Búnaðarrit - 01.01.1917, Blaðsíða 130

124
BÚNAÐARRIT
landi margir hverjir hafa gert sér mikið far um að
svíkja ullina, leggja hana inn í kaupstaðinn bæði illa
þurra og illa þvegna, en kaupmenn aftur á móti reynt
að halda verðinu sem mest niðri fyrir bændum. Þetta
hefir skiljanlega spilt mjög fyrir ullinni á heimsmarkað-
inum. Verzlunarfélög og stöku kaupmenn hafa þó undan-
farið gert töluvert til þess, að gera verðmun á ullinni
eftir gæðum. En það hefir náð skamt, og alt til þessa
hefir verið hægðarleikur að koma út slæmu ullinni, og
þeir sem höfðu góðu ullina hafa oft beðið skaða við það,
að þurfa að leggja inn sína ull með sama verði og slæmu
ullina.
En nú, eftir að ullarmatið er komið á, ætti þetta að
lagast; nú verða allir að beygja sig undir lögin og flokk-
unar-reglurnar. Þó kemur það auðvitað fyrir enn, að
stöku bændur koma með of illa þurra ull. Verða þeir
þá að gera sér að góðu, að ullin sé tekin með frádrætti,
sem móttakandi eða ullarmatsmenn ákveða, eða þá að
fara með ullina aftur og verka hana betur, og verður
það að vera eftir samkomulagi. Það verður auðvitað
þannig, að dregið er frá þunga ullarinnar t. d. 8—20°/o.
Sumt fólk lætur — þótt ótrúlegt sé — saltpækil í ull-
ina til að þyngja hana. Slíkt er hin mesta óhæfa. Ullin
stórskemmist við saltið, og slík ull getur aldrei talist til
bezta flokks, hversu hvít og hrein sem hún kann þó
að vera.
Þegar um ullarmatið er að ræða, skiítir það mjög
miklu, að ullin sé vel þur; því að bleytan getur hálf-
eyðilagt ullina. Ef hiti kemst í hana, gulnar hún og tapar
styrkleik. Eitt sem menn geta haft til merkis um það,
að ullin sé þur, er að þá er hún lífmikil og hrúgast
mikið upp; drekkur í sig mikið loft. Þá finst og ekki
kul í ullinni, ef farið er með hendina inn í ullarbing,
enda má það aldrei vera.
Sumar verksmiðjur vinna úr ullinni okkar eins og hún
kemur fyrir, aðrar flokka hana í marga flokka eftir