Dagblað - 03.11.1925, Blaðsíða 3

DAGBLAÐ
3
ur og yrkir við alþýðuhæfi, því
hver og einn getur haft full not
af kvæðum hans. En mörgum
þeim sem meira láta yfir sér
mætti gott þykja, ef þeir gæti
farið eins vel með mál og efni
og jón gerir, Kvæði hans eru
flest jafnvel gerð, og er vafamál
hvert eigi að velja öðru fremur
til að sýna skáldhæfni og yrkis-
efni hans, en segja má að engu
sé þar ofaukið. — Bókin byrjar
á löngu kvæði um átthaga hans,
Bláskóga (o: Þingvallasveit), og
er það alt ágætlega gert. Skal
hér birt fyrsta'erindi þess kvæð-
is og tvö hin siðustu:
Eygló kyndir elda
austur í bláum geimi.
Sveit í roða-reifum
ris úr döggva-eimi.
Jörðin andar ilmi,
efstu moldir gróa.
Vefur vor að hjarta
Veldi blárra skóga.
Par skal pjóðin reisa
púsund ára borgir,
par skal pjóðin sefa
púsund ára sorgir;
par skal manndáð móta
morgun nýrrar aldar,
par skal bjargið brjóta
bylgjur timans kaldar.
Upp frá lægstu leiðum
liggja hærri brautir.
Móti sól og sumri
sigrast aldaprautir.
Austrið andar blævi
yfir hraun og móa.
Vefur vor að hjarta
veldi blárra skóga.
Þá má minna á kvæði, er
hann nefnir »Þorkel þurrafrost«,
»Förukonan«, »Þrælar Ingólfs«,
»Frerar« o. fl. Um þræla Ing-
ólfs segir hann svo í niðurlagi
erindisins:
En prælarnir fóru par fyrstir
um land
sem frægt hefir landnemans saga.
En spor peirra grófust í
gieymskunnar sand
um gjörvalla tímanna daga.
— Þeir vegsemdir herra síns hófu,
en hlut peirra örlögin grófu.
— Og enn ganga fótsárir lýðir i leit
um langvegu, nætur og daga.
En heimurinn ekkert um
árangur veit,
pví oft er hún gleymin hún saga.
— Þeir trúlyndir erja um aldir,
en eru pó gleymskunni faldir.
Þá eru margar lausavísur á-
gætar, og yfirleitt lýsa kvæði
hans heilbrigðri lífsskoðun og
trúnni á batnandi framtið. Lífið
gengur upp og ofan:
Þó að ógni aldan há,
aftur knörinn réttist.
Borðið gefur annað á,
út af hinu skvettist.
En altaf sér hann birtu að skýja-
baki:
Þó að myrkrin eflist enn
út um löndin víða,
vonumdjarfir vökumenn
voga dags að bíða.
Og:
Fljúga bjartir
fjöllum hærra
sendiboðar sumars.
Nokkur eftirmæli eru í bók-
inni, og sami mannúðarblærinn
og tilgerðarleysið yfir þeim og
öðrum kvæðum höf., og er engu
i þeirra ofaukið.
Frágangur bókarinnar er all-
• ur hinn prýðilegasti og pappír-
inn ágætur. Er skylt að geta
þess, því mjög um of er kastað
höndunum til útgáfu sumra
bóka, og er það ekki einskis-
vert atriði, að til þeirra sé vand-
að um prentun og útlit.
— Þökk fyrir bókina, Jón!
Hún er mörgum kærkomin, og
öllum sem lesa hana mun hún
verða að góðu.
Vésteínn.
■S«niir járnbrantabÓMgslns.
— Já! sagði Runnels gremjulega. Hérna hefi
ég þrælað árum saman, svo hafi nokkur átt
umbætur skilið, þá er það ég. Blakeley er
heimskingi — það hefir hann þrásinnis sýnt og
sannað. Ég hefi þegar gleymt meiru af járn-
brautaþekkingu minni, heldur en hann getur
nokkurntíma lært á allri æfi sinni. Hver einasti
maður við járnbrautarreksturinn hatar hann, en
þeir eru mér allir vinveittir, og hvað sem öllu
öðru líður, var búið að lofa mér stöðunni. Þetta
er hart fyrir konu mína og litla snáðann.
Hann þagnaði til þess að leyna geðshræringu
sinni. Runnels var maður mjög blátt áfram,
hreinskilinn og fremur alvörugefinn, en hann
skorti stælingu og gat ekki borið mótlæti með
öðru eins bjartsýni og sjálfstrausti eins og Kirk.
— Ég lagði mig allan í þetta starf, og ég í-
myndaði mér,. að ég ynni með því þarft verk
fyrir fósturlandið. — En annars ætti ég ef til
vill ekki að barma mér — þetta hafa aðrir orð-
ið að reyna á undan mér, jafnvel menn, sem
iagt hafa enn þá meira í sölurnar en ég hefi
8ert. Hvað ætlið þér að gera?
Kirk hrökk við.
O, ég veit nú ekki. Ég er að hugsa um
yður. Þessi staða hefir ekki svo mikið að segja
fyrir mig, því ég er nú einu sinni búinn að
koma undir mig fótunum, og ég er viss um, að
hamingjan er mér holl, — mín vegna geta þeir
því vel farið fjandans til með stöðuna mína.
En nú skulum við tala um yður. Ég hefi ekki
enn þá eytt sérlega miklu af happadrættisvinn-
ingum mínum. Það stendur alt saman í bank-
anum, nema það sem Allan hefir notað, og
helming þess er yður velkomið að fá, ef þér
að eins viljið þiggja það. Svo förum við öll
saman, þér og konan yðar og barnið og Allan
og ég — og enn einn — norður til Bandaríkj-
anna og leitum okkur uppi einhverja atvinnu.
Hvernig lýst yður á það?
Runnels var nokkuð skjálfraddaður, er hann
svaraði:
— Hamingjan góða! Þér eruð — góðmenni,
Anthony. Ég skal íhuga þetta. Hann sneri sér
undan, eins og hann blygðaðist sín fyrir að láta
í Ijósi geðshræringu sína. Svo spurði hann alt
í einu:
— Hver er þessi »enn einn«?
— Konan min.
— Hamingjan góða! Eruð þér giftur?
— Nei, en ég ætla að gifta mig. Þér hafið
nú talað um yðar sorgir, hlustið þér nú allra
snöggvast á minar. Þá munuð þér gráta eins
og barn.
Svo sagði Kirk honum i stuttu máli frá von-
brigðum þeim, er hann hafði orðið fyrir.