Dagblað - 11.08.1925, Blaðsíða 3

DAGBLAÐ
3
Hitasumur og drepsóttir
áfyrri öídum
NI.
Árið 1472 var merkilegt að
því leyti, að ekki koin einn ein-
asti dropi úr lofti frá 4. júlí til
29. september, en þrátt fyrir það
voru tíðar þrumur og eldingar,
og miklir skógareldar gengu þá
yfir.
í febr. voru tré í fullum blóma,
í júlílok voru þrúgur fullþrosk-
aðar og í október urðu ávextir
á trjám aftur fullþroskaðir. Vín-
berjatekja varð þá svo mikil,
að í Berlín var hægt að fá fulla
fötu af víni fyrir 1 egg. — Víða
í Evrópu gerðu engisprettur
mekið tjón það ár.
Árið 1474 varð Dóná næstum
þur. — Árin 1498 og ”99 voru
margar loftsjónir og óvanalegar
hreyfingar i gufuhvolfinu. Sum-
arhiti var þá mjög mikill. Það
er til frásagna fært, að á þessum
tíma komu olíukendir blettir á
föt manna, sem ómögulegt var
að þvo úr aftur. Bar mest á
þessu þar sem margt fólk var
saman komið.
Eftir hörðu veturna 1593 og
1506 komu mjög heit sumur
og þurkar. Svo var einnig 1513
og á því ári geisaði mjög mann-
skæð sótt á Englandi, sem nefnd
var »Enski svitinn». í*eir sem
fengu þá veiki kvöldust fyrst af
óslökkvandi þorsta og hita,
kvölum í maga og fyrir hjart-
anu og höfuðverk ásamt magn-
leysi og svefni. Þeir sem veikt-
ust dóu oftast eftir 3 klukku-
stundir, en þeir sem lifðu af I
daginn voru sloppnir.
Eftir þetta timabil er ekki
getið um nein sérstök hitasum-
ur fyr en 1718. Þá varð að loka
leikhúsum í París vegna hita,
(36 stig á Celsius). 1 5 mánuði
kom þar ekki dropi úr lofti,
öll grasrót sviðnaði, en tré báru
ávexti mörgum sinnum.
Sumárið 1802 varð afarheitt í
París, þá var þar á stundum
37 stiga hiti, og sumarið 1846
varð þ^r næstum jafn heitt.
— Lengra nær ekki þessi
skýrsla. Hún er fróðleg að
mörgu leyti, en það er aðgæt-
andi, að þar sem höfundur
hennar er þýzkur, þá fjallar
hún mest um veðráttufar í því
landi og nágrannalöndunum.
Sumir sjúkdómarnir sem þar
eru nefndir hafa einnig borist
hingað, t. d. SvartidaUði og
Bólan og eins getur hafa verið
með veðráttuna.
Frá Færeyjum. Óvenjumikil
aðsókn hefir verið af útlendum
botnvörpungum við Færeyjar
fyrirfarandi, og hafa þeir þótt
ærið uppivöðslusamir. Danir
hafa ekki verið vanir að halda
þar uppi strandgæzlu sumar-
mánuðina, en urðu nú að senda
þangað Heimdal gamla, sem nú
er notaður sem skólaskip fyrir
liðsforingjaefni.
Danir hafa boðið 100 færeysk-
um börnum í heimsókn til Dan-
merkur. Komu þau í tveimur
flokkum í siðastliðnum mánuði,
og mun síðari flokkurinn vera
enn þar á ferðinni. Eru börnun-
um sýndar allar stærstu bygg-
ingar og söfn og Adam Poulsen
býður þeim í »Friluflstheatret«
Var fyrri flokkurinn afarhrifinn
af öllum þeim undrum sem sýnd
voru og mun sá hinn siðari
heldur ekki þykjast vonsvikinn.
Soimr járnbrantnkángslns.
— Kirk varð aðjáta að þetta væri »spennandi«,
því nú hafði hann allan daginn fyrir sér og
var hinn vonbesti og fullviss þess að hann
myndi nú fá að heyra eitt orð af vörum sinnar
inamorata. Hann .var árla á fótum og hafði
naumast numið staðar undir götuljósinu er
kirkjuklukkurnar létu morgunkveðju sína óma
yfir borgina.
— Nú er hún að koma, hrópaði Allan. ég
hnig dauður niður af tilhlökkun. Lítið á!
Þarna! Parna!
Tvær konur sáust nú koma út úr húsinu
Þegar þær voru komnar niður steinþrepið og
útá gangstéttina, leit sú yngri sem snöggvast
yfir götuna til þeirra, og veitti Kirk því eftirtekt
að hún var kynblendingur, sennilega vinnustúlka.
Hann mændi enn með óþreyju á dyragættina.
Pá hvíslaði Allan í eyra honum,
— Þarna fer hún. Fljótur nú, annars sleppur
hún úr greypum yðar.
— Hvar?
— Þarna! Unga konan í hvíta kjólnum.
þetta er áreiðanlega ungfrú Torres.
— Hún — þetta?
— Kirk starði með ógn og skelfingu á
stúlkukindina, sem skotraði aftur til hans svört-
um augunum, ástglettin sem áður.
— Hver fjandinn — hún — hún er svertingi
þessi stúlka
— Nei, nei, svaraði Jamaikadrengurinn hátt.
Það er hún, og nú hverfa þær fyrir hornið. —
Kirk réðst sem óður væri á aðstoðarmann
sinn og jós hann óbótaskömmum.
— Aulinn þinn! kallaði hann. Þessi stelpa
er blátt áfram »svört« og hana hefi ég hugsað
um og borið — Þvílík svívirða?
Við skulum flýta okkur burt héðan.
— Þér sögðuð mér sjálfur að hún ætti að
vera dökk, mælti Allan.
— Af stað með þig!
Kirk rak förunaut sinn á undan sér og var
svo reiður að honum lá við gráti. Þegar hann
loks mátti mæla, vegna geðshræringar, lét hann
dynja yfir Allan holskeflu af úrvals blótsyrðum
þar til drengurinn varð að engu. Leit hann
síðan á hann heiftaraugum og mælti ákveðiun:
— Ég gæti molað á þér hausinn. Láttu mig
þreifa á honum.
Allan tók ofan, en Kirk fór um höfuð hans
hörðum höndum.
— Finnurðu til undan þeim ?
— Já, herra, bráðum bólgnar hann allur.
— Þelta er eintóm ímynduu. Þú hefir enga
tilfinningu í þessari íbenhnotu, kunningi, hún
er hörð sem steinn.