Dagblað - 27.11.1925, Blaðsíða 3

DAGBLAÐ
3
ei hefi ég þreyltari heim komið
en úr siðasta ferðalaginn frá út-
stöðvunum í vor; var þá 39
stiga hitL
Rigningasamt hefir verið síð-
astliðið sumar, og hafa miklir
vatnavextir ollað stórtjóni. En
Kinverjar virðast vera slíku
vanir. Hangjang (gjang — fljót)
eyðileggur árlega engi og akra
svo firnum sætir; er farvegurinn
víða mjög breiður og sandauðn-
ir á báða vegu. — Þýzkt félag
kvað hafa boðist til að búa um
og breyta (»regulate«) rás Han-
gjang. Fyrir ómakið ákvað fé-
lagið sér rétt til að rækta alt
land, sem við það vinst, og skila
ríkinu því aftur eftir 50 ár. Um
sömu mundir höfðu Þjóðverjar
í hyggju að leggja járnbraut frá
Hankow, um Laohókow og alla
leið norður í Mansjúríu, held
ég. Kínverjar voru í vafa um,
ef til vill ekki að ástæðulausu,
hvort áætlanir þessar stöfuðu af
einhverri eigingirni, eða flekk-
lausri greiðasemi. En svo skall
á stríðið mikla, og sú varð
endalykt þessara þörfu áætlana.
Nú eru þýzkir framkvæmda-
menn aftur hingað komnir.
Hrúga þeir varningi, »Made in
Germany«, inn á markaðinn, á
meðan Bretum byrjar sem verst.
Frh.
"V ídsjá.
Yictor Hugo sem að vísu var
viðurkendur föðurfandsvinur
mælti eitt sinn: Ég er fylgjandi
flokki þeim, sem enn er ófæddur:
Flokkurinn : Bjdting — Menning.
Flokkur þessi verður tákn
tuttugustu aldarinnar. Af hon-
um rísa upp: fyrst Samdands-
ríki Norðurálfu, en síðan: Sam-
bandsríki heimsins.
Þessi sami franski óðsnilling-
ur kveður svo að orði um
miðja 19. öld í formála nýrrar
útgáfu æskuljóðax sinna, sem
einkum voru lofkvæði um kon-
ungborna menn:
Sagan segir með fjálgleik frá
Michel Ney, sem lærði beykis-
iðn en varð marskálkur í Frakk-
landi, og frá Murat fjósamann-
inum, sem varð konungur. En
af öllum þeim leiðum, sem
liggja frá myrkrinu og upp í
ljósið er þessi lofsverðust og
um leið ógreiðfærust:
Auglýsinguin í Dag-
blaóið má skila í prentsmiðj-
una Gutenberg eða á afgreiðsln
hlaðsins. Sími 744.
Að vera fæddur höfðingja- og
konungadýrkandi, en verða að
lokum almúgamaður.
Victor Hugo hafði látið svo
um mælt að lík sitt skyldi til
grafar flutt í likvagni fátækra.
Var kistan fiutt í heiðursmust-
erið Pantheon í vagni þessum,
en líkfylgdin var svo löng að
6V2 stund leið þar til allir voru
komnir framhjá.
Innlend tíðindi.
ísafirði, FB., 25. nóv. ’25.
8 vélbátar héðan eru byrjaðir
veiðar. Afli í tregara lagi. Síld
lítils háttar veiðst í Skötufirði.
Aflast vel á hana í Miðdjúpinu.
Tíð hagstæð. Snjólaust.
Vesturland.
744 er slmi Sagblaðsm
Sannr jitrnbrantakóngalns.
Það var dálítill hræðslukeimur í málróm
hennar, er hún svaraði, þótt hún talaði rólega,
og hún leit ekki framan í hann.
— Ég vildi í rauninni helzt, að þú sendir
afboð. Annars verð ég að aka heim aftur ein-
sömul.
Hann svaraði fremur hæðnislega:
— Kœra Edith! Ég sem er heiðursgesturinn!
— Jæja, eins og þú vilt, — auðvitað.
Sjóliðsforingi nokkur kom þar að og fór að
spjalla við hana. Cortlandt reis þá upp og gekk
í hægðum sinum fram í mannfjöldann, sem
streymdi út úr danzsalnum.
Kirk var nú búinn að finna Runnels, sem
hafði verið að leita að honum, og var óþolin-
móður yfir því að fá ekki tækifæri til að óska
honum til hamingju og spjalla nánar við hann
um einstök atriði þessa frægðarverks þeirra.
- Ég er nýbúinn að fylgja konunni minni
heim, sagði hann. Ég hefi aldrei á æfi minni
séð nokkra manneskju svo frá sér af geðshrær-
ln8u. Ef hún hefði dvalið hér lengur, mundi
hún hafa Ijóstrað upp öllu saman. Hún var
ekki nærri því eins hrærð í sínu eigin brúð-
kaupi.
— Eg _ ég er sjállur ekki búinn að átta
oiig almennilega enn þá. Er það ekki furðulegt.
~~ eg sá rétt núna konuna mína danza fram
hjá mér við manninn, sem hún er trúlofuð. En
það er dýrðlegt að vera giftur.
— Hún er yndislegasta veran, sem ég hefl séð
á æíinni, og hún var sannarlega hugprúð. Ég er
viss um að Alice muni gráta út af þessu i heila
viku. Þetta verður æðsta tárahátíð hennar á
allri æfinni! Hún flæðir alveg yfir af geðshrær-
ingu og hrifni. Ég vona, að konan yðar geti
betur varðveitt leyndarmál, heldur en konan
mín, því annars yrði það heldur en ekki upp-
þot áður en sólin sezt í kvöld. Það er líklega
bezt, að ég setjist að heima fyrir og gæti vel
að munninum á mér, unz nýmælið verður op-
inberað. — En hvað ég er þyrstur.
Anthony sagði ekki vini sínum frá leynilög-
reglumanninum í Colon, því hann bjóst við aö
geta losnað við hann; og svo var hugur hans
svo gagntekinn af hinni ný-ju hamingjusælu, að
þar komst ekkert annað að. En það var svo
gott að hafa einhvern að tala við. Þeir stóðu í
djúpum samræðum, er Stefán Cortlandt bar þar
að. Hann nam staðar sem allra snöggvast hjá
þeim og mælti:
— Skemtileg samkoma, piltar?
Kirk veitti því eftirtekt, hvað hann var orð-
inn gulur i andliti og magur síðustu vikurnar.
Hann var orðinn kinnfiskasoginn og beinaber.