Dagblað - 01.05.1925, Page 1

Fösludag
1. mai
1925.
kÞagfiíað
I. árgangar.
73.
töhiblað.
NOTKUN BIFREIÐA fer ár-
lega í vöxt hér á landi,
bæði til fólksflutninga og
vöruflutninga. Hér í höfuðstaðn-
uin ber mest á bifreiðum, svo
sem eðlilegt er, enda mest þörf-
in fyrir þær hér, einkum til
fiskflutninga frá skipunum til
fiskstöðvanna, og með salt, kol
og vistir til skipanna. Notkun
þeirra fer árlega vaxandi hér
við höfnina, einnig við afferm-
ingu skipa og til flutninga á
vörum frá stærstu verzlunum
og verksmiðjum í bænum. Er
þetta stórkostleg samgöngubót
og til flýtisauka og sparnaðar,
sem nema inundi mörgum hund-
ruðum þúsunda á ári hverju.
Einkum kemur þetta berlega í
ljós, þegar um afferming botn-
vörpuskipanna er að ræða. Eru
þá margar bifreiðir hafðar í
takinu og skipið fermt og af-
fermt á einum degi; getur skip,
sem kemur snemma morguns,
farið að kvöldi aftur á veiðar.
Að þessu er svo mikill hagnað-
ur, samanborið við það, sem
áður tíðkaðist, að ekki verður
tneð tölum talinn, og mundi
mörgum bregða í brún, ef þess-
um ágætu samgöngutækjum væri
kipt í burt.
Hestaí og vagnar eru notaðir
minna en áður var, og er mörg-
um ökumanninum allþuugt niðri
fyrir til bifreiðanna, og er það
ofur skiljanlegt, að þessi sam-
göngutækjabreyting hafi tjón í
för með sér fyrir þá, sem eiga
Vagna og hesta, og hafa haft
ofan af fyrir sér og sínum með
því að leggja fram alla krafta
við starf þetta þann tíma árs,
sem vinnu er að fá. — Hafa
þeir nú margir orðið að sætta
sig við að selja hesta sína og
ökutæki.
En þannig er því jafnan var-
með bverja nýja bylting í
atvinnulífi þjóðarinnar, enda þótt
fif stórbóta sé fyrir heildina, að
fiún verður einhverjum einstak-
fi°gum til tjóns í bili. Opnast
þá nýjar atvinnuleiðir þeim sömu
mönnum, er frá líður. Rannig
var því varið, er vatnsveitan
komst á, og mundi nú enginn
vilja missa hana fyrir nokkurn
mun. Þannig er því varið með
bifreiðarnar, að enginn mundi
vilja af þeim sjá.
En eitt kemur öðru meira.
Jafnvel bifreiðirnar úreldast,
slitna, verða gamlar og á eftir
tímanum. Nýjar og bættar bif-
reiðir koma í stað hinna, sem
enginn lítur við að lokum, og
verða þær síðustu bornar út á
baug eins og annað rusl.
Hér skal ekki út í það farið,
hverjar tegundir bifreiða eiga
bezt við staðhætti hér, enda
mun sitt sýnast hverjum í þvi
efni, og er hætt við að mikið
sé undir því komið, hvers kon-
ar flutninga er um að ræða og
bvers konar vegir þeim eru
ætlaðir.
Mundi það mælast vel fyrir,
ef rannsakað væri þol og gæði
þeirra bifreiða, sem hér eru
seldar, samanborið við verð
þeirra. Er þetta rannsóknarefni
sem mundi margborga sig, ef
fengin yrði full vitneskja um,
hverjar tegundir ættu bezt við
bér og væri ódýrastar í rekstri
og endibgarbeztar.
Bifreiðasýningar gæti í þessu
efni komið að góðu haldi, og
finst mér ekki óhugsandi, að
slíkar sýningar færi hér fram
t. d. fimta hvert ár. Þessu vill
Dagblaðið beina til þeirra, sem
hér selja bifreiðir og varahluti
til þeirra.
„Einu sinni var“,
æfintýraleikurinn eftir Holger
Drachmann, hefir nú verið leik-
inn 9 sinnum, altaf fyrir troð-
fullu húsi áhorfenda. Hefir þessi
nafnfrægi leikur sizt brugðist
vonum manna og á leikhússtjóri
Adam Poulsen, hinn góði gestur
vor, drýgstan þátt í því.
Með dugnaði sínum, lipurð
og leikhæfni hefir hann laðað
að sér hugi allra. Pað er bæði
hressandi og hugljúft að horfa
á leiksýningu þessa og hlusta á
hið unaðslega samspil undir
stjórn Sigfúsar Einarsonar.
Leikritið hefir mag. Jakob
Jóhannesson Smári þýtt. og tek-
ist það prýðilega. Ágúst Lárus-
son hefir málað leiktjöldin með
nákvæmni þeirri og smekkvísi,
sem honum er lagÍD, og danzarnir
eru eftir ungfrú Ástu Norðnrann.
Um 40 leikendur eru tilgreindir
í leikendaskránni, en auk þeirra
leika um 30, eða alls nál. 70
manns. Er eins og nærri má
geta örðugt að koma mörgum
leikendum fyrir á þessu litla
leiksviði, sem hér er völ á, en
alt tekst í þetta sinn svo vel að
undrun sætir.
Leikur Poulsens fer fram á
dönsku, en svo vel takast sam-
leikar, að enginn missmiði eru
á, enda þótt hinir leikendurnir
lali íslenzku. Mun meðferð hans
á leiknum af prinzinum öllum
minnisstæð er séð hafa, því alt
látbragð hans og framkoma
sýnir meðfædda listagáfu. Sam-
fara þeirri æfingu og slælingu,
sem sterkur vilji orkar, hefir
hann næman skilning á leik
sínum. Hann er og fríður mað-
ur sýnum, teinréltur og ber sig
afburða vel.
Anna Borg, sem leikur hina
dutlungafullu og drambsömu
konungsdóltur, er sem lifandi
eftirmynd móður sinnar, frú
Stefaníu, fíngerð og falleg,
með þennan einkennilega og
laðandi málhreim, sem bæjar-
búar kannast svo vel við. Nær
ungfrúin víðast réttum tökum
á hinu vandasama hlutverki,
enda þótt hún myndi bera það
betur uppi, væri hún þroskaðri.
Konunginn gamla leikur Frið-
finnur Guðjónsson, sem keraur
manni í gott skap að vanda.
Veitist honum létt að leysa áf
hendi þetta konunglega hlutverk,