Dagblað - 08.07.1925, Page 1

Miðvikudag 2f' /. árgangur.
8 júu ~/J /f « //9/fl
1925. Mr Mlf yfvfV töUMað.
DM fátt er mönnum nú tíð-
ræddara á landi hér held-
ur en hin svonefndu Öxna-
fellsundur, eða lækningar »Frið-
riks huldulæknisa. Fer það að
vonum, að skiftar sé skoðanir
manna þar um og að öfgakend-
ar verði fullyrðingar manna á
báða bóga. Hið skynsamlegasta,
sem sagt heðr verið um málið
er að finna í siðasta heftinu af
»Morgni«. Þar ritar Haraldar
prófessor Nielsson á þessa leið:
Yfir land vort virðist nú ganga
einskonar trúar-alda á andlegar
lækningar, og það svo mjög, að
vjer megum varast, að hún
verði ekki að barnalegri oftrú
og henni blandað saman við
hjátrúarkendar hugmyndir fyrri
alda. Eg tel það skyldu vor
kristinna manna að varðveita
opinn hug gagnvart hinu undur-
samlega; en fyrir því megum
vjer ekki gleyma því, að Guð
hefir gefið oss skynsemina sem
hið mikla leiðarljós. Og skyn-
semina eigum vjer að nota til
athugullar gagnrýni, hvert sinn
er eitthvað óvenjulegt ber fyrir
oss. Hin mesta þörf er á gætni
í þessum efnum. Engin ástæða
finst mér vera til að búast við
stórfeldri læknishjálp úr þessari
átt. Á öllum öldum hafa þeir
verið tiltölulega fáir, sem fyrir
dásemdunum urðu. Svo er um
lækningarnar í Lourdes á Frakk-
landi, sem mjög eru frægar
orðnar. Jafnvel á Krists dögum
voru þeir ekki nema örfáir, sem
læknuðust fyrir undursamlegan
mátt hans, af þeim hinum mörgu,
er þá voru sjúkir í Gyðingalandi.
Hann var og háður viðtöku-
hæfileik sjúklinganna og andlega
umhverfinu. Lækningar hans
voru ekki nema sem dropi í
haíið. Sjálfum var honum frem-
ur illa við, er þær vöktu mikla
athygli. Þær voru honum ber-
sýnilega ekkert aðalatriði, held-
Ur einn votturinn ujp nálægð
og krafta guðsríkis. Þær virðast
hafa verið eitt af því, sem átti
að hjálpa honum til að vekja
andlegleikann meðal mannanna
og færa þeim heim sanninn um,
að andi þeirra væri »Guðs ættar«
og ætti æðri tilveru framundan.
Sama hlutverk virðast hinar
andlegu lækningar hafa haft um
daga postuianna. Sama hlutverk
kunna þær að hafa enn. Einmitt
til slíks kanna þær nú að vera
notaðar.
AUur fjöldinn var orðinn svo
gagnsýrður af hugsunarhætti
efinishyggjunnar, að hann vildi
ekki trúa því, að neitt undur-
samlegt gerðist á vorum dögum.
Hversu þræta menn ekki enn
gegn helstu niðurstöðu sálar-
rannsóknanna — yfirvenjulegum
fyrirbrygðum, sem allir sannir
rannsóknarar á þvi sviði hafa
fyrir löngu gengið úr skugga um
að gerast? En undursamlegri
lækning eru margir miklu fús-
ari að trúa. Þegar um slikt er
að ræða, leggja þeir hlustirnar
við. Hver er orsök þessa? Sum-
um gengur til löngun til að fá
hjálp einhverjum þjáðum sjúk-
ling til handa, sem þeir þekkja
og vorkenna. Aðrir vilja fyrir
hvern mun reyna að fá heilsu-
bót sjálfir úr þessari átt. Hún
sé hugsanleg þaðan, þó að
læknarnir geti ekki veitt hana.
Alt vilja menn til vinna, ef þeir
geta fengið heilsubót. Ef vér
viljum vera hreinskilnir, hljót-
um vér að sjá, að mikil eigin-
girni er blönduð inn í þessa trú
á undursamlegar lækningar. Frá
þeirri hlið er ástæða til að vara
við þessari öldu.
Hins vegar er jafn víst, að
athuga ber með gætni og opn-
um hug hverja þá atburði, er
virðast bera vitni um iæknandi
krafta. Vér ættum að muna, að
bæði kunna einstöku menn að
vera gæddir sérstakri lækninga-
gáfu og auk þess eru miklar
Hkur fyrir því fengnar, að stöku
sinnum takist verum úr æðra
heimi, og þá sennilagast helst
framliðnum læknum, að ná svo
miklu valdi á likama manna,
sem gæddir eru sálrænum gáf-
um, að þeir geti notað þá til
lækninga, einkum þegar þeir eru
i svonefndu sambandsástandi.
Og auðvitað verður þá næsta
eðlilegt, að þeir menn geti helst
orðið slíkrar hjálpar aðnjótandi
úr æðra heimi, sem sjálfir eru
gæddir sálrænum hæfileikum,
hvort sem þeir vita af þvi eða
ekki.
Óviturlegt er af læknum að
fjandskapast við sliku. Lækn-
arnir ættu fremstir i fiokki að
athuga slika atburði og hag-
nýta þá blessun og fræðslu, sem
hugsanlegt er, að af slíku fáist.
Atvinnu þeirra stendur enginn
ótti af sliku. Sönn læknislist
verður aldrei óþörf, og á allri
þeirri hjálp, sem læknisfræðin
getur veitt, verðtir stöðuglega
hin mesta þörf. Eftirspurnin
eftir henni minkar ekki. Lækn-
ingar sumra svonefndra lærðra
lækna geta stundum verið hé-
gómi. Þær má og nota til fjár-
dráttar. Mörg meðulin gera lítið
gagn. Oft láta læknar þau vegna
þess eins, að trú fólksins heimtar
það. Vera má, að meðulin styrki
sefjana-áhrifin. Að öðru gagni
koma þau vist ekki — stundum.
Drengilegir glímnmenn.
Aðsóknin að Íslandsglímunni
2. júlí, sýndi það að Reykjavik-
urbúar hafa yfirleitt mikinn
áhuga fyrir þjóðaríþrótt vorri.
Allir vildu sjá, hversu drengilega
þeir glimdu þessir Noregsfarar,
sem svo mjög hafa verið rómaðir
nú siðustu vikurnar.
Sá er þetta ritar, hafði góðar
ástæður til að taka mjög vel
eftir framkomu allra glímu-
manna. Yfirleitl var hún góð,
en tveir glimdu þó langdrengi-