Dagblað - 02.07.1925, Qupperneq 1
Fimtndag
2. júlí
1925.
WagBíaé
I. árgangur.
125.
tölublað.
AÐ eru ekki mörg ár síðan
áhugi manna hér á landi
vaknaði fyrir því að iðka
allskonar íþróttir. Var það fyrst
hin þjóðlega íþrótt, glíman,
sem benti mönnum til að æfa
einnig aðrar íþróttir, þá er hún
var endurvakin. Var þá hér um
tíma sannkölluð iþróttaöld, og
hefír hún haldist óslitin siðan,
enda þótt þess verði ekki þrætt,
að á siðari árum hefír áhuginn
nokkuð dofnað — þrátt fyrir öll
iþróttamót.
En nú virðast vera tímamót
í sögu íþróttanna hér á landi,
að minsta kosti hér í Reykjavík.
Sundskálinn, sem reistur var
suður við Skerjafjörð fyrir
nokkrum árum var notaður
talsvert fyrst í stað, en svo
hefir þann nú um langt skeið
verið gagnsiaus. En nú er verið
að reisa nýjan sundskála út í
Örfirisey, á hinum hentugasta
stað, sem hér er nærlendis fyrir
slíkan skála og er enginn efí á
því, að það verður til þess að
glæða áhuga manna fyrir sund-
íþrótt, og að fleiri verða hér
góðir sundmenn eftir nokkur ár
en nú eru.
íþróttavöllur var gerður hér
fyrir nokkrum árum og sýndi
það lofsverðan áhuga forgöngu-
mannanna fyrir íþróttum. En
hann var á óhentugum stað og
smám saman fékk fólk óbeit á
honum. Fyrir íþróttamenn var
hann heldur ekki hentugur. Nú
er verið að gera nýjan íþrótta-
völl á hentugri stað og verður
hann sjálfsagt með tímanum
útbúinn svo að menn getj æft
þar flestar iþróttir og að hann
verði heppilegur samkomustaður
fyrir iþróttamót.
t*að er dálílið einkennilegt, að
þessir tveir flutningar — flutn-
ingur sundskálans og iþrótta-
vallarins, skuli verða samtimis.
Á sínum tima mun það hafa
verið bæjarstjórn að kenna að
ekki fengust heppilegri staðir,
ifívorki fyrir skálann né völlinn.
En nú er svo komið, að bæjar-
stjórn tekur sjálf við vellinum
og leyfir þann stað fyrir sund-
skálann, sem mörgum sinnum
hefir verið synjað um áður.
1 sambandi við þetta má geta
þess, að nú er hingað nýkom-
inn flokkur islenzkra glímu-
manna sem farið hefir sigurför
viðsvegar um Noreg og sýnt þar
íslenzka glimu, þjóð sinni til
mikils sóma. Er vonandi að
Reykvíkingar fagni þeim að
makleikum er þeir sýna nú Iistir
sínar i kvöld, þá er Íslandsglím-
an fer fram.
Öxnafellsundrin.
Eftir
Steingrrím Hatthíasson læknir.
Úr ársskýrslu héraðslæknisins 1924.
Nl.
Petta minnir á söguna af
lækninum sem spurði oft sjúk-
linga sína þannig: »Hvernig
varð yður af meðulunum sem
ég sendi?« og þeir sögðu þá
vanalega: »Mér versnaði stór-
um«. Þá sagði læknirinn: »Já,
versnaði. Já, það veit ég og það
veit ég!« Svipaða sögu get ég
sagt af einum sjúklingi sem
leitaði til spitalans tii Ijóslækn-
inga, en þorði ekki annað en
að leita til Öxnafellslæknisins
nm leið til að vera vissari
um bata. það brá svo við að
honum hríðversnaði á eftir,
sem annars er sjaldgæft í ljós-
unum. Eftir nokkurn tíma batnaði
honum þó aftur og áleit ég engan
vafa á að það hefði verið ljós-
unum einum að þakka. En má-
ske munu aðrir segja að þar
hafi Friðrik bætt úr skák!
Svo mikið get ég ennfremur
sagt. að ég veit ekki flugufót
fyrir þeirri sögu, sem sögð hefir
verið um sjúkling, er eg átti að
hafa ákveðið að taka fót af,
þareð drep var í fætinum og
holdfúi með mikilli fýlu. Fegar
ég leysti af fætinum og ætlaði
að fara að skera, fylgldi sögunni,
að fóturinn hefði verið orðinn
heill og enginn ódaunn lengur.
Og þetta átti að vera Friðrik
að þakka, sem komið hefði og
bundið um fótinn um nóttina
og grætt hann algerlega. Ég
kann svo ekki þessa sögu
lengri, en vildi óska að þeir
vildu enn þrautreyna krafta Frið-
riks, sem fyrir vonbrigðum verða
hjá okkur veslings lærðu lækn-
unum. Og glaður skal ég verða
þegar eg stend frammi fyrir
kraftaverkinu og verð að segja,
líkt og Bjarni Th. þegar hann
heyrði Gunnarshólma: »Ég held
mér sé nú best að hætl að
yrkja!«
Loks vil eg bæta því við, að
mér finst þetta andlegt jaraldur.
Huldulækningafaraldurinn vera
timanna tákn. I nokkur ár hefir
verið unnið að því af kappi,
að fylla fólkið með andatrú,
með þeirri fullyrðingu að þar
sé um raunvísindi að ræða. En
grunnhyggna fólkið er í meiri-
hluta ætíð. Og svo koma þessi
stórmerki til sögunnar og þau
hljóta öll að vera vissuleg sann-
indi. Fréttir fljúga fram og aftur
þar til þeir skárri fara einnig
að trúa. Andlega smitunin þarf
ekki nærri eins langan undir-
búningstima eins og mislingar.
Og dæmi veit eg til þess að
svo smitaðir eru jafnvel góðir
menn orðnir af Öxnafellstrúnni,
að þeir likt og sjúklingurinn,
sem eg áður mintist á, treysta
því ekki eingöngu að sækja
okkur Jónas Rafnar, heldur
senda fyrst eða um leið í Öxna-
fell. »Löstur er synd, sem orðin
er að vana«, lærðum við i
kverinu.
Hinsvegar er eðlilegt þegar
svo er kornið í þessu landi, sem
víða annarstaðar, að flónin eru
í þann veginn að ná völdunum,
þá vaði öll flónska uppi og alt