Dagblað - 23.06.1925, Blaðsíða 1

t
Priðjudag
23. júní
1925.
I. árgangur.
117.
tölublað.
SAMGÖNGUR vorar, bæði inn-
anlands og við umheiminn,
eru nú komnar í það horf,
að ólíkar eru móti því sem var
fyrir nokkrum árum. — Þegar
litið er til staðhátta og efna-
hags, mega þær teljast viðun-
andi, þótt þær geti enn ekki
fullnægt fylstu kröfum um greið-
ar samgöngur milli fjarlægra
landshluta. Eins og búast má
við, með tilliti til staðhátta, er
sjóleiðin miklu fjölfarnari og
greiðari en landleiðin, og eru
samgöngurnar þar í miklu betra
lagi en á landi uppi.
Viðskiftin við umheiminn auk-
ast árlega, og ferðir landa á
milli eru tíðari og reglubundn-
ari en innanlands. Samfara !
greiðum samgöngum við útlönd
er þörfin meiri á fljótum og
ábyggilegum ferðum milli ýmsra
landshluta. Úr þessu heflr nokk-
uð verið bætt á siðustu árum,
en samt ekki svo að fullnægj-
andi geti talist. — Hringferðirn-
ar umhverfis landið er Esja lát-
in annast að mestu leyti, og
eru þær góðar, það sem þær ná.
Betra skipulag gæti samt verið á
hringferðunum en nú er, eink-
um að þvi leyti að skipið færi
aðeins á aðalhafnirnar, en þar
tæki við minni flóa- og íjarða-
bátar, sem færi skyndiferðir til
nærliggjandi smáhafna. Með því
móti gæti hringferðaskipið farið
hverja ferð á miklu styttri tíma
og því farið þær fleiri, og það
er einmitt sem þarf.
Rekstur Esju er mjög tilfinn-
anlega dýr, og veldur þar mestu
um, að hún er látin elta upp
hverja smáhöfn, sem nokkra
flutningaþörf hefir. Með því
fyrirkomulagi sem hér er bent
til, mundi mjög draga úr kostn-
aðinum um leið og samgöng-
urnar yrðu miklu greiðari tii
aðalstaðanna þar sem örar og
reglubundnar samgöngur eru
nauðsynlegastar.
Þessi breyting getur ekki kom-
ist á, nema nægilega margir
flóabátar, viðunandi að öllum
útbúnaði, verði til staðar. Þetta
atriöi þarf að taka til rækilegr-
ar athugunar sem allra fyrst og
reyna að ráða því til heppilegra
lykta. Samfara því að reglu-
bundnar hraðferðir yrðu upp
teknar með Esju þyrfti annað
skip til vöruflutninga nmhverfis
landið og yrði það ekki haft í
förum til útlanda. Skip sem á
að fara hraðferðir getur ekki
flutt vörur svo nokkru nemi
vegna þeirra tafa sem af þvi
yrði. Ferðirnar væru eingöngu
fyrir fólk og póstflutning og ætti
með þvi að mega fullnægja
brýnustu þörfinni i samgöngum
vorum. —
Þessar umbætur á strandferð-
unum sem hér hefir verið minst
á, hafa áður verið til umræðu,
en ekki er of oft að því vikið
að koma þessu nauðsynjamál í
sem bezt horf. Má ekki við það
skiljast fyr en fullnægjandi úr-
lausn er fengin. -m. -n.
Amundsen.
Það er ætíð gaman eftjr á, að
ryfja upp fyrir sér heilabrot sín
og hugleiðingar, er verið hefir
um slórviðþurði að ræða.
Hér um daginn (12. og 13.
þ. m.), meðan allur heimurinn
stóð á öndinni út af afdrifum
Amundsens og þeirra félaga,
skrifaði ég dálitla grein í Dag-
blaðið um Pólflugið. Voru þá
allflestir orðnir úrkula vonar
um, að þeir kæmi aftur flug-
leiðis, og töldu margir, að þeir
myndi hafa farist. I grein þess-
ari skrifaði ég m. a.: — »Geta
þó enn verið fullar ástæður og
eðlilegar fyrir fjarveru þeirra.
Margskonar tafir og örðugleikar
geta hafa orðið á vegi þeirra,
án þess að nokkuð hafi orðið
að hjá þeim félögum —«. Benti
ég m. a. á, að ef til vill hefði
hvergi fundist góð lending ná-
lœgt skautinu o. s. frv. Að lok-
um tók ég fram, að vér vonuð-
um þó enn »að það sé aðeins
óvœnt atvik, er tafið hafi för
þeirra um hríð, og að enn megi
búast við þeim þá og þegar
heilum á húfia.
Petta rættist bókstaflega, sem
betur fór.
Ég hefi gaman af að minnast
þessa sökum þess, hve fjarstæð-
ar sumar hinna óteljandi get-
gátna voru um þessar mundir.
Norðmenn sjálfir virtust hafa
gefið upp alla von um, að þeir
félagar kæmi aftur á flugi. En
þá virtist bresta sennilegar til-
gátur um afdrif þeirra. Seinustu
dagana hafði þó stærsta blað
Noregs, »Aftenposten«, »fundið
púðrið«, og simaði um það út
um allan heim. Var það í sjálfu
sér nógu gott púður, en aðeins
eigi eldfimt.
Blaðið bentir á, að þegar
flugbátarnir hófu sig til flugs
frá Svalbarða, voru þeir svo
hlaðnir, að þeir urðu að renna
alllangt skeið eftir ísnum, áður
en þeir lyftu sér. Var þungi
þeirra svo mikill, að þeir muldu
yfirborð issins á leið sinni. Taldi
»Aftenp.« mjög sennilegt, að
bátarnir hefði reynzt svo mjög
á þessu, að þeir hefði eigi ver-
ið færir til heimferðarinnar.
Þetta atriði hefði mönnum sést
yfir. Hér var lykillinn að gát-
nnni, og svo símaði »Aftenp.«
ráðninguna út um heim.
Annars var þessi »ráðning«
næsta ólíkleg. Vélarnar lyftu sér
til flugs, og hurfu skjótt norður
á leið. Þar virtist ekkert að.
Og á heimleiðinni gátu þær létt
á sér allmikið, auk þess sem
a. m. k. helmingur benzínforð-
ans mundi þá vera þrotinn.
Enda varð sú raunin á, að
ekkert bilaði í vélunum, og all-
ir sex félagarnir komu heim
aftur í annari þeirra. — —
Hvað gerir nú Amundsen?
Af því hefir ekkert frézt enn.