Dagblað - 18.08.1925, Blaðsíða 3

DAGB LAÐ
3
Bókaíregn.
„Ingólísskráin^.
Markaskrá fyrir landnám
Ingólfs Arnarsonar.
Alment er álitið að markar-
skrár hafi ekki mikið bókmenta-
legt gildi. Þær eru fyrst og fremst
sem minnisblöð, sem aðeins er
litið í þegar nauðsyn krefur og
minnið bregst. Pær eru þurar
aflestrar og bundnar við sér-
stakar sýslur.
Samt eiga þær ekki allar óskift
mál og ekki er sama hver sem-
ur þær. »Ingól/sskráin«, eða
Markaskrá fyrir landnám Ing-
ólfs Arnarsonar (Árnessýslu,
vestan vatna, Gullbringusýslu,
Hafnarfjörð, Kjósa^sýslu og
Reykjavík), mun vera sérkenni-
legasta markaskráin sem gefin
hefir verið út hér á landi. Fyrst
og fremst er mörkunum raðað
þar á annan hátt en verið hefir,
og í stað þess að endurtaka
sama markið eins oft og það er
notað af mörgum, eru strik lát-
in duga, sem gera bókina skýr-
ari og auðveldari aflestrar, a.
m. k. þegar menn eru farnir að
venjast henni.
En bókin heflr meira inni að
halda en upptalning marka á
skrársvæðinu. Far eru einnig
ýmsar fróðleiksgreinar sem
hverjum markeiganda og bænd-
um á skrársvæðinu og víðar er
nauðsynlegt að vita, svo sem
fjallskilamálareglugerð o. m. fl.
Helzt mun orka tvímælis um
ýmsar breytingar á gamalli
venju, bæði um markaheiti og
annað. En hér skal fullyrt að
flestar þeirra standa til bóta.
Einsdæmi mun það vera að
kvæði sé að finna í markaskrá,
en svo er samt þarna. Hún er
frumleg um það eins og fleira,
enda hefir Björn Bjarnarson í
Grafarholti samið hana.
— Fað er sagt um sira Valdi-
mar Briem, að hann hafi lesið
allar bækur í hinu stóra bóka-
safni sinu nema markaskrárnar.
En ótrúlegt þykir mér að hann
læsi ekki Ingólfsskrána ef hon-
um bærist hún, ef hann annars
fletti henni upp. -m.
Ör ýmsum áttum.
Ford kaopir skip og lætnr
rífa. Frá Ameríku fréttist, að
Shipping Board hefir nýlega
gengið að tilboði frá Ford um
kaup á 200 skipum, sem smið-
uð voru á ófriðarárunum og nú
á að rífa. Hefir Ford boðið í
þau 1,706,000 dali. Mun hann
I ætla að láta smíða úr skipunum.
Fer harðnr vetnr í hönd?
Nafnkunnur franskur stjörnu-
fræðingur, Gabriel, spáir hörð-
um vetri í ár. Hefir honum tal-
ist, að kuldavetrar miklir endur-
taki sig á 186 ára fresti og nú
sé einmitt komið að þvi. Árin
1553 og 1740 voru mjög harðir
vetrar og telur Gabriel víst, að
nú megum vér einnig búast við
því í vetur.
Drnknir hílstjórar. í Dan-
mörku eru Strangar reglur um
bilkeyrslu sökum almenns ör-
yggist. Nýlega var danskur
slátrarameistari sviftur keyrslu-
leyfi sínu sökum þess að hann
hafði sézt »eilítið á ’ann« við
stýrishjólið. Hafði hann þó ekið
sæmilega og engum gert mein.
Sonnr járnbrftntnkóngsins.
og fór nú að halda, að þetta væri ekkert nema
hugarburður hjá Kirk. Hann langaði miklu
meira til að sökkva sér niður í draumóra um
happdrættis-tölur, og hann bjó því til mjög
skáldlega sögu, sem hann vonaði að Kirk
myndi sætta sig við, og bjóst Allan þá við að
fá meira næði framvegis.
— Herra Anthony, hún er farin stelpan yðar.
— Farin? Hvert þá?
— Burt — með skipi.
— Ertu viss um það?
— Það er enginn vafi .á því, herra. Hún
heitir Garavel, og hún á heima í stóra húsinu
á hæðinni. Ég fékk þessar mikilvægu fréttir
hjá Bajan-kerlingunni,
— Stefaníu! Talaðirðu við hana? Sannarlega
held eg, aö þú sért kominn á farið að þessu
sinni. Flíttu þér að sega mér alt, sem þú hefir
komist á snoðir um!
Allan laug nú reiprennandi og fagurlega, og
er hann sá, hve húsbóndi hans var dapur og
övæntingafullur, rann upp fyrir honurn sjálfum
hin sælasta leti-öld. Hann þóttist viss um, að
þetta væri rétta aðferðin. Því þó Kirk kynni að
hitta einhverja Garavel eða Fermína-dóttirina
þá var alveg örvænt um að vinna ást hennar,
og er öllu væri á botninn hvolt, þá var þetta
ástaræði hans ekkert annað en stundar hrifni.
sem hægt var að æsa eða lægja með einföldu
töfrabragði. Allan klipti því lokk úr hrokkin-
kolli sínum, las ákveðna töfraþulu yfir honum
og stakk honum svo undir undirsængina í rúmi
Kirks, til þess að bægja sorginni frá velgerðar-
manni sínum.
Nú runnu upp diinmir og daprir daga fyrir
Kirk. Fyrstu vonbrigði hans yfir því, að hin
unga stúlka skyldi eigi hafa haldið orð sín,
vóru léttvæg í samanburði við þetta, því nú
þóttist hann viss um, að hún væri sér töpuð
að eilifu. Hann gat þó ekki alveg slept voninni.
Fetta var að eins eitt hinna mörgu æfintýra
er hann hafði lifað, siðan hann var fluttur
burt úr New-York. Honum virtist það alt verá
eins og draumur, þar sem alt mögulegt gæti
borið að höndum. En hann var í afar þungu
skapi, þar til að lokum gerðust þeir viðburðir,
er gerbreyttu hugarfari hans.
XIX.
La Tosca.
Veturinn hafði náð hámarki sinu. Það hafði
ekki komið dropi úr lofti vikum saman, og
Kyrrahafsmegin var allur Panamatanginn sviðinn