Dagblað - 12.06.1925, Blaðsíða 3

D A G B L A Ð
3
Landsmálafnndnr er i Borgarnesi
í dag og liefir Jónas Jónsson alþm.
boðað til hans. Mun hann ætla að
halda fleiri fundi í nærliggjandi
sýslum.
Gnllfoss fer frá Hafnarfirði kl. 6
í kvöld. Meöal farþega verður Matt-
hias Pórðarson þjóðminjavörður.
Er hann á leið til Helsingfors og
situr þar fund fornfræðinga.
Ný kapella
í kirkjugaröinum.
Á safnaðarfundinum, sem
haldinn verður í Dómkirkjunni
á sunnudaginn kemur, leggur
sóknarnefnd til, að gerð veröi
kapella í kirkjugarðinum. Er í
ráði, ef safnaðarfundur sam-
þykkir, að hún rúmi um 70
manns í sætum, svo að margar
jarðarfarir geti farið fram þaðan,
og henni fylgi líkgeymsluklefi og
herbergi fyrír garðvörð og verka-
menn garðsins. — Húsameistari
ríkisins áætlar að þessi kapella
muni kosta um 30 þús. kr. og
hugsar sóknarnefnd sér, að taka
lán í samvinnu við fríkirkju-
söfnuðinn til þess að reisa hana,
en endurborga það með kirkju-
garðsgjaldinu, þannig, að krónu-
gjald bæjarmanna til kirkju-
garðsins haldist áfram fyrst um
sinn, en að undanförnu hefir
því verið varið, sumpart til að
endurgreiða lánið, sem tekið var
til að girða garðinn, og sum-
part til að launa garðvörð og
til ýmis þrifnaðar í garðinum.
S. Á. Gislason.
Þögult vitni.
10. þ.m. flutti »Dagblaðið« grein
um Tjörnina. Hún virtist hafa
þau áhrif, að seinna um daginn
fiaut upp í Tjörninni skrokkur
af stórum hundi, og staðnæmd-
ist rétt framundan list-sýning-
unni. Virtist þarna komið þög-
ult vitni, og þó með tvöfalda
ákæru á hendur bæjarstjórnar
og höfuðborgarinnar: Hunda-
morð og hirðuleysil — Nú er
hundur þessi seztur að framund-
an húsi Búnaðarfélagsins. Pess
er getið til, að hann muni ætla
að biða nokkurra félaga sinna
og allra kattanna — úr Tjörn-
inni!
Milner lávarður.
Hann lézt í fyrra mánuði og
með honum er fallinn í val einn
af mikilhæfari stjórnmálamönn-
um Breta á siðari árum.
Árið 1880 gerðist W. T. Stead
ritstjóri að »Pall Mall Gazette«
og fékk hann þá Milner til þess
að rita stefnugreinarnar. Var
hann þá 25 ára. Sjö árum siðar
gerðist hann ritari hjá Goschen
lávarði, sem þá var fjármála-
ráðherra, og fékk þá svo mikið
traust, að hann var sendur til
Egyptalands til þess að koma
fjármálum þess á réttan kjöl,
og tókst honum það. Árið 1897
var hann sendur til Suður-Afríku
og hafa sumir kent honum um
það að hafa komið Búastríðinu
á stað, en stjórn Breta mat starf
hans þannig, að hún gaf honum
lávarðstign.
Hann átti sæti í samsteypu-
ráðaneyti Lloyd George 1916 og
voru honum þá falin mörg trún-
aðarstörf. Um Milner lávarð
segir Asquith jarl af Oxford, að
hann hafi verið einhver hinn
allra snjallasti fjármálamaður,
sem Bretland hafi átt.
Soimr járiibrantakónssins.
Hann nam staðar.
— Ég hefi enga hugmynd um það, en hér
get ég ekki haldist lengur. Góða frú Cortlandt,
hvað á ég að gera?
— Ætlið þér að skilja mig hér eftir á þennan
hátt. — — —
— Nei, neil Það kemur mér ekki til hugar.
Ég er bará æstur, það er alt og sumt. Það greip
mig svöggvast sú óþrifa ósk: að flýja og forða
mér, þótt ég týndi lífinu. Það hefði ég átl
skilið. — Ég skil ekkert í þessu. — Ég veit
ekki hvern þér álítið mig vera.
— Á það skulum við ekki minnast að svo
stöddu. Reynið að setja kjark í yður og finna
náttstað.
— Já, já auðvitað, Ég skal sjá um að vel
fari um yður, og svo forða ég mér.
— Eruð þér frávita maður! æpti hún ótta-
slegin, ég get ekki verið ein á þessum ógeðs-
lega stað.
Hún hjúfraði sig nær honum eins og hún
'vildi leita verndar hans.
Hann kendi í brjóst um hana. Hún er bara
kona, hugsaði hann, og ef þetta hefði ekki
komið fyrir áðan, þá hefði ekkert verið eðli-
*egra en að ég hefði tekið hana í faðm mér og
reynt að hugga hana.
— Ég — ég fer ekki frá yður — ég verð
hjá yður, stamaði hann.
Pau héldu nú áfram í myrkrinu. Hún þagði
altaf og hann gat ekki séð framan í hana. Hon-
um gramdist þetta og alt í einu fór hann aftur
að biðja hana fyrirgefningar, stamandi og
hnjótandi um hvert orð, því að hann vildi
sizt af öllu særa hana, en fann þó að hann
gerði ilt verra með þess. Hún hlýddi þegjandi
á hann nokkra hrið, en svo mælti hún:
— Haldið þér að við getum umgengist hvort
annað framvegis?
— Nei, mælti Kirk dapur í bragði.
— Ég vil ekki ætla að þér hafið talið mig
eina af þeim konum, sem — — —
— Nei, nei, hrópaði hann. Ég var asni og
— Ég held að ég gæti ekki afborið þá til-
hugsun, hélt hún áfram. Pað getur verið að
þetta sé alveg eins mér að kenna — ég hefði
átt að vita það, að engum karlmanni er treyst-
andi. Mér fanst við vera ágætir vinir. — Og nú
hafið þér eyðilagt vináttu okkar.
— Nei, segið það ekki, hrópaði Kirk. Segið,
að þér munuð einhverntima fyrirgefa mér!
I stað þess að svara honum beinlínis, hélt
hún áfram í sama dúr og áður, þangað til