Alþýðublaðið - 19.07.1923, Blaðsíða 3

AL»«»t>BLA»Ili
S
Seyðfirzkir pistlar.
I.
Hinn andlegi leiðtogi okkar
hér eystra er skáldið Guðm. G.
Hagalín, ritstj. >Austanfara< (litla
sáiarbarnið hans Mogga). Eigi
eru allir hér sammála um birtu-
magn hinnar stjórnmálalegu vizku-
týru hans, og margur er sá, er eigi
getur fyllilega meit >pólitíska<
spónamatinn, sem skáldið ber
Austfirðingum á borð. — En
Iítið ber á andmælum. Munu
ándstæðingar hans hugsa Hkt
og sagt er að Ólafur Friðriksson
hefði sagt um hann að á þess-
um tímurn væri >púðrið of dýrt
til að skjóta .með því titt!inga.<
— En slíkt er þó að minni
hyggju eigi ails kostar rétt, því
þrátt fyrir alt eru margir til, sem
taka mark á orðum hans, og
nýtur hann þar skáldsins og
skrifa sinna á bókmentasviðinu,
sem eru af alt öðru sáuðahúsi
en >pólitiskt< garnagaul hans. —
Og er ilt, að eigi skuii vera hér
annað >pólitiskt< málgagn til að
þagga ögn niður í honum, er
hann urrar framan í okkar mikil-
hætustu menn og merkustu mál-
efni; er slíkt þó ætið til Ieiðinda
og óþæginda, þó ekkert stórtjón
hljótist af. — En framtaks- og
samtaka-leysi Seyðfirðinga er sök
þess, að eigi skuli vera hér neitt
opinbert málgagn til andmæla.
(Ég tel varla blaðlð >Gneista<
sem fæddist hér f vatur og lifði
f fjórar vikur. — Lét það að
vísu vígalega og fleygði nokkr-
um meinlegum hnútum í Haga-
Hn, en þeir, sem þektu til, sáu
dauðamörkin þegar í tæðingu, —
og >Austanfari< umrótast hér
enn).
Annars er skáldið og maður-
inn Hagalín drengur góður í
daglega lífinu, gestrisinn og við-
feldinn heim að sækja, fróður á
mörgum sviðum og skarpgreind-
ur, og >hann er skáld, mann-
skrattinn<, eins og Níels ságði
um Jónas, og á hann þar eflaust
mikla framtíð fyrir höndum,
enda þegar seztur ofarlega á
Braga-bekk. Má ótvírætt segjá,
að hann hafi lent á rángri hyl!u
hér í lífinu, og er það illa farið,
E.s. „Esja“
fer héðan vestur og norður
nrn land mánudag 23. júlí
kl. 10. árdegls.
Vörur afhendist í dag til
hafná á milli Vestmannaeyja og
Siglufjarðar, og á mOF0Un
til hafna á milli Sigluijarðar
og Stykkishólms.
FarseðlaF sækist á morgun.
að hann skuli skaðskemma sig
og skáldið í sér í hinu fslenzka,
stjórnmálalega moldviðri.
(Frh.)
Skólafræðsla á að vera 6-
kcypis og sameiginleg fyrir
alla.
íSdgar Rice Burroughs: Dýi* Tarzesiie.
þeirra 'stökk áfram eftir sýkinu á árbakkanum til
dálítillár hæðar niður með ánni.
Aparnir þurftu að fara st.óran kjrók til þess að
eita hann, ekki ab minnast á Shítu, sem hatar
vatn, og Mugambi fór eins hart Og hann gat á
éftir.
Á hálfri stund komst Taizan yílr flæðarnar og
upp hæðina, þar sem áin beygði. Við honum blasti
báturinn úti á miðri ánni, og í honum stób Mikolas
Rokoff.
Jane var ekki méð Rússanum.
Öiið á enni apamannsins tútnaði út, er hann sá
óvin sinn, og hann rak upp hið ógurlega öskur
karlapa í vígahug.
Hrollur fór um Rokoff, er ópið barst honum til
eyrna. Hann reyndi áð fela sig í bátnum. Tennur
hans glömruðu í hvofti hans, er hann sá þann, er
hann óttaðist allrft mest á jörðunni, hlaupá ofan
að ánni.
Jafnvel þótt Rúsainn vissi sig öruggan, greip
hann slík ógurleg hræðsla, að bonum lá við sturlun,
og þegar hann sá Taizan steypa sór í ána fulla
af skrímslum, var houum öllum iokið.
Með föstum, sterklegum tökum synti Tarzan á
eftir bátnum. Rokoff greip aðrá árina, sem lá í
bátnum, og reyndi meb miklu fáti og fumi aö auka
hraða bátsins.
Og frá hinum árbakkanum færðust gárur, sem
hvorugur mannanna sá, beint og stöðugt, í áttina
til hálfnakta sundmannsins.
Loksins náði Tarzan skut bátsins. Önnur höndin
greip um hnífilinn. Rokoff sat hálfdauöur af skelfingu
og gat hvorki hreyft legg nó lið; hann starði á
andlit óvinar síns.
Éá sá hann hræringu í vatninu rétt aftan við
sundmannina. Hann sá gárurnar og vissi, af hverju
þær stöfuöu.
Um leið fann Tarzan, að sterkar tennur luktust
um hægri fót hans. Hann biauzt um til þess að
losa sig og reyndi að komast upp í bátinn. Honum
hefði heppnast þab, ef þetta óvænta atvik hefði
ekki magnað heila hins illá Rússa og kveikt þá
von, að hór væri tækifæri til hefnda.
Eins og eiturnaðra spratt Rokoff upp og aftur í
bátinn. Með þungri árinni greiddi hann Tarzan
slíkt höfuðhögg, að hendur hans sleptu bátnum.
Vatnið varð um stund ókyrt; svo kom kyrð á
það aftur; að eins sá brégða fyrir bólum, þar sem
Taizan apabróðir, konungur myrkviðavins, hvarf
sjónum manns í gruggugt og bölvaö vatn Ugambi.
Rokoff datt, örmagna af ótta, otan í kjalsog
bátsins. Um stund áttaði hann sig ekki á gæfu
þeirri, er honum hafði hlotnast; — hann sá að
eina hvítan mann brjótast þegjandí um og hverfa
undir yfirborð vatnsins til þess að deyja illum
dauða á árbotninum.
Smám saman rann þaS upp fyrir Rússanum,