Dagblað - 26.01.1926, Side 3

DAGBLAÐ
3
toyStaðtó L?4-
endnr ókeypis lil raán-
aðamóta. Atkugið þaðl
msM-_

illiií
Skóhlífar
setjum við með eftirfarandi
afarlága verði:
Karlmanna 6,95
Kvenn (Iéttar) 5,00
Drengja 5,95
Telpu. 4,íáQ
Barna 3,95 og 3,75
Ennfremur JKvenntö.tilíf-
ar á 3,75 og Snjö-
hlífar á 10,50.
Kaupið meðan þessar ódýru
byrgðir endast.
Hvannbergsbræður.
744 er súni Dagblaðsins.
ÚtYarpsræða dr. Prince.
Nýárskveðia til Islendinga.
Eins og getið hefir verið um
í blöðunum, flutti sendiherra
Bandarikjanna i Kaupm.höfn, dr.
Prinee, ræðu á gamlárskvöld,
sem send var með útvarpi út
um heicn. Var gert ráð fyrir að
hún heyrðist hingað, en vegna
mistaka Daventry-stöðvarinnar
á Skotlandi barst hún ekki
hingað til lands. — Ræðan lýsir
töluverðum kunnugleik um land
vort og þjóð, og meiri velvild í
í okkar garð, en títt er meöal
útlendinga, qg er hún því birt
hér eftir handriti, sem blaðinu
hefir borist. Ræðan var þannig:
»Vinir minirl
Petta er i fyrsta sinn að ísland
heyrir rödd ameriska sendiherrans
við hirð konungs íslands og Dan-
merkur, og ég er mjög glaður yfir,
að vera brautryðjandi raeð því að
tala í radio í kvöld.
1 fyrsta lagi vil ég ðrna öllum
lslendingum góðs nýárs frá landi
minu, og ég er lika viss um að
fólk í Bandarikjunum — samborg-
arar minir — samgleðjast yður
núna, yfir að fjárhagur og verslun
íslands hafa mikillega batnað á ár-
inu sem leið, og vér vonum allir
að pessi framför muni halda ðfram
næsta ár.
Pó að ísland aldrei hafi haft
stærri tólksfjölda en hundrað ''þús-
und manns, eru tslendingarnir, samt
sem áður, sérstakur pjóðflokkur,
sem geymt hefir mál og bókmentir
sem hafa verið mikilsverðar í ver-
aldarsögunni, og með frábærum
þjóðlegum lundareinkennum sem
virkilega eru óviðjafnanleg.
Ennfremur, prátt fyrir að fagra
landið yðar er mest megnis fjöllótt
óbygð, full af jöklum og hraun-
breiðum, aðskilin frá Evrópu af
stormasömu hafi, pá hafið þér
samt sem áður frá upphafi pjóðlifs
yðar, sem byrjaði fyrir meir en
púsund árum, verið pjóð með mik-
illi menningu og bókmentum, sem
standa að eins að baki bókm. hinna
gömlu Grikkja að gildi og stærð.
Pað er alkunna, eins og gamli
vinur minn Lord Brice sagði, að
bara i Grikklandi voru eins miklar
og ágætar bókmentir á tímabilinu,
pegar alt var einfalt og óbrotið, og
var á gamla íslandi. í raun og veru
voru bókmentir gamla íslands
miklu stærri að imyndunarafli og
Ijómandi tilfinningu, en nokkrar
aðrar samtiðarbókmentir.
Vér Ameríkumenn skuldúm yður
tslendingum meir en við getum
endurborgað. Vér skuldum yður
fund lands okkar, pvi að allir
verða að kannast við, að ísl. fundu
Ameriku fyrstir manna, en að peim
mistókst bara að byggja landið.
Fyrirrennari minn, Dr. Rasmus
Audersen, sem var sendiherra
Bandarikjanna bér i Danmörku
Sonnr JárnhrBntakðntrHlnii. •
— Af þvf að yður hlýtur að vera kunnugt
um sannleikann, fremur öllum öðrum, og ég
þarf á yðar hjálp að halda.
Rödd hans varð alt í einu hæg og þýð, og
hann horfði svo hlýtt og vingjarnlega á hana,
að hún varð alveg hissa.
— Eg hefi heyrt alt saman um ykkur Kirk,
mælti hann. Ég hefi satt að segja alt af vitað
hverju fram fór hér syðra, því ég haföi einn
minna manna á hælunum á honutn dag og
nótt. Þér þekkið hann, ef tll vill — Clifford?
Jæja, hann hélt einnig auga með Kirk nóttina
eftir samsætið með manni yðar, en Anson lög-
maður hefir ekki árætt enn að kalla hann sem
vitni, þar hann var hræddur um, að þessi Al-
farez mundi þá kaupa fleiri falsvitni.
Hann gnisti tönnum af bræði. Svo mælti hann:
— Já, Guð hjálpi mér! Ég skal svei mér ná
i hnakkadrambið á þessum Ramón, þó það ætti
að kosta mig heila millíón — þeir geta heldur
ekki staðist þess háttar málafærslu hér syðra.
En ég þarf fleiri vitna við. Ég ætla mér að troða
hann alveg niður í skilinn.
— Jæja, Ciifford er þá yðar maður?
— Já, ég tók hann frá öðrurn störfum og
sendi hann hingað, undir eins og ég fékk þetta
ósvifna og vitfirringslega bréf frá Kirk------------
Gamli maðurinn gneistraði af bræði.
— Hvað haldið þér að hann hafi skrifað mér,
frú Cortlandt? Hann var svo ósvífinn að hafna
góðri stöðu, sem ég bauð honum sökum þess,
að »konunni hans mundi ekki geðjast að veð-
urlaginu þar nyrðraa! Hvernig lizt yður á? Og
ég sem beinlinis hafði þrábeðið hann um að
koma heim aftur — hvaða skilyrði sem hann
kynni að setja. Auðvitað varð ég reglulega
skelkaður úl af þessu og setti hálfan heiminn á
enda til þess að komast fyrir, hvort nokkuð
væri hæft í þessu. En Guði sé lof, hann hefir
þó verið nógu óbrjálaður til þess að gera ekki
þess háttar axarsköft.
— F*ér vitið þá ekki um það ?
— Um hvað?
— Að hann er giftur?
— Andskotinn sjálfar! öskraði Anthóny hams-
laus af bræði.
— Það er ungfrú Garavel. Þau giftust fyrir —
viku siðan.
Hún hneig niður á stólinn og faidi andlitið i
höndum sér. Hann gekk til hennar, og augu
hans blikuðu af samúð og skilningi. Hann lagði
stóru höndina sína á höfuð henni og mælti svo
undur blítt og innilega:
— Kæra frú Cortlandt, mig tekur svo inni-
lega sárt til yðar. Mér er það alveg ráðgáta,
bvernig drengurinn gat tekið aðra konu fram