Dagblað - 09.07.1925, Blaðsíða 1

AÐ verður ekki út skafið,
að kenslumálum bér á
landi er að mörgu leyti
mjög ábótavant og sérstaklega
er það þó barna- og unglinga-
fræðsla, sem fer í bálfgerðum
handaskolum. Þetta er ekki því
að kenna, að kennarastétt lands-
ins bafi eigi fullan ábuga á
starfi sínu. Má það furða beita,
hvað margir kennarar eru þraut-
seigir og hvað þeir geta haft
sívakandi áhuga fyrir jafn þreyt-
andi og leiðinlegu starfi eins og
barnakensla er. En hinu verð-
ur ekki neitað, að mjög eru
þeir mismunandi, eins og aðrir
dauðlegir menn, og að þeim
ferst misjafhlega að fræða börn
þau, sem eru undir handar-
jaðri þeirra. Þetta sézt einna
ljósast í barnaskóla Reykjavík-
ur, enda er það síærsti skóli
landsins. Þar er hverjum bekk
margskift, og þótt börnin eigi
að læra hið sama í öllum deild-
um, verður lærdómurinn mjög
mismunandi og stafar það auð-
vitað af misjafnri kenslu. Petta
er ósköp skiljanlegt, en þó er
annað verra, að skift er um
kensluaðferðir svo að segja í
hverjum bekk, og einnig um
lccnslubækur. t*að er nú í sjálfu
sér orðin hreinasta plága fyrir I
þá sem börn eiga, hve mikið
þeir þurfa að kaupa handa
þeim af kenslubókum, meðan
þau eru í skóla. Má svo heita,
að á hverju hausti verði börn
að fleygja sínum fyrri kenslu-
bókum — sem þau hafa þó
ekki lesið til hlítar og ekki
nándar nærri því — og kaupa
þurfi handa þeim nýjar kenslu-
bækur i fiestum námsgreinum.
Að nokkru leyti mun þetta
stafa af því, að menn eru að
leita fyrir sér um heppilegustu
kenslubækurnar og kensluaðferð-
irnar, en það er ekki heppilegt,
að börn séu höfð sem nokkurs
konar tilraunadýr í gegn um
allan skólann — sín tilraunin
gerð á þeim á hverjum vetri.
Ef menn vilja taka upp nýjar
kensluaðferðir, þá á að byrja á
þeim í neðstu bekkjunum og
halda þeim óbreyttum í gegn
um allan skólann. það hefir og
flogið fyrir, og sennilega ekki
að ástæðulausu, að kennarar noti
sérstöðu sína til þess að unga
út kenslubókum og græða á
þeim. Markaður fyrir slíkar bæk-
ur er viss, þegar þeir geta skyld-
að börn — eða umráðamenn
þeirra — til þess að kaupa þær.
Látum svo heita, að kennarar
álíti sínar bækur taka eldri
kenslubókum fram, en þá á ekki
að þurfa að skifta um bækur
árlega. Ég fæ ekki séð að slíkt
sé til neinna bóta, allra sízt
fyrir börnin, enda er það sorg-
legur sannleikur, að börn, sem
útskrifast nú úr Barnaskólanum,
eru sýnu ver að sér en var fyrir
nokkrum áratugum. Þá þektist
þó t. d. ekki sú háðung, að
kenna börnum að gera greinar-
mun á »opnu e« (e) og »lok-
uðu e« (i).
Um kenslubókafjöldann er mér
sagt að gildi nokkuð hið sama
í hinum almenna mentaskóla,
og kvarta aðstandendur náms-
manna um það, hvílíkur baggi
bókakaup sé þar, og sumar
bækur, sem nemendum er gert
að skyldu að kaupa, lítið eða
ekki lesnar.
Nám er dýrt, en ekki verður
það til þess að bæta úr því, að
lögð sé mikil — og jafnvel
óþörf — bókakaup á nemendur.
Hitabylgja fór yfir Suðurhluta
Englands og Frakklands i fyrra
mánuði. Var hitinn óþolandi
dag eftir dag og. dóu menn
unnvörpum af völdum hans.
Einn af þingmönnum Breta
hneig niður í sjálfu þinghúsinu
og dó skömmu síðar.
Fyrirlestur Páls Kolka.
Alskipaðir voru bekkirnir í
Nýja Bío 6. þ. mán. og var
auðséð á áheyröndum, að þeir
voru komnir til að fræðast um
sanngildi hinna merkilegu fyrir-
brigða sem gerst höfðu í vetur
í Vestmannaeyjum.
Auglýsing læknisins var og
þann veg stiluð, að mönnum
var heitið að skýrslurnar og
vottorðin, er birzt hafa í Morgni,
skyldi athuguð, ennfremur var
talið líklegt að umræður myndi
leyfðar, þar sem stjórn Sálar-
rannsóknarfél. íslands var sér-
staklega boðið á fyrirlesturinn.
Hvorugt þetta var gert.
Vottorðin og skýrslurnar var
naumast minst á og engar um-
ræður urðu á eftir erindi læknis.
Má segja, að ekki hafi unnist
tími til þess, því að eftir langan
og losaralegan inngang kom
ræðumaður loks að aðalefninu,
sem var í því fólgið að skýra
frá rannsókn sinni á sjúklingum
þeim sem fyrir áhrifum höfðu
orðið frá Friðrik huldulækni,
að því er þeir höfðu sjálfir skýrt
frá. Var þetta einskonar skýrsla
og mjög einhliða um þessi fyrir-
brigði og þá sem við þau hafa
fengist.
Læknirinn bar konunni, sem
aðallega hefir fengist við þessar
dulrænu lækningar, ekki yel sög-
una, einkum út af því að hon-
um hafði gengið illa að ná tali
af henni. Svo hefði hún verið
að glettast við sig og jafnvel
sýnt sér óvirðingu með því að
vera á gangi fyrir framan glugg-
ann hjá sérl
Minna bar á slettum og óvið-
eigandi orðatiltækjum hjá Kolka
en hjá Steingrími lækni í hinni
svo nefndu ársskýrslu, sem birt
hefir verið í Dagblaðinu.
Kolka gaf í skyn að tveir sjúk-
lingar hafi beinlínis dáið fyrir
lækningafúsk þessarar konu, en
betri sannanir hefði hann mátt