Dagblað - 17.12.1925, Blaðsíða 5

DAGBLAÐ
5
Síbelius sextugur.
Hið fræga tónskáld Finna,
Jean Sibelius, varð nýskeð sex-
tugur, og kom þá fagurlega í
ljós, hvílíkrar óskiftrar ástar og
aðdáunar hann nýtur með þjóð
sinni og víða um lönd. Öll
stærstu blöð Norðurlanda fluttu
langar greinar og rækilegar um
tónskáldið og ættjarðarvininn
Sibelius. Finnska þingið hæklc-
aði tónskáldalaun hans upp í
100,000 mörk, og auk þess
hafði verið efnt til allsherjar-
samskota meðal Finna, og safn-
aðist mikið fé, sem þjóðin gaf
þessum ástmegi sínum og mikla
syni. Hann var einnig sæmdur
stórkrossi hinnar »Hvítu rósar«
Finnlands. — En svo heflr
einnig Sibelius »sungið« frelsis-
þrá og æltjarðarást inn í hjarta
alþjóðar, öllum öðrum fremur!
Og í hjarta Finna liggur sá
dásamlegi styrkur, er gerir þá
að forgöngu- og fyrirmyndar-
þjóð, þ'egar í fyrstu bernsku
sjálfstæðis þeirra.
Flutningsgjöld og fargjöld
með skipum vorum milli ís-
lands og- útlanda lækka frá
næstu áramótum.
Nánari upplýsingar á skrifstofu vorri.
Bf. Ehuskipafélag íslartds.
Jólavérur og Jóiaverd
hjá Haunesi.
Jólatré, stór og smá. — Jólatrésskraut, — Englahár, — Stjörnu-
blys. — Flugeldar. — Spil. — Barnaleikföng. — Ýmsir snotrir
munir til jólagjafa, ur postulini, kopar, nikkel og silfri. — Poslu-
líns-bollapör, — Bollapör frá 25 au, — Matvörur og sykur með
Hannesar verði, t. d. Mjólkurdósir 55 au. — Rúsínur 60 au. —
Súkkulaði kr. 1,60. — Eg lækka verðið strax, en ginni engan með
prósentum, lotteríi eða öðru slíku.
Hannes Jónsson, Laugaveg 38.
Scnnr járnbrnntnkóng’stnB.
jálaðir alt. En hann var farinn að verða þreytt-
ur á þér. P*ú veizt, að það eykur áhrifin.
Hann brosti af örvita gremju.
— Porpari! hrópaði hún alveg frá sér af reiði.
Pú hafðir engan rétt til að gera þess háttar,
jafnvel þótt eg hefði verið sek.
— Rétt? Ertu ekki konan mín?
Hún leit útundan sér til hans, og augnaráð
hennar var þrungið af viðbjóði.
— Pú veizt vel, að það er okkur einkis virði.
Ég hefi aldrei elskað þig, það veizt þú sjálfur.
Pú veizt einnig, hvers vegna ég giftist þér. Mér
var engin launung á því heldur. Pú áttir það,
er ég þurfti á að halda, og ég hafði það sem
þú þarfnaðist; en þú varst ánægður með kaup-
in, af því að ég veitti þér fé, stöðu og vald.
Ég hefi aldrei lofað þér neinu öðru út yfir það.
Ég gerði ofurlitla mannsmynd úr þér. Þú hefð-
ir aldrei komist neitt án minnar hjálpar. Alt
það, er þú hefir, átt þú mér að þakka — jafn-
vel álit þitt í stöðu þinni. Metorðahækkun þína,
áhrif þin, altsaman áttu þetta mér að þakka;
nafn þitt var alt og sumt, sem þú gafst mér,
og sérhvert annað nafn hefði gert alveg sama
gagnið.
Hann engdist sundur og saman undir þess-
um lestri, þrátt fyrir bræðina, sem í honum
sauð.
— Hjónaband! mælti hún i ísköldum hæðnis-
róm. Einhver prestur las eitthvað yfir okkur,
en það var alveg þýðingarlaust þá, og það er
það nú lika. Ég reyndi að þola þig, af þvi ég
gat haft gagn af þér. Ég hefi haft þig með mér
eins og konur hafa herbergisþernu eða þjón.
Ég keypti mér brúðu-kall, klæddi hann og blés
lifi í hann í mínar eigin þarfir, og ég skulda
þér alls ekkert fyrir það, skilurðu það — alls
ekkert! Skuldin er eingöngu þín megin, eins og
þér og mér og öllum heimi er kunnugt.
— Hver hefir gert mig að brúðu-kalli? mælti
hann með allri þeirri innibirgðu gremju, sem
reynt hafði að ryðja sér framrás öll þessi löngu
ár. Eg var metnaðargjarn, og hafði bjartar
framtíðarvonir og einnig hæfileika um það leyti
— ef til vill ekki mikla, en nægilega handa
mér — áður en þú giítist mér. Ég var að vísu
ekki í neinni hárri stöðu, en ég var á leiðinni
upp á við. Ég hafði einnig sjálfstraust, en það
hafðir þú einnig tekið frá mér. Pú — þú gleypt-
ir mig. Þú hafðir heila föður þíns, og hann var
ofurefli mitt; hann skygði á minn heila. Þú
hefir verið eins konar blóðsuga, alt sem í mér
bjó, hefir þú sogið úr mér. í fyrstunni var það
hræðileg tilfinníng, þetta, að vera þér minni
maður, en ég elskaði þig, og þótt ég hefði einnig
mitt stolt og — — —