Dagblað - 09.09.1925, Síða 1
Miðvikudag
0. september
1925.
I. árgangur.
182.
lölublað.
LÍKLEGA hafa húsnæðisvand-
ræðin aldrei verið meiri
en einmitt nú, þrátt fyrir
það, að lengi hefir eklci verið
byg4 jafnmikið af húsum og í
sumar. Er útlit fyrir að fjöldi
fólks verði húsnæðislaus 1. okt.,
og er slíkt svo alvarlegt mál,
að nauðsyn krefur að eitthvað
sé gert til að koma í veg fyrir
þau vandræði, sem af því geta
hlotist. Bæjarfélagið verður auð-
vitað að hafa forgöngu um, að
ráða þessu máli til heppilegra
lykta, en auðvitað er það hæg-
ara sagt en gert. Húsaleigulögin
eru nú varla nefnd á nafn, þótt
þeir, sem fastast hafa haldið í
þau, virðist hafa trúað að þau
mundu jafnvel verða einhlýt til
að koma í veg fyrir húsnæðis-
leysi og þau vandræði, sem þeim
hlýtur að fylgja eftir. Er nú svo
komið, að þau virðast ekki koma
lengur að neinum notum, en
vera til noltkurs ógagns, eink-
um að því leyti, að þau draga
úr framtaki einstaklingsins og
takmarka umráðarétt hans yfiro
einkaeign sinni mjög um of.
Húsaleigulögin hafa sýnt, að
þau geta ekki bætt úr húsnæð-
iseklunni í bænum, en hafa
fremur áhrif í gagnstæða átt,
a. m. k. eins og þeim hefir ver-
*ð beitt til þessa. önnur og
ketri úrræði þarf til að ráða
þessn máli til heppilegra lykta.
í vor var sVipuð nefnd innan
bæjarstjórnar, sem átti að at-
huga húsnæðismálið og koma
fram með tillögur til umbóta.
Á síðasta bæjarstjórnarfundi
var það upplýst, að nefnd þessi
hefði ekkert gert og einkis mundi
af henni mega vænta. Hver á-
stæðan er, skal ósagt látið, en
einhver gat þess, að það væri
Því að hún gœti elclcert gert.
Er slí^t helzt til mikil ráðþrota-
yfirlýsing þeirra manna, sem
helzt á aö mega vænta einhvers
af í vandamálum bæjarfélagsins.
Er ekki auðséð, til hvers nefnd-
in hefir verið skipuð, ef þeir,
sem samþyktu það, hafa strax
vitað, að hún gæti ekkert að-
hafst, og er slíkt vítaverður
»leikaraskapur«.
Eitt er víst, að einhverjar ráð-
stafanir þarf að gera, til að
reyna að koma í veg fyrir yfir-
vofandi vandræöi vegna hús-
næðisleysis í haust. Er nú orðið
svo áliðið sumars, að ekki má
lengur dragast að eitthvað sé
gert, og verður því strax að
hefjast handa. — Mun nánar
verða vikið að þessu máli seinna
hér í blaðinu.
Drengskapur og velsæmi.
Blaðamenska herra Valtýs
Stefánssonar.
Herra Valtýr Stefánsson, rit-
stjóri, beinist að mér á sína vísu
í ,Mbl.‘ í dag. Hversvegna? —
Jú, sökum þess, að hann kvað
vera höfundur símskeytis þess
til danskra blaða, sem deila
hefir orðið um í »Dagblaðinu«
undanfarið milli h og sendiherra
Dana hér á landi. Þarf eigi að
fjölyrða um það mál. Fjöldi
manna hafa fylgt deilu þessari
með athygli, og munu flestir
þeirra rétlbærari að dæma um
það mál en hr. V. St. — En
það er önnur hlið þessa máls,
sem vert er að leiða athygli að,
og það skal gert nú þegar.
Eg er bæði eldri maður en
hr. V. St. og margfalt reyndari
blaðamaður, og veit því betur
en hann virðist vita, hvað til
drengskapar heyrir og velsæmis
í blaðamennsku.
Hr. V. St. ætti að vera það
kunnugt, að um nafnlausar
greinar í Mbl. og öðrupi blöö-
um gildir það um allan heim,
að þagnarsJcylda hvílir á rit-
stjórn blaðsins og öllum sem
að því standa. Telst ijnegn ó-
drengskapur að brjóta þá skyldu
og enn meiri ódrengskapur að
leitast við að fá hlutaðeigendur
til að brjóta hana. — Eg hefi
t. d. nokkrum sinnum orðið
fyrir aðkasti í Mbl. frá nafn-
lausum mönnum, en eg hefi
aldrei reynt að komast að
hverjir höfundarnir væru, þareð
það snerli hvorki málefni það
sem um var að ræða né gat
haft nein áhrif á það. Þess-
háttar blaðamenska virðist eigi
falla hr. V. St. í geð. Hann
finnur til sefctar sinnar í um-
ræddu máli en vill koma henni
á aðra! Pað gerir hann á þenna
hátt:
í fyrrakvöld um kl. 10 hring-
ir hr. V. St. til mín í síma og
spyr mig, hvort það sé satt, að
það sé eg, sem ritað hafi grein-
ar þessar í Dagbl. Eg kveðst
eigi sjá neina ástæðu til að
segja honum af eða á um það
á þessu stigi málsins og spyr
svo, hver hafi borið honum þá
sögu. Segir hann þá, að sá hafi
sér sagt, er hann hafi eigi ástœðu
til að véfengja. Spjölluðum við
svo um þetta dálitla stund og
skildumst illindalaust, eins og
við var að búast.
Tæpri klukkustund síðar sama
kvöldið hittir V. St. á götu
skrifstofumann »Dagblaðsins«,
tekur hann tali og fer að spyrja
um, hvort það sé eigi svo, að
það sé Helgi Valtýsson, sem
skrifað hafi greinar þessar í
blaðið. Maðurinn kveðst sér eigi
kunnugt um höfunda innsendra
greina í blaðið, og segir V. St.
þá, að hann þurfi eigi að láta
svo ólíkindalega, en annars sé
sér fullkunnugt um þetta, því
Eelgi Valtýsson liafi rétt áðan
sagt sér þetta sjálfur.
Sögu þessa þarf eigi að segja
lengri. Hún er skýr og ófögur.
Meðritstjóri stærsta blaðsins ger-
ir sig á einni kvöldstund sekan
í þeim mesta ódrengskap, er
blaðamenn kunna að nefna, og
gerist auk þess tvívegis opinler