Dagblað - 16.07.1925, Blaðsíða 3

DAGBLAÐ
3
Danir og íslendingar.
Alveg ósjálfrátt datt méríhug
vísa Þorsteins Erlingssonar:
wPví fátt er frá Dönum sem
gæfan oss gaf« o. s. frv., þegar
ég las í Dagblaðinu dálitið brot
úr ræðu, er flutt mun hafa ver-
ið við móttöku stúdentanna
dönsku hér í bænum. Til að
fyrirbyggja allan misskilning
skal ég taka það framj þegar,
að mér, eins og flestum bæjar-
búum, þótti vænt um komu
söngmannanna hingað og hefi
notið þeirrar ánægju að hlusta
á söng þeirra. Pað voru ein-
ungis orð ræðumannsins um
alla þakklætisskuldina, sem við
stæðum í við Dani fyrir allar
þeirra velgerðir við okkur öld
fram af öld, sem urðu til þess
að rifja upp fyrir mér. vlsuna,
og þau urðu því miður til að
rifja upp fleira.
Jú, það voru Danir sem án
dóms og laga létu taka Jón
biskup Arason og syni hans af
lifi, og sem eftir það sölsuðu
undir sig fimtung allra jarðeigna
á íslandi og neyttu svo þess
valds er þeir þannig fengu til
að féfletta landsmenn bæði á
löglegan og ólöglegan hátt. Það
voru þeir, sem lögðu á okkur
farg einokunar verslunarinnar
með öilu því ógleymanlega böli,
er næstum hafði unnið það
þrekvirki að eyðileggja þjóðina
gersamlega, bæði efnalega og
andlega. Það voru einnig þeir,
sem með vopnum þröngvuðu
okkur til að skrifa undir ein-
veldisskrána og afsala okkur
öllum fornum réttindum, og
flestum mun kunnugt hvernig
því valdi var beitt.
Og það voru þeir, sem ætluðu
að banna Jóni Sigurðssyni um-
ræður um réttmætar kröfur ís-
lendinga á opinberum fundi.
Alt þetta og miklu fleira
flaug mér í hug er ég las um
þakklætisskuldina miklu. Ég
veit vel, áð nútíma Danir eiga
enga sök á þeim órétti er við
vorum beittir af forfeðrum
þeirra, og þeir óska vafalaust
margir, að margt af því væri
ógert. Það er því eðlilegt og
sjálfsagt að nú geri báðar þjóð-
ir það sem þær geta til að
kynnast og skilja hvor aðra.
Og það ætti að geta orðið á
frjálslegan og óþvingaðan hátt,
Bakarastofa Einars J.
Jónssonar er á Laugaveg 20 B
Inngangur frá Klapparstfg.
án nokkurs undirlægjuháttar eða
hræsni frá okkar hendi. Við
höfum Dönum alls ekkert meira
að þakka en þeir okkur og
gætum, ef því væri að skifta,
vel verið án þess að þeir litu
í náð sinni niður til okkar. En
það er heilbrigðasta leiðin til
kynningar, að mætast sem jafn-
ingjar með velvild og bróðurhug,
en ekki með neina skriðdýrslega
auðmýkt í orðum eða athöfnum.
Slíkt vekur að eins fyrirlitningu.
Og ég veit vel að margir Danir
skoða það ekki sem neinn
þjóðarhroka eða uppskafnings-
hátt af okkur, þó að við skríð-
um ekki í duftinu fyrir þeim,
heldur mætum þeim sem vinir
og jafningjar.
Norðlendingur.
Yilhjálmar keisari hefir beðið
hollenzku stjórnina leyfis um
það að mega fara frá Doorn og
dvelja við einhvern baðstað þar
í landinu um sumarmánuðina.
Sonur jAriibrinitiiln'nigslns,
til honum var hótað því, að hann skyldi hneptur
í varðhald. Hann var dauðhræddur við lögregl-
una og Kirk hafði því frið fyrir honum nokkra
daga. En einn góðan veður dag erhann kominn
i lestina.
— Hvernig í skrattanum hefir þú farið að
því að komast hingað? mælti Kirk.
Allan brosti út undir eyru og dró farmiða
upp úr vasa sínum, heldur en ekki hreykinn.
— Það er þýðingarlaust að banna mér far,
herra minn.
— Þessi miði gildir að eins til Corozal og
það er fyrsti viðkomustaðurinn. Þar veröur þú
að fara af lestinni.
En þegar lestin var lcomiun fram hjá Corozal,
sat Allan enn hinn makráðasti út i horni í
vagninum og Kirk hafði eigi skap í sér til þess
að fleygja honum út. Á hinum enda járnbrautar-
innar fór hana eins að - keypti sér farmiða til
næstu stöðvar. Þannig gekk þetta nokkuð lengi,
að hann keypti farmiða á morgnana frá Panama
til Corozal og á kvöldin frá Colon til Mont
Hope. Þóttist hann öruggur um að Kirk mundi
halda verndarhendi sinni yfir sér þegar hann
væri sloppinn fram hjá brautarvörðunum. Kirk
sagði Runnel frá þessu, en hann skifti sér ekkert
af því og þannig fékk Allan að vera hjá Kirk
mestan hluta dagsins.
Runnels mintist aldrei einu orði á það, sem
þeim Kirk hafði farið á milli á förinni til
Culebra, en hann gaf nánar gætur að Kirk og
framferði hans og Iíkaði hverjum deginum bet-
ur við hann. Hann sá, að Kirk var það full-
komin alvara að vinna sig áfram af eigin
ramleik og Runnels var harðánægður með £að
hvernig hann rækti starf sitt.
Honum brá því illa í brún er hann fékk
bréf frá leynilögregluskrifstofu í St. Louis, með
fyrirspurn um mann, sem hét Frank Wellar,
en kallaði sig Jeflerson Locke. Lýsingin á þeim
manni var þessi: Hvítur maður, 28 ára gamall,
var áður skrifari. Bláeygur með ljósgult hár.
Vegur 95 kg. Engin sérstök einkenni svo menn
viti. Kemur vel fyrir, er djarfur í framgöngu
og góður íþróttamaður, enda hefir hann verið
æfingastjóri knattspyrnuflokks.
Pað var aðeins einn maður, sem Runnels
þekti, að þessi lýsing gat átt við. Runnels gat
eigi um þetta við neinn mann, en nokkrum
dögum síðar hitti hann Weeks konsúl og
mintist þess þá er Kirk hafði sagt um veru
sina í Colon. Runnels Ieiddi því talið að Kirk.
— Jú, ég held ég þekki hann, hreytti Weeks
úr sér. Ég heyri sagt að þér hafið tekið hann í
vinnu.
— Pið eruð vinir og það mun því sjálfsagt