Dagblað - 24.12.1925, Side 4
4
DAGBLAÐ
sér í verulega ilt skap, tók það að rifja upp fyrir
sjálfu sér allskouar endurminuingar frá liðnum
sældardögum.
það hugsaði um það tímabil, þegar það sat í
lyftingu uppi í hnarreistu axinu, og sólin faðm-
aði það hlýjum geislaörmum og vindurinn vagg-
aði því, svo því leið eins vel og barni við móð-
urbarm. Allur hinn mikli blágræni hveitiakur var
fullsáinn — strá við strá og ax við ax — og uppi
á heiðbláum himninum sat eygló í geislaskrúða
sinum og allir lævirkjar sungu frá sólrisi til sól-
arlags. Og er sólin hvarf undir sjónbaug, var ekki
eins kalt og rakt sem nú, en glóheit kornin fögn-
uðu blfðri dögginni eins og svaladrykk og stór
heiðgulur máninn leit mildri ásjónu niður yfir
þroskaða akrana, sem nú voru draumur einn.
Þvi æ! Dagurinn ógurlegi rann upp, þegar söng
í Ijánum á ökrunum og hann hjó kornleggina
sundur með miklum hvin. Og stúlkurnar komu
með hrífurnar og kornið var bundið og hlaðið á
vagna. AUur var akurinn sem vígvöllur, og var
sem ekið væri þaðan i sífellu dauðum búkum.
Að því búnu áttu þau enn ógurlegri viðtökum
að mæta í hlöðunni, þegar þreskivöndurinn reið
yfir kornöxin eins og í blindingaleik, svo sveið
undan. Öxin slitnuðu sundur og kornhnapparnir
litlu, sem haldið höfðu hóp frá því í æsku, slitn-
nðu sundur, og kornin fóru á víð og dreif og
sáust aldrei framar.
En í kornpokanum var það komið i góðan
hóp. Þar var að vísu þröngt á stundum og full
erfitt um andardrátt — en þar var þó hægt að
skrafia saman sér til hugarléttis, og sætt var sam-
eiginlegt skipbrot.------— En nú var það vina-
snautt og algerlega einmana, og ekkert nema glöt-
unin framundan.
Hveitikornið fann það á sér, að rakinn var orð-
inn því óbærilegur. Það var orðið svo kulvíst
uppá síðkastið. það fanh svo undurvel hvernig
kuldinn tók i yztu frumlurnar og kendi sáran til
. . . og votara varð það með hverri stund sem
leiö . . . innan skamms mundi það verða alveg
gegndrepa — og hvað tæki svo við.
Daginn eftir fór herfið yfir akurinn og hveiti-
kornið var i kolniða myrkri. Mold undir og mold
Öllu megin. Og vætan var söm, og hveitikornið
tók sótt rnikla. Það fann ólguna sjóða inni í sér.
Vatnið sogaðist inn alstaðar og engan þuran díl
var framar að finna. Nú virtist öll von úti.
Þá sendi það seinustu hugsun, síðasta löngun-
arandvarp aftur í timann til sólskinsdaga sinna.
— Æ, mitt auma lif! — kveinaði það, — hvers
vegna varð ég til, ef alt á að enda svona kvíðvænlega!
f*á kvað við raust, er virtist koma úr undirdjúp-
um jarðar og ávarpaði hveitikornið þessum orðum:
-— Óttast ekki, þú munt ekki farast. Sleptu tök-
um á sjálfu þér af frjálsum og fúsum vilja — og
ég lieiti þér betra hlutskifti.
Dey, af því það er minn vilji, og þú munt lifa! —
— Hver ert þú sem þannig mælir? spurði hveiti-
kornið með bljúgri röddu, því það var því líkast
sem, talað væri til allrar jarðarinnar, ailrar til-
verunnar.
- Ég er sá sem skapaði þig og nú mun end-
urskapa þig — mælti röddin.
Pá fól hið fátæka, deyjandi hveitikorn sig föð-
urvilja skapara síns — og misti alla meðvitund.
Það var um vorið snemma, að frjóanginn skaut
grænum kollinum upp úr rökum jarðveginum.
Sólin hitaði moldina með geislamagni sínu, svo
upp af rauk. Og uppi í heiðbláma lsftsins kvað
við óteljandi þrastakliður. — Hveitikornið — en
það var græni frjóanginn — horfði hugfanginn á
alt í kiing um sig. Það var þá raunverulegt. f*að
hafði heimt aftur lifið, sólskinið og söng fuglanna
— Það átti að fá að lifa að nýju.
Og ekki það eingöngu, Alt um kring á akrinum
sáust grænir frjóangar í sibreiðri fylkingu — þús-
undum saman — og þar þekti hveitikornið aftur
bræður sina og systur.
Þá fór hlýr lífsstraumur um ungjurtina og henni
fanst sjálfsögð þakklætisskuldiu bjóða sér að teygja
úr grænum blöðunum beint upp í bjartan himin-
inn til vináttumerkis.
Og það var eins og sami þakklætisfögnuðurinn
lyfti lævirkjunum hæzt i loft upp, og þvf hærra
sem þeir bárust, því skærri og hreinni var söng-
ur þeirra. — — —
Og rödd, er nú heyrðist uppi yfir öllu, mælti:
— Falli hveitikornið ekki í jörðina og deyi, verð-
ur það einsamalt. En ef það deyr ber það mik-
inn ávöxt. — G. Kr. G. pýddi.
§oit
Eflir Sigb/örn Obslfelder.
Aðfangadagskvöld I
Aðfangadagskvöld með jólaljós í öllum gluggum,
skrautleg jólatré í stórum stofum,
jólasöngur út um allar gættir!
Eg ráfaði einmana um göturnar
og hlustaði á barnaraddirnar.
Eg settist á dyraþrepin
og hugsaði um móður mína sáluðu.
Og eg gekk út á víðavang —
út — á meðal stjarnanna.
Skugginn minn læddist fram hjá skuggum
blaðlausra trjáa með vofu-arma.
Eg fann ofurlítið lik í mjöllinni,
á milli snæjólaljósanna,
lik, sem enn þá var titringur í,
vesling helfrosinn snjólittling.
Og eg sneri heim aftur i súð-kytruna mina
og stakk kertisslúf í stútinn á flöskunni minni.
Eg stakk kertisslúf í stútinn á fiöskunni minni
og lagði biblíuna á kistuna mina.
Eg kraup á kné við kistuna mfna
og blés rykið af bibliunni minni.
Eg spenti greipar ofan á biblíunni minni
og grét.
Prentsmiðjan Gutenberg.