Búnaðarrit - 01.08.1915, Blaðsíða 61
BÚNAÐARRIT
219
hestaréttin væri í túnjaðrinum utan girðingar, þar sem
gatan liggur heim að bænum, og hesthús áfast við hana,
svo hestar yrðu látnir þar inn, ef veður er ilt. Komu-
menn stigi þá þar af baki og gengi spölinn heim að
bænum. Þar sem túngatan byrjaði væri þá litið hlið á
túngirðingunni með krossgrind í, svo ekki kæmust hvers-
dagslega inn á túnið aðrir en gangandi menn. Auk þess
þyrfti að sjálfsögðu annað hlið stærra, sem opna mætti,
er lest eða vagnar færu heim að bænum. Á þennan
hátt træðist túngatan lítt, og alt væri hreint og þrifa-
legt heima við bæinn. Ef túngata er löng, mætti setja
réttina einhversstaðar í túninu, og girða túngötuna utan
hennar. Þó myndi þetta oftast óhentugra og dýrara.
Ef réttin er utan túngirðingar, er að sjálfsögðu öll girð-
ing meðfram túngötunni óþörf, en ekki er það ósenni-
legt, er tímar líða, að meðfram henni verði gróðursettir
runnar eða tré, sem greini hana frá túninu.
Eg býst við því, að sumum þætti það lítt gestrisnis-
legt, að neyða komumenn til þess að fara af baki utan
túns og ganga heim að bænum, þó aldrei væri nema
stuttan spöl eftir þrifalegri götu. Já, gamall vani er
hvervetna ríkur, en væri að öðru leyti vel á móti gest-
um tekið, þá myndu fáir erfa slíkt, og smám saman yrði
öllum skiljanlegt, að þetta er miklu hentugra og þrifa-
legra en gamla lagið. Ef vér værum vanir því, að láta
gesti vora ríða inn í baðstofuna og geyma hesta sína
í eldhúsinu, þá myndi öllum þykja hin mesta ókurteisi að
leyfa ekki hestunum lengra en á hlaðið, meðan sá siður
væri að komast á. Síðar myndi gamli siðurinn vera að
athlægi hafður. Hitt er sjálfsagt, að við aðflutninga og
hátíðleg tækifæri mætti opna stærra hliðið, svo gestir gætu
riðið alla leið heim að bænum, ef þeir kysu það heldur.
Hlandforin. Þegar Norðlendingar fara hér suður með
sjó, þá þykir þeim það undrum sæta, að
voldug hlandfor er á hverju koti, hálfu stærri en þeir