Dagblað - 05.11.1925, Blaðsíða 3

DAGB LAÐ
3
V eðurspár.
Amerískur veðurfræðingur í
Washington. H. J. Brown að
nafni, hefir spáð því, að næsta
ár verði ekkert sumar. Það muni
verða samskonar árferði eins og
árið 1816, og þar af leiðandi
muni uppskeran í heiminum
verða mjög lítil.
Forstjóri norsku veðurfræðis-
stofnunarinnar, direktör Hassél-
lerg, hefir verið spurður um á-
lit sitt á spádómi þessum. Hann
svarar á þessa leið;
Ummæli þessi eru bygð á rann-
sókninni á »sólar-aktiviíeten«,
og frá því sjónarmiði má telja,
að þau hafi »nokkuð fyrir sér«.
Sólar-aktivitelen hefir þverrað
mjög á seinni árum, og eru
nokkur ár síðan það byrjaði.
Við það verður sólarhitinn nokk-
uð minni en áður. Telur því
ameriski veðurfræðingurinn, að
sumrin muni verða kaldari.
En þetta er annars vafasamt
reikningsdæmi. Nansen og Hel-
land-Hansen hafa komist að
annari niðurstöðu. Telja þeir,
að minni sólar-aktivitet muni
valda minni hreyfingu á gufu-
hvolfinu. Það verði eigi eins
stormasamt og áður. Þar sem
norðanvindar séu tiðaslir verði
lygnara, og þar afleiðandi hlýrra
í veðri. Aftur á móti snýr öfugt
við á þeim stöðum jarðar þar
sem sunnanvindar eru tíðastir.
Er ekki ólíklegt, að hið ein-
kennilega veðurfar hér um slóðir
síöustu missirin kunni að stafa
af breytingu þessari.
óvenju harður vetur á
Norðurlöndnm.
Um miðjan síðastl. mánuð var
svo mikil fannkoma í Svíþjóð
að tafði mjög allar samgöngur.
Símar slitnuðu víða, og öll um-
ferð sporvagna í Stockhólmi varð
að hætta, þar eð raforkuleiðsl-
an slitnaði. —
Um sama leyti var ekið á
sleðum á götunum i Boden í
Noregi — (á líku breiddarstigi
og Siglufjörður). í Raumsdal var
svo kalt, að fjörðinn lagði, svo
tafði fyrir skipagöngum. Hefir
það eigi áður komið fyrirf manna
minnum á þessum tíma árs.
Helgidagahaíd
fyr og rtú.
Frh.
Jón Halldórsson trésmíða-
meistari kvað það hneykslan-
legt, að heyra börn og ung-
linga æpandi á götum úti á
helgum, og um hámessutímann
bjóðandi blöð og bækur og alls-
konar ritsmíðar. Það væri sær-
andi fyrir velsæmistilfinningu
hvers manns, og auk þessa ó-
hollur vani unglingum. Skoraði
hann fastlega á foreldra og að-
standendur barnanna, að koma í
í veg fyrir þenna ósóma og banna
slíkt athæfi. — »Man ég mína
æfi aðra, og fleiri, sem eru á
mínu reki, þegar þeir sem heima
sátu og ekki fóru til kirkju á
helgum degi, höfðu húslestra
um hönd, og gömlu konurnar
snertu ekki prjóna sina fyr en
eftir miðaftan«.
Séra6 Bjarni Jónsson dóm-
kirkjuprestur benti á þann mikla
mun nú og fyr á helgi og kyrð
hvíldardagsins. Á föstudaginn
langa og á stórhátíðum var sér-
stakur helgiblær ríkjandi. »Veiztu
ekki hvaða dagur er í dag?«
Sannr járnbrantakóngsins.
þakka, býst ég við, þó ég sleppi þessu alveg,
og að mínum hluta ætla ég að gera það.
Hann tók þegar að framkvæma áætlanir sin-
ar. Fyrst leigði hann herbergi á Tívolí-hótelinu,
og hann sá um að ná i herbergi, sem var í
fyr^tu hæð í norðurálmunni. Sama kvöldið fluttu
þeir Allan. Það var í sjálfu sér daglegur við-
burður, en samt fanst honum, sem nú tækist
hann á hendur örlagaþyngstu athöfnina á æfi
sinni. Það var að miklu leyti undir Runnels
komið, hver leikslokin yrðu, en þó enn þá
tneira undir honum sjálfum. Svo mjög í raun
og veru, að er hann athugaði málið með ró og
stillingu, varð hann að játa það fyrir sjájfum
sér, að litlar vóru líkur til þess, að úrslit máls-
ins yrðu heppileg. En samt sem áður hélt hann
sér dauöahaldi í vonina þótt veik væri.
Runnels símaði til hans seinna um kvöldið,
og sagðist hafa lokið sínum hluta ætlunarverks-
ins. Var því eigi annað að gera en að bíða
kvöldsins, er dansleikinn átti að halda.
Hvað eftir annað spurði Kirk sjálfan sig,
k^ort það væri ekki eintóm heimska að hanga
i svona veikri von, en hann gat aldrei fundið
svar Yið spurningu sinni. Honum sofnaðist illa
a n^ja staðnum, og laugardagsmorguninn vakn-
aði hann með það í huga, að eftir fáeinar
klukkustundir mundi hann standa á mikilvæg-
ustu tímamótum æfi sinnar.
Skömmu eftir að tekið var að rökkva á laug-
ardaginn, fékk ameríski ræðismaðurinn i Colon,
John Weeks, heimsókn af manni, sem kom
beint frá póstskipinu, er nýkomið var inn á
höfnina. Weeks virtist i fljótu bragði ekkert
markvert við manninn. Hann var tilkomulaus
á að líta, augun mjólkur-blá og sljó. Er hann
tók ofan hattinn, sást stórt hvítt ör, er lá frá
gagnauganu og aftur fyrir hægra eyra. Þetta
var lika hið eina sérkennilega við manninn.
Hann kynti sig og kvaðst heita Williams, og
ræðismaðurinn var alveg jafnnær fyrir það.
Meðan hann dreypti á einu stóra brennivins-
staupinu hjá Weeks, spurðist hann fyrir um
ýmislegt, um landið, veðurlagið, þjóðina o.s.frv.
án þess að virðast hafa nokkurn asa á sér með
að skýra frá erindi sínu. Weeks hafði vakandi
auga á manninum, og komst smámsaman að
þeirri niðurstöðu, að sér hefði skjátlast í'áliti
sinu á manninum, og að hann myndi vita
meira, heldur en hann vildi láta í ljós, þrátt
fyrir hina hóflausu gætni, er hann skýldi sér
með. Willams virti feita ræðismanninn rækilega
fyrir sér, og er hann þóttist hafa komist að því
hvað i honum byggi, sagði hann blátt áfram:
í