Dagblað - 30.12.1925, Blaðsíða 3

D A G B L A Ð
3
Er þessi hugulsemi við börnin mjög
Þakkarverð og góð til eitirbreytni.
Ilessnd verður i báðum kirkjun-
nm á morgun kl. 6 síðd.
Innbrot voru framin hér á tveim
stöðum í fyrriuótt. í Fatabúðinni
við Hafnarstræti hafði verið brot-
inn gluggi götumegin, farið þar inn
og stolið um 250 kr. í peningum. —
Einnig hafði verið brotist inn i
bókaverslun ísafoidar og öllu um-
rótað í bókageymslu verslunarinn-
ar, en óvist um hvort nokkru hafi
par veriö stolið.
Jóhann Signrjónsson leikinn í
fyrsta sioni, og var sýndur 15
sinnum um veturinn. Par þótti
leikur Jens Waage takast bezt
af því sem hann hafði leikið,
og er blutverkið þó afar erfitt.
»Syndir annaraa eftir Einar H.
Kvaran voru sýndar í fyrsta sinn
7. febr. 1915, og voru leiknar
10 sinnum um velurinn. »Hadda
Padda« eftir Guðm. Kamban
var sýnd fyrsta sinn á annan í
jólum 1915, og var sýnd 15
sinnum. »Tengdapabbi«, þýddur
úr sænsku eftir Gustaf av Gejer-
stam, var leikinn 13 sinnum.
Um vorið 1916 var klykt út
með »Enginn getur gizkað á«,
eftir Bernhard Shaw. Til vors
1917 kom ekkert nýlt fram
nema »Ókunui maðurinn« eftir
Jerome K. Jerome. Pað var leik-
ið 9 sinnum, og leikið fram til
10. júní um vorið.
Viðkoman af islenzkum leik-
ritum þessi 10 ár var svo góð,
að þau 10 árin munu láta biða
sín, sem jafnast við þau að góð-
um leikritum. Altaf á milli voru
fyltar út eyðurnar með þvf að
taka upp leikrit sem leikin höfðu
verið áður og voru reynd að
því að geðjast fólki hér í bæn-
N otið
SniQRLIN!
ura. Ávalt sýnist svo, sem leik-
rit, er annars geðjast, séu leikin
oftar en áður var. Pað liggur
nokkuð í fjölgun bæjarbúa. —
Pegar Leikfélagið byrjaði 1897,
voru liðug 4000 manns i bæn-
um. 1901 voru bæjarbúar orðn-
ir liðug 6000, og 1908 urðu
þeir 10,000, en 1916 voru þeir
komnir upp í 15,000. Það er
töluvert aunað að leika fyrir bæ
með 15 þús. en með 5 þúsund.
Leikfélagið mátti eiga það fram
tii 1917, að það gerði alt sem
það gat til þess að verða á und-
an erlendum ieikbúsum með að
leika rit Jóh. Sigurjónssonar og
Guðm. Kamban, til þess að eigna
sér ritin og íslandi höfundana,
sem báðir skrifuðu þau upp-
runalega á dönsku.
Þegar litið er yfir þessi 10
árin, þá hafði verið leikið alls
397 kvöld, og ef farið er með
þau eins og gert var eílir 10
Leikir ogleikhús.
Frh.
Fyrir íslenzku höfundunum
varð nú skamt stórra höggva á
milli. »Lénharður fógeli, eftir
Einar H. Kvaran, var leikinn
í fyrsta sinn annan jóladag 1913,
og var leikinn 18 sinnum um
veturinn. Hinn hluti leikársins
var fyltur upp með »Augu ást-
arinnar« eftir Boyer, með »Heim-
ilinu«, sem margsiunis hafði
verið leikið áður, og »Æfintýii
á gönguför«. Á annan jóladag
1914 var »Galdra-Loltur« eftir
IrtrntMnuinkOHifHiiiH.
— Cortlandt var Amerikumaður.
— En atburður þessi hefir gerst í Panama,
og þá er það skylda þeirra að rannsaka málið.
Pótt sunnudagur væri, vóru hiuir fjórir ungu
menn, er tekið böfðu þált f samsætinu kvöldið
áður, komnir á skiifstofuna, og er Runnels kom
inn, þyrptusi þeir utan um hann. En Kirk
sýndu þeir takmarkalausan kulda.
Seltur aðal-framkvæmdastjóri tók nú að að-
vara þá.
— Félagar, ég þarf víst ekki að brýna fyrir
yfekur, að við verðum að þegja yfir öllu því, er
gerðist í gærkvöldi. Kirk álítur, að Cortlandt
hafi ekki verið með öllum mjalla; en hvað sem
þvi liður, hann lætur eftir sig ekkju, og það
sem skeði i samsætinu, má ekki berast út.
— Hversvegna haldið þér, að hann hafi ekki
verið með öllurn mjalla? spurði Wade.
— Framkoma hans í gærkvöld sannar það,
svaraði Kirk. Maðurinn hlýtur að vera viti sínu
fjær, úr þvi hann gat hugsað og sagt annað eins.
— Þér meinið þá, að hann hafi skotið sig
sjálfur.
Kirk játaði því.
kg er þá á annari skoðun. Ég hefi séð marga
btjálaða menn, en hann var alveg eins óbrjál-
aður og ég eða þér, og ég lít einnig þannig á
töálið, að það sé alls eigi neitt unnið við að
halda þvi leyndu. Mér virðist, að við eigum að
tala hreinskilnislega og opinskátt um það. Sanu-
leikuiiun gerir engum mein.
— Þetla er viðkvæmt mál, mælti Runnels.
Og ég fyrir mitt leyti kæri mig alls ekki um að
vera við það riðian. Ég hefi þegar heyrt oiða-
sveim um, að það hafi orðið sundurlyndi og
ryskingar i samsætinu okkar í gærkvöld, og ég
er þvi smeikur um, að einhver ykkar hafi ekki
gáð að munninum á sér.
Wade játaði umsvifalaust, að þelta væri satt.
— Já, ég get að eins svarað fyrir sjálfan mig,
og ég ælla heldur ekki að lofa neinu um að
þegja. Hafi þetta á nokkurn hátt eitthvert sam-
band við lát Steve Cortlandts, á það að vera
heyrum kunnugt, svo að sá seki sæti ábyrgð
gerða sinna.
Rétt í þessu kom Ramón Alfarez og tveír
spænskir lógregluþjónar snúðugt inn í skrifstof-
una, og var annar þeirra sýniiega yfir-lögreglu-
þjónn.
— Jæja, svo þér eruð þá hérna? kallaði Al-
farez, undir eins og hann sá Kirk. Svo sneri
hann sér við og mælti nokkur orð á spænsku
við yfir-lögregluþjónninn, er síðan gekk að Kiik
og lagði höndina á öxl honum.
— Ég tek yður fastau.
— Fyrir hvað?