Dagblað - 30.12.1925, Blaðsíða 1

Miðvikudag
30. desember
1925.
WagBíaé
I. árgangur.
279.
tölublað.
IRKJURÆKNI Reykvíkinga
er mun meiri en búast
mætti við eftir ýmsri ann-
ari háttsemi þeirra. Er það vott-
ur þess að almenningur lætur
sig eilifðarmálin nokkru skifta,
en æskilegt væri, að raunbetri
árangur væri sjáanlegur af tru-
málaáhuga fólksins, en kirkju-
göngurnar einar saman.
Pótt aðalkirkjurnar séu ekki
nema tvær, mætti ætla að þær
væri nægilegar fyrir ekki stærri
bæ en Reykjavik er ennþá, og
það því fremur sem oft er mess-
að tvisvar á dag í annari kirkj-
unni og stundum i báðum, að
ótöldum þeim guðsþjónustum,
sem fluttar eru i Landakots-
kirkjunni og öðrum samkomu-
húsum. — En reynzlan sýnir,
að kirkjurnar rúma ekki nærri
alla, sem hlýða vilja messu í
hvert skifti. Veröur fólk þvi
annaðhvort að standa i troðn-
ingum allan messutimann eða
halda strax aftur heimleiðis, og
þykir hvorugur kosturinn góður.
Auðvitað hafa allir sama rétt
til kirkjugöngu og þarf því að
gera eitthvað til að menn geti
notið þessa jafnréttis síns og
komist inn í kirkjurnar. Til að
ráða bót á þessu hefír helzt
verið stungið upp á að stækka
kirkjurnar a. m. k. Dómkirkj-
una, en önnur úrlausn virðist
vera hendi nær, og hún er sú,
að messurnar væri fleiri svo
betnr svaraði til aðsóknarinnar.
Prestunum ælti ekki að vera of-
ætlun að flytja tvær messur á
dag og auk þess ætti að vera
hægðarleikur, að fá hér aðra
prestvigða menn eða guðfræð-
inga að stiga við og við i pré-
dikunarstól, og yrði það tilbreyt-
ing i kirkjulifínu.
í*að sem áynnist við þessa
breytingu er í fyrsta lagi það,
að öllum gæti gefist kostur á
að hlýða messu á helgum dög-
án þess að leggja þurfi í
kostnað og fyrirhöfn að stækka
kirkjurnar, sem mnn lika varla
framkvæmanlegt svo verulegu
nemi. — I öðra lagi ætti al-
menningur kost á að hlusta á
fleiri kennimenn en nú er, svo
hver geti valið sér þann, sem
hann helst vildi. Og i þriðja
lagi yrðu messutímarnir fleiri,
svo hver og einn gæti fremur
sókt kirkju á þeim tíma, sem
honum er heppilegastur, og
myndi það út af fyrir sig verða
til að auka kirkjurækni fólksins.
Pessar breytingar á núverandi
fyrirkomulagi messugjörðanna
eru þess eðlis, að það ætti að
vera mjög auðvelt að koma
þeim i framkvæmd og virðist
þetta vera eina frambærilega úr-
lausnin á því ófremdarástandi,
sem nú rikir.
Frá snjóflóðinu.
Æskuheimili mitt átti land að
Kolku, sem rennur við túnfótinn
á Sviðningi i Kolbeinsdai, (með
Óslandshlíð er hann ekki talinn),
og þegar ég sat yfir ám við ána,
skrapp ég oft yfir að Sviðningi
til að finna frændur mína, syni
Hafliða bónda Jónssonar, sem
þar bjó lengi. Jón sonur hans,
jafnaldri minn að kalla, tók við
búinu siðar eftir föður sinn, og
er hann lést fyrir fáum árum,
tók dóltir hans, Sigurjóna, við
jörðinni og búinn.
Beztar vissi ég berjabrekkur
í fjallshliðinni fyrir sunnan og
ofan Sviðning, og vorum við
börnin berjablá á knjánum, hvað
þá á höndum og andliti, er við
komum þaðan úr berjamó.
Engin dæmi vissi ég til að þar
kæmi snjóflóð í grendinni, og kom
mér því mjög á óvart að heyra,
að snjóflóð hefði brotið bæinn.
Átti ég í gær tal við Hofsós
nm snjóflóðið, og reyndist alt
rétt í aðalatriðum, sem Morg-
unblaðið hefir af þvi sagt.
Tvfbýli er á Sviðningi og var
það bóndinn á hinum bænum,
Anton Gunnlaugsson, sem bjarg-
aði gamaili konu og einu barni
úr rústum baðstofunnar strax
og snjóflóðið hafði skollið yfir.
Fór hann sfðan f stórhrfð til
næsta bæjar, Sniðsgerði, að fá
mannhjálp, en þar sem þar er
fátt karlmanna, varð hann að
halda áfram til næstu bæja,
Slútubjarnarstaða og Miklabæjar,
og þess vegna leið stund af stund
unz veruleg mannhjálp kom.
Hafði Sigurjóna þvf legið nærri
sólarhring með dáið barn sitt við
hlið sér er henni var loks bjarg-
að. Hélt hún að Sölvi, maður
sinn, hefði lifað um hrið, þótt
dáinn væri er hjálpin kom. —
Hann mun eiga tvö systkini hér
i bæ, þótt mér séu ókunnug
nöfnþeirra. — Anton Gunnlaugs-
son misti allar skepnur sfnar,
og stendur uppi allslaus með
fjölskyldu sína, og því sannar-
lega vel gert, ef Reykvfkingar
vildu senda honum björgunar-
laun. — Sigurjóna Jónsdóttir
er sem stendur á Miklabæ eða
Púfum i ÓSlandshlíð og hefir
nú fótavist, þrátt fyrir þetta ótta-
lega áfall, hún hefir meira mist
en bætt verði með fégjöfum.
S. Á. Gíslason.
Innlend tiðindi.
Akureyri, FB. 29. des. ’25,
Snjóflóðið í Kolbeii sdal.
Nánara um slysið á Sviðningi.
Á bænum voru 5 manns, bónd-
inn Sölvi Kjartansson, konan og
tvo börn þeirra og öldruð kona.
Bóndinn fórst i snjóflóðinu og
annað barnið. Bærinn er í
Skagafirði.
Harðindatíð Norðanlands,
Fannkyngi mikið hér norðan-
lands. Austanpóstur var hríðar-
teftur 5 sólarhringa í Reykja-
hlíð og varð loks að bera póst-
flutninginn frá Reykjahlið að
Ingjaldsstöðum f Bárðardal. Sið-
an farið á skíðum hingað í kvöld.