Dagblað - 26.11.1925, Blaðsíða 3

DAGBLAÐ
3
Kapptfflið.
Borð I. eftir 16. leik ísl.
Borð II. eftir 15. leik isl.
Leikiaskrá.
B o r ð I.
ísland. Noregur.
Hvítt. Svart.
1. d2- d4 Rg8—Í6
2. Rgi—f3 g7 —g6
3. c2—c4 Bf8—g7
4. Rbl—c3 0-0
í . e2—e4 d7 — d6
6. L^l—f4 Rb8—d7
7. Ddl — d2 e7—e5
8. d4Xeö Rd7 Xe5
9. C—0—0 Bc8—e6
10. IT3xRe5 dOxReö
11. DdCX.DdS Hf8X Dd8
12. Hdl X Hd8 Ha8x Hd8
13. Bf4 X e5 Bg7-b6f
14. Kel—bl Rf6-g4
15. Be5-g3 f7 — f5
16. Rc3—d5
Borð II.
Noregur. ísland.
Hvítt. Svart.
1. Rgl—f3 d7 —d5
2. b2—b3 c7 —c5
3. Bcl—b2 Rb8—c6
4. e2—e3 e7—e6
5. Bfl —e2 Rg8—f6
6. Rf3—e5 Bf8—d6
7. f2—f4 Bd6xRe5
8. f4xBe5 Rf6—d7
9. Be2—bö Dd8—h4ý
10. g2-g3 Dh4—g5
11. Bb5xRc6 b7 X Bc6
12. Ddl—13 0—0
13. Df3—f4 Dg5—d8
14. 0—0 a7—a5
15. d2—d3 a5—a4
Áskorun.
Ég var einn af þeim, sem
hlustuðu á hljómleika Páls ís-
ólfssonar og Emils Thoroddsens
í Nýja Bíó sunnudag. 15. þ. in.
Svo gott þótti mér að heyra til
þeirra, að veruleg nautn var að.
Peir sem ég hefi talað við, af
þeim sem þar voru, ljúka allir
sama lofsorði á leik þeirra, enda
mun það vera álit allra við-
staddra. Hrifning áheyrendanna
var líka svo einlæg, að maður
blátt áfram »/ann« hana og
munu allir hafa óskað að mega
hlýða á þá félaga iengur eða
oftar. — Því beini ég hér með
þeirri áskorun til Páls og Emils,
að þeir endurtaki samleik sinn
sem allra fyrst, og bið ég Dag-
blaðið að koma þessari áskorun
á framfæri. — Hljóml.vinur.
Sonnr jftrnbniiititkóngslMS.
— Hvað er að?
— Það er ekkert að.
Hún fór að rugga sér í stólnum og hann
virti hana fyrir sjer frá hliðinni. Er hún varð
þess vör, spurði hún:
— Danzar þú ekki?
— Nei, ég er áhorfandi, eins og vant er. Ég
kýs heldur að horfa á. Pú hefir brotið blævæng
þinn, sé ég.
Hann fleygði vindling sínum út í myrkrið,
laut áfram og tók blævænginn úr hönd hennar.
Hún sá, að hann brosti einkennilega.
— Nú! Var það svo furðulegt? spurði hún
hvatskeytlega. Pér finst víst —--------
Hún þagnaði i miðju kafi og horfði rólega í
aðra átt.
— Snurða á þræðinum? spurði hann lágt.
Hún átti bágt meö að stilla sig og láta vera
að svara illyrðum. Hann hafði reynt mjög á
taugar hennar upp á síðkastið, og hún var eigi
laus við móðursýki.
— Hversvegna skemtir þú þér við að ónáða
*uig? spurði hún. Hvað hefir gengið að þér sið-
'ístu vikurnar? Ég get ekki þolað þetta lengur
ég vil ekki — — •—
— Æ, ég bið þig að afsaka! Ég hefði átt að
Vlt». að ein þræta er nægileg sama kvöldið.
^hn sneri sér að honum, en stilti sig á ný.
En svipur hennar var talandi aðvörun. Hún
beit á vörina og svaraði engu.
— Pað er annars sorglegt, að ykkur skuli
ekki getað komið betur saraan; honum geðjast
vel að mér.
Hún svaraði engu.
— Hann heldur mér samsæti á eftir danz-
leiknum — í einskonar þakklætisskyni. Fallega
farið að því að lúka skuld sinni, eða hvað?
Hún sá, að hönd hans skalf, er hann kveikti
i nýjum vindling, og hinn ókunnuglegi blær á
rödd hans vakti eftirtekt hennar.
— Pú veizt vel, að það er Runnels, sem gerir
þetta.
— Ó, þeir eru sex saman, en það er Anthony,
sem hefi^, úthugsað þetta alt saman. Pað er
auðvitað gert með tilliti til þín.
— .Það get ég eigi skilið. Ferðu þangað? \
Ég er búinn að lofa því.
— Hvað meinarðu með því?
— Annars yrði ekkert úr samsætinu, sagði
hann hörkulega.
— Og hvers vegna ekki? Mér virðist þetta
annars fallega gert af þessum ungu mönnum.
Það er ekki nema eðlilegt, að Runnels vilji
koma sér í mjúkinn hjá þér — — —
— Skolli skringilegt, annars, eða finst þér
það ekki? Ég gestur hjá — Anthony!