-
sValir húsanna með fult fang af eldhúsáhöldum,
^tnpum, sængurfötum og malvælum, sem fleygt
Var niður á götuna hugsunarlaust. Kirk tók
eh>r einum manni, sem þeytti grammofón út
nm glugga á þriðja lofti, en litlu siðar kom sá
hinn sami með rúmdýnu og rendi henni var-
ie8a í bandi niður á götu. Það var eins og
aUir væri vitstola og ekki batnaði þá er slökkvi-
i'ðið kom.
Nú var þeytt horn og byrjuðu slökkviliðs-
^nnirnir að hnakkrífast, en eftir nokkra stund,
^°ru þó slöngurnar skrúfaðar saman og vatnið
^'Íaði að renna. Auðvitað náði það sjaldan
e kafinu- Nýr flokkur slökkviliðsmanna kom
a vettvang með heljarmikinn stiga og varð
UC1 U1 þess aö gera glundroðann enn verri en
Ur- En altaf magnaðist eldurinn.
— Hvers vegna færa þeir sig ekki nær eld-
inum? spurði Kirk Svertingjann.
Allan spenti upp glyrnurnar og hlóútundireyru.
— hað er alt of heitt, herra minn, alt of
heitt. Það þyrfti hugrakkan mann til þess að
ganga nær.
— Hvaða vitleysal Þeir geta aldrei ráðið við
eldinn með þessu móti. Heyrið þér þarnal kall-
aði Kirk í einn slökkviliðsmanninn. Farið nær
húsinu. Það gleypir yður eigi.
En maðurinn hreyfði sig hvergi. Hann stýrði
einni slöngunni og kom vatnsbunan úr henni í
fallegum boga og lenti öll á gangstéttinni fyrir
framan húsið, sem var að brenna.
— Þér éyðileggið rúmfötin þarna á gang-
stéttinni, mælti Kirk, en í því kom svipþungur
lögregluþjónn með heljar mikið barefli í hendi,
og hratt honum burtu.
Þannig liðu víst tíu minútur. En þá kváðu
við köll og óp, því að menn höfðu tekið eftir
því, að kviknað var í næsta húsi. Hornið var
þeytt og nokkrir slökkviliðar tóku á sprett með
vatnsslöngu og gerðu alla holdvota, sem á göt-
unni voru. Svo staðnæmdust þeir og beindu
bununni' að húsinu, en hún náði ekki nándar
nærri eldinum. Það var nú orðið talsvert heitt
og fremstu slökkviliðarnir hörfuðu lengra í
burtu, þangað sem hitinn var minni.