Dagblað - 24.12.1925, Qupperneq 1

^Óla^lu^uriMT
tflingja.
Jólaklukkurnar klingja!
Nú kveikir nóttin sín blys.
Hark og háreysti þagnar,
og bjaðnar dagsins þys.
Hugarins hrannir lægjast,
og hjörtunum verður rótt,
er hnigur stilt o’nað storðu
hin stjarneyga jólanótt.
Hvert heimili hlúir að sinum, —
en hjartað er rýmra en fyr. —
Já, undarlegt er það um jólin,
þá opnast þær leyndu dyr. —
En bjartara öllum blysum
skín barnanna augnasól,
því himininn er þeim opinn, —
og englarnir halda par jól!
Og Jesús, barnanna bróðir,
enn brosir á móður kné.
Og barnsraddir bjartar hljóma:
Blessuð þín minning sél
¥ ¥
Auðnulaus einstæðingur
— á hvorki barn né sprund, —
hann leilaði langa æfi
að leið yfir toríær sund.
1 kvöld opnast brátt hans augu:
Þá eygir hann bernskunnar spor.
Hann beygir höfuð sitt hljóður
og hvíslar: — Faðir vor.-------
Hinn heimsfrægi rithöfundur Sir Hall Caine
hefir nýlega ritað mjög eftirtektaverða grein, sem
hann nefnir Kærleika. Á sú grein erindi til allra
manna og þjóða, og þá eigi sizt tii vor íslendinga.
Er því kafli úr henni lauslega snarað á íslenzku
fyrir lesendur »Dagblaðsins«. — — —
»Er eg lít til baka yfir liðna æfi, þá er eg var
ungur og ósmeykur um alt það, er eg gerði mér
að yrkisefni, minnist eg sérstaklega lifandi eins
atriðis.
Mér hafði dottið í hug að skrifa skáldsögu, er
átti að heita »Þúsund siðustu dagarnir«. í sögu
þessari ætlaði eg mér að lýsa, hvernig mannkyn-
inu yrði algerlega útrýmt af jörðinni, þó ekki með
eldi og blóði, heldur sökum þess, að allar ste.rk-
ustu og háleitustu tilfinningar og geðblær mann-
legs eðlis höfðu verið vanræktar og farið forgörð-
um. Sökum synda vorra, sérstaklega kynferðis-
synda, átti Guð að taka kærleikann frá mannanna
börnum, — og siðan átti alt það að visna og
deyja, er til þessa hafði verið þeirra meginstyrkur.
Eitt kvöld áttu mennirnir að ganga til hvildar
með öllum sinum sálrænu eiginleikum, er þeir
höfðu hagnýtt sér og misnotað, en morguninn
eftir áttu þeir að vakna og finna til þess sárt og
óbærilega, að hinn fegursti og mikilvægasti þeirra
allra — var horfinn. Þessi vöku-meðvitund átti
ekki að koma alt í einu, og þeim skildist heldur
ekki undir eins orsökin til þessa mikla tjóns og
missis. Lífið átti að kenna þeim það smámsaman.
Eg hafði hugsað mér heimili eitt sem þunga-
miðju sögunnar. Ung móðir hafði einu sinni elsk-
að barn sitt svo heitt, að hún gat ekki hugsað
til þess, að nokkuð skyldi ama að því. En svo
kom breytingin. Nú Iá barnið hennar fyrir dauð-
anum. I stað þess að láta bugast af sorg og kvöl-
um, gat hún nú með góðri samvizku gefið sig
alla við danzi, glaum og gleði. Faðirinn, sem
nærri takmarkalaust hafði lagt alt í sölurnar til
þess að tryggja framlíð sonar sins, hatningju hans
heiður og frægð, gat nú horft á það rólegur og
með köldu blóði, að æskulff sonarins visnaði fyr-
ir augum hans, og hann fór í hundana, án þess