Dagblað - 02.01.1926, Blaðsíða 1

Laugardag
2. janúar
1926.
I. árgangur.
281.
tölublað.
GLEÐILEGT ÁR hljómer aí
allra vörum fyrstu dagana
eftir hver áramót. Það er
þjóðlegur siður að bjóða gleði-
legt ár og þakka fyrir það gamla,
og þessi venja er eins almenn
óg rótgróin og að bjóða gleðileg
jól og gleðilegt sumar. Þetta eru
líka þau helztu tímamót í lífi
voru og það, sem öðru fremur
skiftir starfi voru og lifnaðar-
háttum. — Nýtt ár gefur nýjar
vonir, nýjar hugsjónir og nýjar
framkvæmdir, og það er sam-
eiginleg ósk allra, að það megi
verða öllum sem gleðilegast og
giftudrjúgast. Allir vita hvað lið-
ið er, en enginn hvað framtíðin
ber í skauti sínu, en allir vona,
að það verði sem bezt og hvert
nýtt ár betra en það, sem liðið er.
Fyrstu dagar hvers árs hafa
lika yfir sér einskonar nýjan
svip, sem mótast bæði af geðblæ
manna og framkvæmd athafna.
Mönnum er léttara í skapi og
ósýnna um eríiði, og flestir von-
ast eftir batnandi árangri af
nýju ársverki.
Maxgt er miðað við áramót
og margur á þá von einhverra
umskifta á æfikjörum sínum —
þótt sjaldnast rætist. Þá eru ný
störf byrjuð, ný áform tekin og
stefna hafin að nýjum takmörk-
um. Munar þá mestu um hvern-
ig áformunum er framfylgt, —
hver einbeitni og þrautseygja er
sýnd í sókninni að settu marki.
Mikið gæti áunnist á skömm-
um tíma, ef allir reyndust hug-
sjónum sínum trúir og fram-
fylgdu áhugamálum sínum með
festu og dugnaði, eins og þeir
gera bezt á einstaka athafna-
stundum lífs sins.
Átakaþróttur einstaklinganna
er mjög misjafn og úthaldið enn
margskiftara. En ef allir leggjast
á eitt um að koma einhverju
góðu máli í framkvæmd, þá er
þvf sigurinn vis. Samstarf fjöld-
ans að sameiginlegu takmarki
getur yfirstfgið allar torfærur og
komiðflestu í verk, hversu erfitt
sem það kann að sýnast í upp-
hafi. Og ef allir einbeittu vilja
sínum til sameiginlegra átaka
um mestu þjóðþrifamálin, myndi
það vaida þeim breytingum til
batnandi þjóðlífs, sem öllum
færðu gott og gleðilegt ár.
Samgöngur.
i.
í bláiuóðu Borgarfjarðar.
Það var einkennilega skemti-
legt að fara gangandi langar
leiðir seinni hluta nóvember-
mánaðar á marauðri jörð og
beztu færð, í vorhlýju veðri með
blámóðu um dali og hlíðar eins
og á fögrum vormorgni. Á þess-
háttar ferðalagi athugar maður
ósjálfrátt wveginn og daginn« og
lætur hugann fljúga. Og sé mað-
ur einn á ferð, hefir maður
tækifæri og gott næði til að
»tala við skynsaman mann«,
eins og hann sagði, strákurinn,
sem talaði við sjálfan sig.
Eg fór gangandi frá Akranesi
um Melasveit og Hafnarskóg upp
i Andakilshrepp og sömu leið-
ina til baka. Veður var yndis-
lega fagurt, og ferðin gegnum
Hafnarskóg varð mér ógleyman-
leg. — Smátt og smátt opnast
Borgarfjörður fyrir mér eins og
draumblátt æfintýri. Fyrst Qörð-
urinn og Hvítárós, sem fallast
svo Ijúflega í faðma, að hvergi
sjást mörk eða mót. Þar verður
tvent eitt í fegursta samræmi.
Þar næst sveitin sjálf frá sæ til
fjalla. BorgarQörður er ætið jaín
fagur i minum augum. Héraðið
sjálft víðáttumikið og föngulegt.
Nú opnast það augum minum
sveipað fegursta fjarlægðarbláma,
er gerir allar linur og liti mjúka
og þýða. Dimblátt, þar sem
kjarrið þekur holt og hlíðar, og
þvi næst í öllum blámans lit-
brigðum upp í blábleikt himin-
hvolfið. Árnar blika eins og
silfuræðar, og á stöku stað slær
dauf kvöldsól lýsigullsbjarma á
vötn og voga. Sólblik, kvöld-
bjarmi og blámóða fléttast ein-
kennilega yndislega saman um
þetta fagra og mikla frafntíðar-
hérað, sem nú blasir við mér í
allri sinni dýrð, hrífur hug minn
og hjarta og gerir mig víðsýnan
og skygnan. — — —
Á svona löguðu ferðalagi verð-
ur manni það fyllilega ljóst, hví-
lfkt lífsskilyrði góðar og greiðar
samgöngur eru. Og manni verð-
ur það ósjálfrátt að gera upp
huga sinn um beztu og full-
komnustu úrlausn þeirra mála á
þeim svæðum, sem maður fer
um. Samgöngurnar við Reykja-
vík eru eðlilega eitt af helstu
lífs- og þroskaskilyrðum nær-
sveitanna, og þá eigi sízt fyrir
BorgarQörð. En því miður eru
samgöngur vorar viðast hvar
enn bæði seinfærar og ógreiðar,
jafn vel þar sem sæmilegt vega-
samband er komið á. Það er
að eins úr Reykjavik og austur
um fjail og suður með sjó, að
samgöngur má telja verulega
góðar sökum hinna tiðu bilferða,
sem þó eiga eftir enn að breyt-
ast mjög til batnaðar á ýmsa
vegu. Hafa þær samgöngur tekið
ótrúlega miklum og snöggum
þroska á skömmum tíma, og
mun nærri þvi eins dæmi, þar
sem likt hagar til og hér.
Samgöngurnar milli Borgar-
fjarðar og Reykjavikur þekkjum
við allir. Þær eru bæði lélegar
ófullnægjandi. Ferðir »Suður-
lands« eru strjálar, og skipið
sjálft allsendis ófullnægjandi,
þegar umferð er sem mest á
sumrum, og eins til vetrarferða.
— Mér er með öllu ókunnugt
um, hvort nokkuð hefir verið
hugsað um samgöngur á landi.
milli Borgarfjarðar og Reykja-
víkur eða gerðar áætlanir um
þær. En á ferð minni um Hafn-
arskóg sá eg »sýnir miklar« i þá
átt, og ætla eg að skýra frá þeim
til fróðleiks og skemtunar. Eg