Dagblað - 17.11.1925, Blaðsíða 3

D A G B L A Ð
3
t27erslunin CóinBorg
er opnuó í dag í nýja fíúsinu
„€óinGorg“
fJCqfnarsírœii 10~*12.
Sonnr j&rnbrnntHkéngalna.
fólkið streymdi út tii að svala sér, kom Run-
nels og kona hans til Kirk, og Runnels spurði:
— Jæja, haldið þér, að yður takist það?
Kirk kinkaði kolli, honum var ómögulegt að
stynja upp orði.
— Æ, þér eruð alveg kaldur eins og ístappi,
sagði frú Runnels með aðfinslukeim í röddinni.
Það er bara ég, setn hefi tilfinningu fyrir þessu.
Eg — ég er nærri þvi frá sjálfri mér. Þeir sem
við mig hafa danzað, hafa horft svo undarlega
á mig, eins og þeir byggjust við, að ég þá og
þegar myndi ganga af göflunum.
— Talaðu ekki svona hátt hvíslaði maður
hennar. Svo sneri hann sér að Kirk og mælti:
•— HeiII og hamingja fylgi þér, karl minn!
En hamingjan góða, hve nú hefði verið gott að
hafa eitthvað hjartastyrkjandi!
Hann gat varla stunið upp orðunum, og Kirk
skildist af öllu sarnan, að í rauninni var það
hann sjálfur, sem var rólegastur þeirra allra.
Runnels-hjónin fóru burt og hurfu í mann-
þröngina.
Kirk virlist eilífðartími þangað til hljómsveit-
in tók aftur að leika. Hann fór nú að verða
smeikur um, að eilthvað kynni að hafa komið
fyrir. Hann fór fram að dyrunum og lók að
litast um eftir Chiquitu. Þarna sat hún hjá föð-
ur sínum, Bland ófursta frá Gatun og öðrum
háttsettum herforingja. Ramón Alfarez stóð hjá
henni og beygði sig listfenglega yfir bakið á
stól hennar, sneri upp á yfirvararskegg sitt og
spjallaði brosandi við hana.
Kirk gnísti tönnum af bræði og steig hart til
jarðar. Hann heyrði hljómsveitarstjórann slá
sprotanum í nótnagrindina og kveðja saman
sveitina. Og þegar fyrslu tónar af valsi bárust
út um salinn, gekk hann inn aftur og rakleitt
til ástmeyjar sinnar. Hann fann það allan tím-
ann, að hann gat hugsað skýrt og rólega, og
hann hafði engau hjartslátt.
Auðvitað sá hún hann'koma, hún hafði beð-
ið þessarar stundar með óþreyju alt liðlangt
kvöldið. Hann sá, að hún greip skjálfandi hönd
sinni til kverkanna, eins og henni lægi við
köfnun; og er hann nam staðar fyrir framan
hana, stóð hún þegar upp og mælti ekki orð.
Hann lagði arm sinn utan um hana, og lítil og
köld hönd hennar lá í lófa hans létt eins og
snjókorn, og svo svifu þau burt samau. Hann
hvíslaði nafni hennar heitt og ákaft — hvað
eftir annað.
— Hvers vegua? — Hvers vegna gerðuð þér
þetta? sagði hún veikum rómi. Mér l'ellur þetta
svo þungt.
— Það er í síðasta sinn, sem ég held yður