Dagblað - 19.09.1925, Blaðsíða 1

Laugardag
19. september
1925.
I. árgangur.
191.
tölublað.
EINHVER reglugerð mun vera
til sem ákveður ökuhraða
bifreiða bæði innan bæjar
og utan. Fyrst eftir að sú reglu-
gerð gekk í gildi var a. m. k.
eitthvað umtai um, að eftir
henni ætti að fara, þótt þess
virðist lítið hafa verið gætt í
framkvæmdinni. Var fyrst í stað
nokkur eftirlit með því, að eitt-
hvað væri eftir þessum ákvæð-
um farið og voru jafnvel dæmi
til, að menn voru sektaðir fyrir
of hraðan akstur. En nú orðið
virðast þessi ákvæði aðeins vera
dauður bókstafur, sem ekkert er
farið eftir, og ekkert eftirlit um
að ekki sé brotin og þverbrotin.
Nú er það svo, að ökuhraði
hifreiðanna virðist ekki takmark-
ast af öðru en afli og gangi véi-
arinnar og eru jafnvel dæmi til
að kappakstur eigi sér stað eftir
aðalgötum bæjarins. Þessi vax-
andi ökuhraði bifreiðanna er
mjög alvarlegt atriði og má
uaerkilegt heita að ekki hafi
°ftar hlotist slys af en verið hefir.
Eftir því sem bifreiðunum
fjölgar og notkun þeirra vex,
verður hættan meiri sem af þeim
stafar, ef ekki er full aðgæzla
viðhöfð og ströng ákvæði sett
Um aksturshraða þeirra á al-
^hannafæri, einkum þó innan-
^fcjar. Eins og uhiferðin er nú
°rðin eftir aðalgötum bæjarins
er það beinlinis hættulegt hve
0varlega og reglulaust er ekið,
°8 geta menn óvíða verið óhultir
nin líf sitt ef þessu heldur svo
áfram. Er það t. d. mjög víta-
vert að aka með fullum hraða
eftir götum innanbæjar, jafnvel
Þótt þær séu nokkurnveginn
^einar, því * aldrei er að vita
^Var börn géta komið hlaupandi
r Veg fyrir bifreiðarnar, og einnig
f>etUr það verið hættulegt full-
orðhu fólki.
Sá
sem þetta ritar var f fyrra-
á gangi upp Bankastræti,
°8 koma þá tvær vörubifreiðar
Pjótandi, samhliða, neðan göt-
0g var auðséð að þar fór
kappakstur fram. Eftst í brekk-
unni skaust önnur fram úr, en
var um leið nærri því komin á
dreng sem var þar á hjóli.
Drengurinn hefir sennilega orðið
hræddur þegar hann sá bifreið-
ina stefna á sig með feikna
hraða, en lítið svigrúm til und-
ankomu. Riðaði hann nokkrum
sinnum og féll svo með hjólinu
yfir á gangstéttina. Ekkert nema
tilviljun var það, að hann féll
ekki inn á aöalgötuna og var
þá ómögulegt annað en bifreið-
in hefði þá farið yfir hann. Var
það sízt varfærni bifreiðarstjór-
ans að þakka að þarna varð
ekki alvarlegt slys og er slíkt
framferði sem þetta mjög vítavert.
Þetta er ekkert einsdæmi, en
ekki ætti að þurfa að nefna
fleiri til að sýna hve glannaskap-
urinn gengur langt, og ætti öll-
um að vera Ijóst að hér er sú
hætta á ferðum sem nauðsynlegt
er að stemma stigu fyrir.
Það er auðvitað fyrst og fremst
bifreiðastjóranna sjálfra að sjá
svo sóma sinn, að ekki verði
fundið að framferði þeirra, og eru
þeir, sem betur fer, margir er
aka þannig, þar sem umferð er
mest, að ekki er aðfinzluvert og
þurfa þeir auðvitað ekki að taka
til sín það sem hér er sagt um ó-
varfærni og glannaskap annara.
í*eir sem aftur á móti sýna
annan eins angurgapahátt og
kappakstur í Miðbænum, eða
annað slíkt, ætttu alls ekki að
hafa leyfi til að stjórna þessum
ílutningatækjum. Einnig er það
ekki einsdæmi að bifreiðarstjór-
ar séu undir áhrifum víns og
þarf ekki að fara orðum um
hvaða afleiðingar slíkt getur haft.
Hér þarf tvent að verða sam-
ferða. Bifreiðastjórarnir fari
hægar og gætilegar framvegis,
— þeir sem ekki gera það nú. —
Og öflugt eftirlit sé með því að
engum leyfist að brjóta gildandi
reglugerð um aksturshraða, né
önnur ákvæði sem mönnum
eru sett viðvíkjandi akstursleyfi.
Bann og bindindi.
II. Frh.
Hverg vegna ég er bannmaðnr.
Bannmáliö er þjóðfélagsmál! —
Skulu hér færð nokkuð frekari
rök að því. —
»Á ég að gœta bróður míns?«.
Hver sá maður, er vill fá neit-
andi svar við spurningu þessari,
misskilur hörmulega afstöðu
sína til þjóðfélagsins. Víst er sá
mætur maður, er gætir sjálfs
sín vel, og vill eigi vamm sitt
vita í neinu, hvort sem hann
er bannmaður eða andbanning-
ur. Það skiftir litlu máli. En
tífalt mætari er hann þó, ef
hann samstundis gætir bróður
sins, þess er hjálpar þarfnast,
og bægir frá honum hættum
þeim, er hann sjálfur getur eigi
séð við. — Mundi ekki eiga við
hér hið gullfagra, guðdómlega
spámannsorð, sem aldrei fyrnist:
jíÞað verður meiri gleði í
himnaríki yfir einum syndug-
um, sem bætir ráð sitt, en yfir
10 réttlátum«. — Og eins má
segja, að einn mætur maður
glataður, endurheimtur þjóðfé-
laginu, er meira gleðiefni öllum
góðum mönnum en 10 aðrir, er
á engri hjálp þurfa að halda!
Það er því skylda hvers þess
einstaklings, sem er þess megn-
ugur, og sameiginleg þjóðfélags-
skylda, að gæta þeirra með-
bræðra sinna, er eigi geta gætt
sín sjálfir né tekið neinum for-
tölum, þrátt fyrir góðan vilja.
Vegna þessara manna er áfeng-
isbann nauðsynlegt. — Og það
sem er nauðsynlegt, er einnig
réttmœtt!
Andbanningum skjátlast mjög
i þvi, er þeir setja bannmálið í
sérstöðu meðal málanna. Veldur
því sá mikli misskilningur sem
áður er drepið á, að telja það
einkamál hvers einstaklings.
Sýnileg fjarstæða er þó að telja
það einkamál, sem i allfiestum