Búnaðarrit - 01.06.1917, Blaðsíða 64

222
BtjNAÐAE.E,IT
Róttum 11 vikum eftir að eg fergði tók eg fargið af
og lét járn yfir gryfjuna, mokaði allri moldinni upp úr,
en lét torflð vera yfir heyinu. Yar þá enn eigi kalt í því.
Skar eg nú stall niður i einu horninu. Var heyið dágott
í fyrstu. eða sá stallur niður, en sárið myglaði og skemd-
ist talsvert. Varð heyið því brátt úrgangssamt, og varb
eg að ganga á það til þess að koma því út, og dugði
ekki til. Um miðjuna var laut í heyinu, sem auðsætt
var að stafaði af því, að fargið var þar þyngst, og svo
hafði moldin blotnað, og vatn því sigið ofan í lautina.
Var heyið þar gult og slepjað og mjög lyktarvont, ázt
þó nokkurn veginn, en kýr litu ekki við því.
Misfellur þær, er á þessu voru, þóttist eg sjá að væri
mér að kenna, og taldi víst, að betur mundi takast í
næsta sinn. Hlóð nú ofan á gryfjuna, svo að hún varð
5 álnir á dýpt á hærri barm, ætlaði að hafa skúrmyndað
járnþak á henni, sem eg hefi síðan gert. í hleðsluna
hafði eg mýrarkekki. Lót eg síðan í gryfjuna á iíkan hátt
eins og árið áður, tyrfði á sama hátt, en fergði nú með
grjóti og kökkum (hnausum). Fargið hafði eg að minsta
kosti helmingi léttara, en gert hefir verið ráð fyrir í ritum.
Heyið lá óhreyft í gryfjunni jafnlengi og árið áður. Tók
eg síðan alt fargið af í einu, eins og í fyrra skiftið. Var
þá heldur eigi fullkalt á yflrborðinu. Tók eg það nú eigi
dýpra niður en rúmt kvartil í einu, og fór þannig um-
feið yfir yfirborðið. Var heyið þar hálfmyglað, og jókst
myglan, þá er eg fór að gefa, við það að ioft komst að
og ylurinn óx. Gekk eg nú á þetta um tíma, þar til eg
var búinn að fara aðra umferð álíka djúpa, eða alis um
16 þuml. niður frá yfirborði, en þá tók fyrir myglu og
hita, og kom nú mjög Jyktargott hálíþurt sæthey með
ornunarlit. Bar ekkert á myglu úr því, en heyið varð
grænna, þegar kom ofan í miðja gryíju, og lyktin þá sæt-
súr. Heyið tók eg alt ofan frá á sama hátt og áður er
sagt, en tyrfði yfir sárið í hvert skifti. Þetta hey, sem
var snemmslegin taða, átu kýrnar með betri lyst en