Dagblað - 18.04.1925, Blaðsíða 3

DAGB LAÐ
3
HEILDSALA
V. B. K.

NýkomiÖ mikið úrval af vönduönm og
ódýrum veínaðarvörnm:
Alklæði — Kjólaeíni, ullar og bómullar — Borðteppi —
Borðdúkar og Mnnndúkar — ísanmsefni »Boy«, í mörgum
litum — Legnbekkjaábreiðnr — Handþnrknr og Hand-
þnrknefni — Kápnefni — Lastingur og Fóðnr til fata —
Léreft, mikið úrval — Fatacfni — Morgnnkjólaefnl —
Lífstykki — Leggingar og Teygjubönd — Nærfatnaðnr,
ailskouar á konnr og karla — Begnhlífar — Sjöl, þau
bestu í bænum — Sængnrdúknr og Sængurveraefni —
Sokkar, karla og kvenna, svartir og mislitir — Sirz —
Tvisttau — Saumavélar, stígnar og handsnúnar.
Yörnr sendar nm alt land gegn pðstkröfn.
Réttar vörur. Rétt verð.
Verslunin 15.101 ti> KRISTJÁNSSON
Sonur járnbrantiikóngstns.
aðir og þeir sýndust vera. Sá hann nú og að
kominn var nýr liðsforingi i hópinn. Fanst
honum fyrst að þetta myndi sér til mikils gagns,
en rétt á eftir sá hann að þetta var sami mað-
urinn og hann hafði beint vatnsbununni á fyr
um kvöldið. í*á fór að fara um hann.
Maður þessi var svarthærður og svarteygur,
dökkur á brún og brá, og auðséð að hann var _
af spönskum uppruna og jafnvel af göfugum
æltum. Hann var hár og grannur, brattur og
beinn i fasi og yfirskegg hans var snúið í tvo
örmjóva vindla. Gat enginn um hann sagt ann-
að, en að hann væri fríður maður, en þó var
eitthvar í svip hans og látbragði er sýndi, að
hann var enginn drengur.
— Hver þremillinn, þér hérl mælti hann
byrstur.
— Víst er svo, og ég vil burt. Hvað á slik
Qieðferð sem þessi að þýða?
Gesturinn sneri sér nú að Allan, en hann
varð hræddur og hrópaði:
— Snertið mig ekki, ég er brezkur þegn.
En það var auðsjáanlega fjarri skapi hans að
®kifta sér meira af föngunum að þessu sinni.
er hann grannskoðaði greyið svarta og virti
hann fyrjr sér um stund, gaf hann einum
sinna manna skipun og fór sá út úr klefan-
nm.
— Og ég er Ameríkumaður, mælti Anthony.
Þér verðið látinn sæta ábyrgð fyrir þetta.
— Þér vitið líklega ekki hvern þér eigið við.
Ég er Ramón Alfarez, lögreglufyrirliði og þér
hafið gert yður að leik að buna á mig vatni úr
brunaslöngu. Stjórn yðar verður látin sæta
ábyrgð fyrir móðgun þessa.
Hann fnæsti sem reiður köttur, er bann lét
dæluna ganga, svo skein í skjallhvitar tennurnar.
— Mig skifti engu hver þér eruð. Ég skal
leggja fram tryggingu, eða fullnægja á annan
hátt lögum yðar, en út vil ég út — út og það
strax.
Fyrirliðinn hvesti á hann heiftaraugu og
spurði stuttur i spuna:
— Hvert er nafn yðar?
— Anthony. Menn yðar ætluðu að drepa
dengræfilinn þarna, og er ég kom i veg fyrir
það, var ég sleginn niður.
*— Þér létuð vatnsbununa frá slökkvidælunni
skella á mér, ítrekaði hinn. Þér hafið svívirt
land mitt og heiður þess.
— Ég hafði engan grun um hver þér voruð. Ég
var kominn slökkviliðinu til aðstoðar þegar
yður bar að. Er yður í hug að láta mig lausan,
eða kjósið þér fremur að liðsmenn mínir rífi
niður fangelsið, svo þér komist hvergi og látið
hér lífið eins og kvikindi.