Dagblað - 29.08.1925, Síða 3

DAGB LAÐ
3
SungiÖ viö jarðarför
Sigurðar Kristófers Péturssonar
rithöfundar.
Ver, góði faðir, guð, með okkur hér.
Ver, guð, með honum, sem nú farinn er.
1*1« ljósið okkur lýsi í hverri þraut,
og lýsi honum fram á nýja braut.
Hans sál var hérna sí og æ í leit;
til Sólarlands var þrá hans sterk og heit.
Hann sjúkur gekk um lifsins hraun og hjarn
í hug og verki saklaus eins og barn.
í þessum heimi þrautaferill hans
varð þroskabraut hins góða, vitra manns.
Að sækja hærra og hærra á móti sól
var hugarþrá, sem sál hans jafnan ól.
Við vitum fátt, en viljum þekking ná,
og vonum, brátt við fáum meira að sjá.
Við girnumst mátt, að ganga rétta leið,
við guð í sátt, vort stutta æfiskeið.
Dvergar.
Niðurl.
Þegar hann var 25 ára hélt
hann til í Warsjá og þar varð
hann ástfanginn í íranskri leik-
mær en hafði ekki annað upp
úr þvi en háð og athlægi. Þegar
hann var 40 ára, varð hann
aftur ástfanginn en þá með betri
árangri. Hann gifti sig, en við
það féll hann í ónáð hjá Lu-
mirski greifafrú, og til þess að
sjá fyrir konu og börnum, ferð-
aðist hann til og frá um Evrópu
og sýndi sig fyrir peninga.
Samtíða honum lifði annar
pólskur dvergur, Nicolaus Feny,
að auknefni »Bébé«. Fegar hann
fæddist var hann 8 þml., og er
hann var skírður, var hann
borinn á diski, en fyrir vöggu
hafði hann trjeskó föður síns.
Þegar hann var 6 ára var hann
15 tommur áhæð. Stanilás Pól-
verjakonungur eignaðist hann
og fól prinsessunni af Talmand
hann til uppfósturs. Hann var
litlum hæfileikum búinn og nam
lítið. 'Hann var ákaflega bráð-
lyndur og hataði Boruslavoski
fyrir yfirburði hans.
Eitt sinn er þessir snáðar
liittust hjá Stanilás konungi
hrósaði hann Boruslavoski fyrir
hina miklu hæfileika hans. Petta
þoldi »Bébé« ekki og varð svo
reiður að hann ætlaði að fleygja
þessum keppinaut sínum inn i
eldstóna, .en honum var aftrað
frá því og fékk harða refsingu
fvrir tiltækið. Hann varð aðeins
23 ára gamall.
Sonnr lárnbrautakángslns.
að þær stingi yður ekki, annars getið þér orðið
veikur, áður en varir.
Til þessa hafði Kirk hatað Alfarez á almenn-
an og óákveðinn hátt. Hann þóttist eiginlega
skulda honum dálitla refsingu, og þeirri skuld
vildi hann lúka sem fyrst. En er hann sá, að
þessi spánski apaköttur leyfði sér að lítast á
Gertrúdis, breyttust tilfinningar hans algerlega,
önga stúlkan sá mjög vel, hvernig útlitið var
og þótt hún skemti sér við það, gerði hún
samt sitt ítrasta til að standa á milli þeirra
beggja.
Um Alfarez er það að segja, að honum var
það fyllilega ljóst, að hann hafði helt olíu íeld-
inn og aukið á sér hatur Kirks* Og þessi
vitund gerði honum fremur órótt í geöi. Og
seinustu athugasemdir hans höfðu ekkert bitið
á Kirk, hann hafði að eins brosað að þeim.
Alfarez tók því þann kostinn að hætta samtal-
inu, sem honum til mikiilar gremju hafði fariö
fram á ensku, og hann spjátraðist því leiðar
sinnar burt frá þeim brattur og hnakkakertur.
Eftir þessu hafði Kirk einmitt verið að bíða,
°g hann stakk upp á því, að þau skyldu ganga
nt á svalirnar. En það vildi Gertrúdis ekki.
Eg verð að vera hjá föður mínum, sagði
hún.
Má ég þá fá að sitja við hliðina á yður?
Eg hefi] verið að hugsa um svo margt, sem ég
þyrfti að segja yður. Mér dettur altaf svo margt
ósagt í hug eftir á, en þá er það of seint. Nú
er ég búinn að gleyma þvi. Vitið þér það, að
nú er ég ákveðinn í að snúa mér til föður yðar
og fá hann til að lítast vel á mig.
— Nú eruð þér aftur farinn að fitja upp
á því sama. Ég hefi að eins þekt yður í eina
klukkustund, og samt talið þér ekki um annað
en um föður minn, og um mig, og hvort þér
getið ekki komið og heimsótt mig.
— Já, það er af því, að ég get ekki um
annað hugsað.
— Pér eruð of — áræðinn. Spænskum feðr-
um geðjast eigi að svona mönnum. En hvað er
ég annars að segja! Hún roðnaði lítið eitt. Ég
skammast min fyrir að tala um þessþáttar.
Þér neyðið mig til að ganga alt of langt í þessu.
— Föður ungfrú Torres leizt undir eins vel
á mig. Hann var þegar fús til að senda mann
eftir ferðatöskunni minni.
— Við skulum heldur tala um eitthvað annað.
— Það get ég alls ekki. Þér sögðuð mér einu
sinni frá einhverjum ungum náunga, sem fjöl-
skylda yðar hefði kosið handa yður. Það er þó
aldrei, vænti ég, þessi Alfarez?
Hún leit á hann dökkum augum sinum og
horfði á hann dálitla stund, og hjarta hans tók